QuarantaineDagBoek van een Single Mom (2)

Deel 2: Een wereld in afzondering in de beleving van een psychisch kwetsbare mens

De grote corona-lockdown is voorbij! Regels worden stelselmatig versoepeld, om zo het ‘normale’ leven terug op gang te krijgen. Is dat hoe we het leven vóór corona beschouwen? Als normaal? Ik hoop stellig en van harte dat ‘normaal’ een nieuwe invulling krijgt. Het gedrag van nogal wat mensen tijdens de lockdown valt, wat mij betreft, echt niet onder de noemer van wat ik als ‘normaal’ beschouw. Egocentrisme woedt, zelfs als de wereld bloedt. Gelukkig was er ook sprake van heel wat solidariteit als tegengewicht.

Balans opmaken

Het zijn sowieso bizarre tijden, voor iedereen. En voor de psychisch kwetsbaren onder ons blijkt het alweer een extra uitdaging. Als erelid van dit clubje was dit voor mij niet anders. Ik kan niet zeggen dat ik, sinds corona besloot ons landje te doorklieven, op mijn best was. Integendeel. Sinds donderdag heb ik voor het eerst het gevoel dat er beterschap op komst is, ook al was het winkeldag en was het ook deze keer vechten met de ademhaling. Maar ik won. Nog niet zo heel lang geleden was mijn hele dag er gewoon aan voor de moeite. Wanneer ik nu thuis kom na het winkelen, ben ik nog altijd instant doodmoe, maar dat is perfect normaal. Het blijft even op adem komen, beetje razen, beetje vloeken, maar de paniek wordt bezworen vooraleer die de kans krijgt om het van mij over te nemen. Mij volledig overnemen is dat dan. Dat voorkom je liever.

Hoogsensitiviteit

Een hsp’tje is hoe dan ook meer onderhevig aan omstandigheden, omgeving en atmosfeer. Op dat gebied hebben zich heel wat veranderingen voltrokken. Er vallen weinig positieve prikkels op te pikken dezer dagen, wanneer je jezelf tussen menselijke wezens begeeft, zeker in de supermarkt. Ik doe slechts één keer per week boodschappen. Daar doe ik gemiddeld anderhalf uur over, maar ik ben al meermaals, tot vervelens toe, getuige geweest van individuen, die hun frustraties al roepend en tierend projecteren op anderen. Daarnaast is er nog het aanhoudende gezeik onderling. Vreselijk vind ik dat!

Prikkelbaar!

In het prille begin van de lockdown deed zich een nooit eerder geziene, of beter gehoorde, stilte voor. Het had eerst wel iets engs, die verlaten straten, maar wat later dacht ik: Als dit mijn natte droom niet is? Zo rustig, zo stil. Naarmate de weken verstreken besefte ik dat die stilte toch niet het vooropgestelde effect had. Er kwamen nog nooit zo weinig externe prikkels binnen en toch werd ik alsmaar prikkelbaarder. De minste prikkel veroorzaakte een explosie. Als je dan niet weet hoe mij aan te pakken… Tja… Boem!

Moeite met verandering

Mensen met een psychische kwetsbaarheid hebben over het algemeen meer moeite met verandering. Daar zit controle voor iets tussen. Voor een controlefreak is verandering een ware nachtmerrie. Zeker wanneer het leven, zoals we dat voorheen kenden, er plots volledig anders uitziet, met het geweldige gevolg dat ik, zeker tijdens de eerste weken, mijn angsten niet meer onder controle had.

Angst

Angst nam stelselmatig meer ruimte in. Ik merkte dat enkele bevriende lotgenootjes eveneens terug te kampen kregen met angsten. Gelukkig kunnen we dit kwijt aan mekaar. Lotgenoten begrijpen exact hoe jij je voelt. Ik val in herhaling, maar kan het niet genoeg benadrukken: lotgenoten zijn van onschatbare waarde!    

Isolement

Wanneer je iemand die zich makkelijk isoleert, isoleert, dan wordt de stap naar buiten opnieuw groter. Zeker in het geval van een overdenker. Het was vaak heel beladen in mijn hoofd. Als er zich dan een aantal onverwachte situaties aandienen, die mij ver uit mijn comfortzone jagen, of me confronteren met mezelf, raak ik uit balans.  

In het begin dacht ik dat er voor mij niet zo heel erg veel zou veranderen. Ben sowieso nogal een huismus. Heb dat gewoon ook nodig. Het duurde niet lang voor ik besefte dat ik de voorbije jaren toch een uitgebreid sociaal netwerk heb opgebouwd. Ook het lesgeven aan de Herstelacademie viel weg en daar haalde ik best wat voldoening en energie uit.

