Deel 1: Waar houdt een mens zich dezer dagen zoal mee bezig?
Net wanneer iedereen, tijdens deze verplichte lockdown, zijn of haar meest creatieve ziel bovenhaalt, liedjes zingt, filmpjes maakt, de natuur fotografeert, quarantainedagboeken deelt, enz… ligt mijn blog stil.
Moet ik dan altijd dwars liggen? Daar heeft het niet zo zeer mee te maken, of toch maar een heel klein beetje… Wilde niet de zoveelste zijn, die met een quarantainedagboek begint te zwaaien.
Toch gezwicht? Tja, het is gewoon moeilijk om, in deze bizarre tijden, onderwerpen aan te snijden die ik voor ogen had…
Over dat virus zelf wil ik het niet hebben, daar worden we genoeg mee om de oren geslagen. Maar waar houdt een mens zich dezer dagen dan zoal mee bezig?
Dus ja, toch een quarantainedagboek…
Het boek!
Het is niet omdat mijn blog even stil lag, dat ik zelf ook heb stilgelegen. Integendeel! Ik ben eraan begonnen. Aan het boek, dat ik zo graag geschreven wil hebben. Een boek, dat gaat over mijn jaar in opname, want dat blijft één van de belangrijkste uit mijn (bijna) 45levensjaren. Een kanteljaar, waaruit er meerdere voortvloeiden.
De aanzet is gegeven, of beter geschreven. Dat vlotte wonderwel. Maar net wanneer ik aan het echte werk kon beginnen, het verloop van mijn persoonlijk proces, liep ik vast. Het begin van het verhaal kan je beschouwen als het meest theoretische stuk, een beetje de aanloop naar…
Stukken, waarbij ik echt naar binnen laat kijken, laten zich moeilijker schrijven. Het is niet zo eenvoudig, om die ervaringen correct over te brengen op papier. Ik wil een juist beeld scheppen, de juiste lading meegeven, zonder dat het beladen wordt. Ook humor speelde een onwaarschijnlijk belangrijke rol op die plek. Het was lang geleden dat ik zo hard, met zoveel overgave, gelachen had. Hoe breng je dat over, zonder de indruk te wekken dat het daar een vakantiekamp was? Het was daar vaak volledig strijk gaan, maar zowel letterlijk als figuurlijk dan…
My Secret Diaries…
Het was letterlijk jaren geleden, dat ik ze nog onder ogen kwam, die geheime dagboeken van mij. Waarom ze zo plots terug hun opwachting maakten in mijn gedachten? Ook daar zat de aanzet van het boek voor iets tussen. Die leidde mij naar de meest gestelde vraag, zeker in het prille begin van je opname: Hoe ben ik hier in hemelsnaam beland?
Die vraag prikkelde mijn nieuwsgierigheid naar die oude dagboeken. Een blik terugwerpen in de tijd zou de voortzetting van het boek kunnen stimuleren, want dat verhaal begint, waar de dagboeken eindigen. Het plan was, om er eens diagonaal door te wandelen. Dat plan ontaardde uiteindelijk in 12 tot 15 uur per dag gefocust bezig zijn, met de dagboeken van A tot Z te herlezen, te schrappen, te verbeteren, te herschrijven. Het was een aparte ervaring, zeker omdat de rode draad in die schrijfsels de Liefde is. Er staat beschreven hoe schoon die Liefde wel kan zijn, maar tegelijkertijd hoe destructief. Stelselmatig treden veranderingen in gemoedstoestand en in gedrag alsmaar meer naar de voorgrond. Achteraf gezien waren de signalen, die de crash voorspelden, overduidelijk…
De geheime dagboeken herlezen bleek geen slecht idee. Nadien had ik enkele dagen nodig om ze van mij af te schudden, dat wel, maar dat is niet ongebruikelijk met creatieve fases, waarin ik me heel intensief smijt. Ik had de afspraak gemaakt met Vriend P., dat ik bij de eerste traan die vloeide, onmiddellijk zou stoppen met reviseren. Het had gekund, maar het gebeurde niet. Ik zou liegen, mocht ik beweren dat niks mij nog raakte. Het was tenslotte wel grote Liefde. Maar huilen deed ik niet. Geen enkele traan. Vriend P. zei achteraf: ‘Er was een risico aan verbonden, maar het mondde uit in het beste bewijs dat je het echt verwerkt hebt!’
Tijdens die revisie besefte ik dat er nog een belangrijke reden was, dat ik vast zat met schrijven aan het boek. Als ik echt een adequaat beeld wil scheppen over mijn jaar in opname, kan ik niet zomaar om mijn toenmalige relatie en relatiebreuk heen fietsen.
Het haar en ‘Operation Fade to Grey’…
Dat mijn kapsel momenteel het minste van mijn zorgen is, dat zeg ik al sinds het begin van de coronamaatregelen. Dat meen ik ook, maar het maakt de huidige toestand, van dat kapsel, er niet minder ergerlijk op. Een kappersbezoek drong zich eigenlijk al op vóór de maatregelen, omdat mijn krullen onhandelbaar werden. Ondertussen zijn ze ook begonnen met het uitoefenen van een zijwaartse beweging, waarbij ze overhellen naar één kant. Moet wel zeggen dat ze consequent de linkerkant kiezen. Hoe het ook zij, dat zorgt ervoor dat ik er tegenwoordig vaak uitzie, alsof ik recht uit de jaren tachtig kom aangewaaid. Soms komt Zoonlief thuis en zegt: ‘Oh! Heb ik iets gemist? Zijn we in de 80’s beland?’
