In elk vrouwenblad kwam het al tig keer aan bod: ‘Hoe ziet jouw ideale partner er uit?’ Dat roept bij mij telkens de gedachte op: hoe kan ik dat nu weten? Als ik me mijn voormalige partners voor de geest haal, zie ik drie totaal verschillende types voor me. Ik hield van elk van hen en vond in elk van hen een ander stukje dat paste in mijn eigen puzzel van verlangen. Het waren de ontbrekende stukjes die er uiteindelijk voor zorgden dat het fout liep. Hoe mijn ideale man eruitziet, daar heb ik dus geen idee van, maar er is me wel heel wat duidelijk geworden de laatste jaren. Ik verwierf belangrijke inzichten die voortvloeiden uit zelfreflectie en uitmondden in het vergaren van zelfkennis.
De tijd is rijp om een einde te breien aan dit (ondertussen lijvige) datingdossier. Hoe kan ik een deftige afsluiting garanderen, zonder mijn eigen gedrag in kaart te brengen en in vraag te stellen? Dat zou niet geheel rechtvaardig zijn. Wat ik alvast meegeef is dat ik (nogmaals) een date stop inlas! Ik heb eventjes genoeg blind dates beleefd, doorleefd, overleefd en geklasseerd. Terugblikkend op de voorbije periode ontmoette ik leuke mannen, minder leuke mannen, een aantal wreed irritante exemplaren, maar vooral weinig blijvertjes.
Vrienden maken in het datingcircuit is zo goed als onmogelijk. Dat is mijn ervaring althans. Maar waarom is dat zo? Waarom beland je vrijwel altijd in een ongemakkelijke situatie of positie? In meerdere gevallen escaleert het zelfs naar iets zuurs. Tijdens een gesprek met Liefste Vriendin Vé stel ik haar die vraag, niet voor de eerste keer. Zij vermoedt dat het verband houdt met de context van de ontmoeting, in dit geval een date. Dat houdt inderdaad steek. Heeft het dan toch te maken met verwachtingen? Wat kan ik meer doen dan tot vervelens toe benadrukken dat je die best niet koestert? Het woord ‘verwachting’ staat namelijk in mijn woordenlijst onder de noemer vluchtreflex, ergens bovenaan zelfs. Van zodra ik nog maar denk te ruiken dat er een sluimer van een fractie van een verwachting jegens mij bestaat…
Als je het mij vraagt heeft dat te maken met gelijkgestemde verwachtingen. Die blijken nogal zeldzaam te zijn.
Maak ik me zelf ook schuldig aan enige verwachting? Ik dacht nochtans van niet. Toch neigt het daar sterk naar, want is het vooropstellen van ‘geen verwachtingen’, die je niet enkel jezelf maar ook de ander oplegt, al geen verwachting op zich? Vast wel. Je kan het nog zo goed plannen in je hoofd: geen verwachtingen, geen gebroken harten, duidelijke communicatie, openheid… Je kan een soort van naïeve hoop koesteren dat je, in het geval er geen vonk is maar wel een klik, er een leuk nieuw contact aan overhoudt. De realiteit strookt echter niet met de gedachte. Als je het mij vraagt heeft dat te maken met gelijkgestemde verwachtingen. Die blijken nogal van het zeldzame soort te zijn. Denk dat daar het schoentje wringt.
Wat het benoemen van ‘partnerschap’ betreft en wat dit voor mij betekent, daar ben ik wat voorzichtiger in geworden. Ik beleef al een zeker partnerschap, en dat op verschillende niveaus, maar wat de ware Liefde betreft, blijf ik me maar verdiepen in pogingen om uit te vlooien wat ik wil, wat ik nodig heb en waarom het zo moeilijk is voor mij om mijn match te vinden. Het heeft geen zin om puur op ratio lijstjes op te stellen, want het blijft koffiedik kijken. Men zegt wel eens: ‘Je zal het wel voelen, als het zover is.’ Dan lijkt het me inderdaad zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, om ‘partnerschap’ in de Liefde te definiëren, maar een beetje rationele tussenkomst is aangeraden, ook als het om hartgerelateerde zaken gaat.
In mijn huidige visie is partnerschap een volwassen relatie met evenwaardige partners, waarin communicatie een primaire behoefte is. De basis wordt gevormd door een aantal fundamentele gelijkenissen en eigenaardigheden, liefst overgoten met een assortimentje van (verenigbare) verschillen. Tijd voor jezelf en tijd voor elkaar zijn van een gelijkaardig belang. Verder moeten partners altijd een beetje opkijken naar mekaar en onderschat niet de waarde van mekaar alert te houden en uit te dagen,…
Partnerschap moet vloeien, een meerwaarde betekenen in je leven. Het mag geen al te zware opgave zijn om het te doen ‘slagen’.