Tijdens mijn opname stond ‘sociale isolatie’ nog te blinken op de derde plaats in mijn lijst van allergrootste valkuilen. Vandaag is de hunker om de draad van mijn sociale leven hierbuiten op te pikken, nog nooit zo immens geweest.       

Sinds 1 maart ben ik op medisch pensioen. Dit betekent echter niet dat ik de rest van mijn dagen in mijn zeteltje wil doorbrengen. Op de reguliere arbeidsmarkt kan ik misschien niet meer meedraaien, maar afgeschreven ben ik zeker niet. Ik kan me, ondanks mijn problematiek, best nog nuttig inzetten. Schrijven blijft sowieso mijn belangrijkste therapeutische (onbezoldigde) bezigheid, maar naast het lesgeven ging ik stilaan opstarten als ervaringsdeskundige coach. Ik wil lotgenoten graag bijstaan in hun herstelproces. Mijn zelfstandig bijberoep bracht ik maanden geleden al in orde. Verder wilde ik graag in avondschool de cursus Copywriting gaan volgen, maar de opleiding zou aanvang nemen ergens in maart, dus die werd afgelast. Ben ondertussen wel begonnen met de thuiscursus.

Die eerste maart moest de start van mijn nieuw leven betekenen, met een lade boordevol plannen, maar ook die plannen belandden plots in lockdown.

Huidhonger

Het woord was mij, eerlijk gezegd, onbekend, maar de voorbije maanden heel erg van toepassing. Ook op mij! Ik ben een heuse knuffeltrut, dat is algemeen bekend. Affectie is, naast mijn mensjes uiteraard, wat ik al het meeste heb gemist. De honger wordt alsmaar groter.

Over coronadips en -tips

Wanneer je een minder goede periode doorspartelt, worstel je steevast met het gevoel dat je terug naar af bent. Bij de gedachte dat je helemaal opnieuw moet beginnen, zakt de moed je in de schoenen. Dat gevoel en die gedachte ken ik al te goed. Toch valt daar wel wat nuance in te brengen, al is dat tijdens de meest beladen momenten best lastig. Wat je vooruit kan helpen is stilstaan, vastpakken en benoemen.  

Ik geef grif toe dat ik op een bepaald moment toch weer vastliep in dat gevoel en die gedachte. Het was Elke, die mij deed inzien dat ik helemaal niet opnieuw hoef te beginnen. Zij zei me: ‘Ja, je zal terug moeten opbouwen, maar jij komt van véél verder dan waar je nu zit!’
Wanneer ik terugblik besef ik dat ze gelijk heeft. Gebeurt wel eens meer…

Haar woorden zetten mij aan het denken (dat gebeurt ook wel eens meer…). Het is dan dat ik besef dat ik altijd kan teruggrijpen naar een aantal handvaten, zijnde dat stilstaan, vastpakken en benoemen. Klinkt eenvoudig. Is het niet, maar net zoals in heel wat andere gevallen is het een kwestie van oefening. Hoe meer je iets doet, hoe beter je erin wordt. Zelfmedelijden en verder afglijden zijn veel minder rendabel. Er zijn betere manieren om een terugvalletje te bezweren. Werken ze niet vandaag, dan is er morgen weer een nieuwe dag, een nieuwe uitdaging.

Ziehier enkele (hopelijk nuttige) tips…

Wees niet te streng voor jezelf. Mildheid naar jezelf toe is een must. Zelf kan ik ook, nog steeds, zo kwaad zijn op mezelf wanneer de paniek met mij aan de haal dreigt te gaan. Dat levert niks op.

Maak er een zaak van om je overwinningen, zelfs de allerkleinste, niet uit het oog te verliezen. Ze zijn er, ook al zie je ze niet meteen. Verlies je een keertje een veldslag, dan is dat het einde van de wereld niet. Blijf er niet te lang bij stilstaan. 

Plan iets voor jezelf, iets om naar uit te kijken. Doe dit heel bewust. Er zijn vast dingen, die je steevast een fijn gevoel geven. Dat kan eender wat zijn. Koop iets leuks voor jezelf, maar behoed je voor dure crisisaankopen. Bestel je favoriete comfort food, maar let op voor emovreten. Ga naar buiten, als je kan. Spreek af met een vriend, ga wandelen in de natuur,… Mogelijkheden zat. Het gaat misschien die dip niet spectaculair doen verdwijnen, maar er is vast iets wat je kan doen, al was het maar om de scherpe kantjes er wat af te halen.

Communiceer. Erover praten helpt je vooruit. Kies daar wel de geschikte persoon voor uit.