(Zeg het wel vaker: een kind met humor? Het blijft een zegen…)
Laatst zei Eve: ‘Gij gaat toch bijna nooit naar de kapper?’
Heel weinig ja. Ik doe dat echt niet graag. Maar dat wil ook zeggen dat het, die twee keer per jaar dat ik toch ga, echt nodig is. Die grens van noodzaak zijn we nu al een tijdje voorbij(gegroeid)…
Mijn haren kleuren doe ik al jaren zelf, één keer per maand, want van mijn oorspronkelijke zwarte haren is weinig spoor meer. Ik besloot om, zolang de lockdown duurt, mijn lokken niet te verven. Die uitdaging werd volmondig aangemoedigd door Vriend P. Die probeert me al langer te overtuigen om het kleuren eens te laten. Hij is ervan overtuigd dat mijn grijze haren me goed zouden staan…
Donderdag = winkeldag
Tijdens de nacht, van woensdag op donderdag, begint de miserie al. Slaap slecht. Lig de hele nacht woelen. Wanneer de wekker gaat, raak ik dan weer amper uit mijn nest. Toch lukt het me, want ik zal op tijd zijn, op mijn zelfopgelegde tijdstip is dat dan. Deze coronatijden zorgen ervoor dat ik zowaar een zekere vorm van discipline en planning ontwikkel. Al geef ik toe dat we nog in de beginfase zitten. Wanneer Zoonlief me op donderdag ziet thuiskomen, met mijn boodschappentassen, vraagt hij telkens: ‘Wat hebt gij weer allemaal gekocht?’, maar stelt zich daar voor de rest geen vragen meer bij… Hij weet al dat er af en toe vreemde aankopen tussenzitten, wanneer je mij alleen loslaat in supermarkten, in tijden van angsten en crisissen…
Zoonlief is al lang blij dat mama terug dagelijks kookt. Dolgelukkig is hij daarmee! Door maar één keer in de week boodschappen te doen, moet ik wel één of andere planning vooropstellen en dus kook ik terug (bijna) elke dag. Als ik mijn kind zie genieten van home made food, dan maakt dat die quarantaine ook weer wat draaglijker.
Maar, om misverstanden te vermijden, ik haat winkeldag!
Aperitieven op vrijdag…
Sinds enkele weken hebben we met een bepaald groepje vrienden, ‘The Homies’, op vrijdag, om 17u, vaste afspraak om samen te aperitieven. Dat gebeurt via videochat, dus allemaal braafjes vanuit ons kot. Nooit gedacht dat ik me zou wagen aan dat videochatten, en nooit gedacht dat ik er nog naar zou uitkijken ook. Het doet altijd deugd om iedereen even te zien, wat te praten, te lachen, te zeveren, herinneringen ophalen en fantaseren over terrasjes doen en toekomstige dansfeestjes…
Elke vrijdag wordt ook even de balans opgemaakt van ‘Operation Fade to Grey’. We zijn ondertussen de 2 cm al (ferm) ontgroeid…
Oneerbare voorstellen…
Wat kan ik daarover zeggen? Ze zijn er! Ik was niet van plan om het onderwerp aan te snijden, maar toen vertelde een vriendin me, een beetje verbaasd, dat ze een oneerbaar voorstel kreeg uit onverwachte hoek. Het is blijkbaar een steeds vaker voorkomend fenomeen, in deze coronatijden. In detail ga ik niet treden, in dit geval om de minder onschuldigen te beschermen, maar er dienden zich verrassende aanbiedingen aan. Heb telkens vriendelijk bedankt, maar zal het zien als een egostreeltje? Een kleintje dan, want ik ben vast niet de enige optie die werd overwogen.
Voor die ene die, eens in de paar maanden, de onweerstaanbare drang voelt om mij een dickpic te bezorgen, of zelfs bewegend beeldmateriaal, heb ik een boodschap: als het al een duidelijke ‘néé’ was, in tijden waarin er totaal geen sprake was van corona, lockdown en quarantainemaatregelen, dan…
I rest my case… Ik stel voor dat jij je zaakje ook laat rusten.
De Michel…
Ik leerde Michel kennen, toen hij een tijdje geleden op zoek was naar mensen, die wilden getuigen over hun burn-out. Ik reageerde op zijn oproep en niet veel later spraken we af. Ik voelde mij direct op mijn gemak bij deze man, waardoor het gesprek vlot verliep. Naast zijn andere activiteiten is hij loopbaancoach. Op het moment van onze ontmoeting kwam ik net terug in aanmerking voor loopbaanbegeleiding, dus wilde ik die heel graag bij hem volgen. Dat was de juiste keuze! Raad het iedereen aan. Veel geleerd van Michel.
Sindsdien hebben we nog regelmatig contact. Vorige week zette hij mijn getuigenis, omtrent burn-out, online op de website www.zelfhulpgroepburn-out.be , waarvan hijzelf de bezieler is. Wie interesse heeft in mijn getuigenis, zelf kampt met, of aanloopt tegen burn-out: check de website!
Rechtstreekse link naar artikel:
Nostalgie…
Of het deze crisis is, verveling, eenzaamheid, een gevolg van mijn alsmaar groeiende 80’s kapsel, of gewoon wie ik ben, dat laat ik in het midden, maar mijn nostalgische ik neemt duidelijk het voortouw dezer dagen.
Maar dat is voor een volgende keer…