Het komt er op neer dat de vibe wordt beschouwd als minderwaardig en dat het praktische primeert.
Hoe het ook zij, alle lijstjes ten spijt, mijlenver af van logica en rede, belanden we, onherroepelijk, bij ‘de vibe’! Die vibe valt noch op te lijsten, noch te benoemen. Het is die diepere connectie, dat onverklaarbare energieveld dat kan ontstaan tussen twee mensen. Je hebt daar geen vat op, geen controle over. Ik kan mezelf en mijn daarbij horende gedrag nog zo vaak in vraag stellen, maar die vibe is, samen met soulfood, een noodzakelijke voorwaarde. Eens je gevoeld hebt waar je als mens toe in staat bent om te voelen, dan ga je toch niet voor minder? Wil niet iedereen eens deftig van zijn sokken worden geblazen?
Het is best interessant welke invloed iemands energie kan hebben. Bij de één kan ik moeiteloos mezelf zijn, volledig op mijn gemak. Bij de ander sluimert er, desondanks een klik, toch een ongemak dat moeilijk te benoemen valt. Bij nog een ander voel ik me dan weer vrij en soms zelfs wat losbandig. Terwijl de één onbewust mijn onzekerheid voedt, weekt de ander een zekerheid in me los, zodat ik daar mijn bevestigingsdrang voed en zelfs tot rust kan komen. Hoe dat precies komt en wat het verschil maakt, kan je een beetje duiden, maar nooit helemaal. Soms eng, maar heerlijk.
Wanneer ik verhalen hoor of mensen ontmoet die, wat de Liefde betreft, er een wel zeer praktische kijk op nahouden, dan wekt dat tegenwoordig zelfs een zekere weerzin bij me op. Ik heb het een beetje moeilijk met mensen die zichzelf beschouwen als de norm en de ander willen kneden, liefst volledig veranderen zelfs. Zij hebben enkel lief als de ander past in wat zij het juiste keurslijf vinden. Eigenlijk komt het erop neer dat ze zelf niet aan hun eigen verwachtingen kunnen voldoen, omdat die compleet absurd zijn. Ze zijn nochtans niet te beroerd om diezelfde verwachting op te leggen aan de ander. Je kan het ze niet kwalijk nemen, want ze beseffen dat niet altijd, maar je gaat daar best niet in mee. Het komt er op neer dat de vibe wordt beschouwd als minderwaardig en dat het praktische primeert. Zelf gaan ze er meestal wel prat op dat zij zijn wie ze zijn en daar wordt niet van afgeweken. Dat is de norm. Die categorie van mensen raad ik ten stelligste aan om zich een doos met Play Doh plasticine aan te schaffen. Daarmee boetseer je figuurtjes, naar eigen smaak, zin, of voorbeeld. Wat mij persoonlijk nogal verontrust is dat ze ditzelfde gedrag, misschien onbewust maar toch, projecteren naar hun kinderen toe. Potentiële partners kunnen zichzelf nog redden en drama te snel af zijn.
Over drama gesproken…
‘Geen drama.’ Dat zinnetje komt wel eens voor in profieltekstjes op Tinder. Spreekt dat niet een beetje voor zich? ‘Graag drama’ ben ik nog niet tegengekomen. Sommige mannen lijken steevast op zoek naar een ‘afgewerkt product’. Die verwachten een lege rugzak, liefst zelfs geen bagage. Wie is er nog vrij van bagage (behalve een opblaaspop)? Naar mijn gevoel is een mens nooit een afgewerkt product. Hoeft ook niet. Er mag ruimte zijn voor diepgang en groei, voor inzicht en verrijking. Dat is voor mij zelfs geen optie, eerder een vereiste. Dat is wie ik ben. En nee, nog niet afgewerkt. Sorry…
Ik heb geen schoothondje nodig en ik heb niet de ambitie om er eentje te zijn.
Wat is nu de huidige stand van zaken? Laat ons zeggen dat mijn modus der afstandelijkheid weer wat actiever is. Alerter. Net als mijn befaamde tentakels. Onzichtbaar, doch voelbaar indien nodig. Mijn gevoelens zijn niet geblokkeerd, maar wel terug heel erg afgeschermd. Dat heeft te maken met de angst om gekwetst te worden, maar ook met de bezorgdheid dat ik een ander pijn doe. Er is sprake van een opening, een kier, en toenadering is mogelijk… maar de toegang is weinigen gegeven. Heb gemerkt dat ik heel voorzichtig ben geworden. Ben ik niet te voorzichtig geworden?