Zoek uit wat voor jou persoonlijk werkt. Voor mij bleek de quarantaineperiode  een zeer nostalgisch getinte tijd. Nostalgie als coping mechanisme uit zich dan vooral in muziek van weleer, alsook in films, maar in mindere mate. Daarnaast snuisterde ik wat in oude schrijfsels, fotoboeken –en dozen werden bovengehaald… Maar het begint altijd met een hunker naar nostalgische liedjes. Wat velen als compleet fout beschouwen, zijn dan net mijn favoriete metgezellen om bij weg te dromen. Ook dansen en zingen in mijn kot gebeurde regelmatig. Luid meezingen is trouwens een zeer efficiënte manier om je ademhaling terug op het juiste spoor te krijgen. Of je buren daar altijd even blij mee zijn, dat laat ik in het midden. 

Denk eens omgekeerd. Tijdens periodes dat je goed in je vel zit, blijft er een stemmetje in je achterhoofd zich afvragen hoe lang de pret zal duren. Je zet je automatisch een beetje schrap, mocht er zich binnenkort een kentering voordoen. Je kan diezelfde gedachte in beide richtingen toepassen. Ik houd tijdens de mindere momenten altijd voor ogen dat deze weer voorbij gaan, maar je moet er eerst los door. Laat goede periodes niet overschaduwen door de gedachte aan de minder goede, maar fleur de minder goede periodes wat op met de gedachte aan de goede.

De juiste vorm van afleiding is het beste medicijn om een terugval meer draagbaar te maken. 

Om dit QuarantaineDagboek in schoonheid af te sluiten, nog enkele laatste updates…

Aperitieven op vrijdag

Het was een vaste waarde geworden, waar ik best naar uitkeek. Nu de horeca terug groen licht krijgt, zal dit weldra een fijne herinnering zijn, aan een minder fijne tijd. Nooit gedacht dat ik me ooit zou wagen aan videochatten. Nooit gedacht dat ik er nog van zou genieten ook.  

Om nog even terug te komen op die huidhonger, ik heb The Homies al gewaarschuwd dat, van zodra we mekaar terug zien en er terug volop geknuffeld mag worden, ze zich best maar al schrap zetten.

De laatste balans van ‘Operation Fade to Grey’ werd opgemaakt met de vraag: ‘Waar heb je die mooie, witte haarband gekocht?’
Geestig! Ik was benieuwd hoe lang ik het zou volhouden voor ik in de weer zou gaan met haarverf. Het heeft toch de volle 4 centimeter geduurd… Back to black it is!  

Ik heb ondertussen een afspraak bij de kapper versierd… op 24 juni! De dagdagelijkse conflicten met mijn weelderige haardos zijn dus nog niet ten einde.

Dating overload

De oneerbare voorstellen zijn ondertussen geluwd, maar wat word ik, meer dan ooit, overspoeld door reclame voor datingsites! Zij zijn duidelijk niet op de hoogte van mijn tijdelijk ingelaste datingpauze (zie laatste deel van ‘Het datingdossier’). Van academische singles tot spirituele, van online speeddaten tot een Amerikaanse dating coach die op zoek is naar ‘ambitieuze vrouwen, die kwaliteitsvolle mannen willen vinden, zonder hun uiterlijk te veranderen of manipulatieve tactieken toe te passen.’ Wanneer ik zou opteren voor de Liefde van vrouw tot vrouw, weet ik intussen ook perfect waar ik terecht kan. Die checken blijkbaar af en toe ‘of ik niet van kant wil wisselen’? Dat zit er niet in. Ook hetero zijn is geen keuze… Tussen de diversiteit aan datingsites zit er eentje tussen, die mijn nieuwsgierigheid toch prikkelt. Ze willen weten ‘of ik een hippie single ben?’
Geen idee? Ben ik dat? Ik vraag me af wat ik mij daarbij moet voorstellen. Wanneer ik ga snuisteren om wat meer uitleg te vergaren, word ik gevraagd (verplicht eigenlijk) om mij te registreren en dat ben ik nu net niet van plan. Zo nieuwsgierig ben ik nu ook weer niet. Met als gevolg? Krijg nu dagelijks, meermaals, de vraag of ik een ‘hippie single’ ben? Dat weet ik dus nog altijd niet, hé!   

Sinds enkele weken word ik zelfs, via de website van Eindelijk Jezelf Zijn dan nog, gestalkt met mails, waarin men mij links stuurt naar twee bepaalde datingsites. Het betreft links aangaande adult dating in Canada of East London. Niet echt haalbaar, lijkt me… maar wel heel veilig, qua social distancing.

Tot slot!

Muzikale extraatjes… het is maar een klein greepje uit het assortiment, maar graag deel ik nog enkele nostalgische liedjes, die mij door mijn quarantaineperiode loodsten.