Soms vraag ik me af of JM dan toch gelijk heeft? JM is de therapeut van het revalidatiecentrum. Toen ik daar dagtherapie volgde, had ik op woensdag mijn wekelijks praatuurtje met hem. Hij zei me ooit ‘dat het idee van de Liefde, en het verlangen ernaar, vaak aantrekkelijker zijn dan de Liefde zelf.’ Is het mij enkel te doen om ‘het verlangen naar’? Ik kan maar moeilijk geloven dat ik me dat patroon eigen heb gemaakt, aangezien ik ondertussen verdomd goed weet hoe de pijn het verlangen kan evenaren. Overstijgen zelfs.
Ben ik dan te veeleisend geworden? Misschien. Ik besef dat ik heel snel verveeld raak, en dat het vast een uitdaging is om mij geboeid te houden. Zelfs voor mezelf. Het zou trouwens een pluspunt zijn mocht de ander dat ook van mij verlangen. Hou van wat uitdaging. Ik heb geen schoothondje nodig en ik heb niet de ambitie om er eentje te zijn. Iemand die me met één woord, één zin, één vingerknip, één streel door mijn haar op zijn hand heeft, daar maak ik alvast een lichte buiging voor.
Ben ik dan niet te kieskeurig geworden? Die vraag werd me laatst nog gesteld. Ik geef toe dat er een periode was dat mijn lijst van ‘don’ts’ nogal stevige proporties aannam. Het ging van te tam, te dom, te stil, te luid, te aanwezig, te groot, te klein, te getrouwd, te moeilijk, te makkelijk, enz… tot zelfs ‘te knap’ een argument werd. Ik bepaalde voor de ander of ik, al dan niet, zijn type was. Nog zwaar overtuigd van mijn gelijk ook…
We voerden het gesprek al zo vaak, P. en ik. Hij vindt me te goed voor dit soort van datingvleesmarkt.
Weet je wat er zeker speelt, hoe clichématig het moge klinken? De vrees dat, na een singleschap van 3 jaar en 3 maanden, doorkliefd met de nodige avonturen, er een soort van gewenning is opgetreden. Ik ben het best al goed gewoon geraakt om ongebonden te zijn. ‘Free spirit’ noem ik het zelf. Mijn leuze blijft, koppig en stellig: Liever ongebonden, dan gevangen in de foute relatie.
Alzo sprak ik alweer de wijze woorden: ‘Ik las een pauze in. Een date stop.’ Alweer getuige van dit voornemen: Vriend P! Wie anders dan hij, die me een jaar geleden al eens liet beloven een zekere app van mijn telefoon te verwijderen? Wie anders dan hij, die me telkens weer herinnert aan ‘Het pact der ontmannen’, wanneer ik weer een weerbots krijg van het datingcircuit? We voerden het gesprek al zo vaak, P. en ik. Hij vindt me te goed voor dit soort van datingvleesmarkt. Ik begrijp dat hij me wil behoeden, maar als ik hem vraag naar een alternatief, dan blijft het stil. Mijn Vriend W. is weer van het principe: ‘Blijven doorgaan! Trial and error, baby!’
Er wordt ondertussen ook al gretig gelachen met mijn aangekondigde datestop.
‘Hoe lang zal die deze keer duren?’, aldus Vriend P.
‘Tot madame zich weer verveelt?’
Dat is inderdaad een realistische mogelijkheid. Tinder ik enkel uit verveling? Nee hoor. Het heeft soms ook met aandacht te maken, maar onderschat vooral de factor van de eenzaamheid niet. Ik voel me steeds gelukkiger met mijn leven dat steeds meer de juiste vorm krijgt. Ik sta dichter bij mezelf dan ooit, ik onderneem, geniet van de vrijheid die ik me eigen maak, heb geen gebrek aan sociale contacten, maak deel uit van het meest fantastische gezinnetje, heb echt zalige vrienden en ja, ik ben best een happy single… maar ook die kunnen zich verdomd eenzaam voelen.
Uiteraard is ook Elke op de hoogte gesteld van mijn tijdelijke afstandsplan. Geen slecht plan, volgens haar. Zij is er sowieso altijd van overtuigd geweest dat het mij niet te doen is om haarkleur of kleur van ogen, welke job, wat voor huis, welke auto, hoeveel poen? Zij heeft het over iemand die me rust geeft, me met een paar zinnen terug tot mezelf brengt en me nu en dan van mijn tunnelvisie afhelpt, waar ik wel eens in beland. Op mijn beurt ben ik goed in iemand af en toe een spiegel voorhouden, mocht dat nodig zijn. Ik vind de juiste woorden om dingen te benoemen of zaken op een rijtje te zetten. Daar kan ik me in vinden, maar makkelijk te vinden is het niet. Ga er ook geen zoektocht van maken. De focus wordt even op mezelf gericht en op wie ik echt nabij wil zijn. Voor de rest zie ik wel wat er op me afkomt.
In tussentijd ga ik gewoon lekker mezelf zijn en blijven, zelfs als de ander daar (nog) niet toe in staat is.