Mag de wereld toch even stilstaan?



Ja dat mag. Vandaag verneem ik dat een oud-klasgenoot van mij besloot dat het voor hem welletjes is geweest op deze planeet. Dat stemt me triest. Maakt me kwaad. Niet kwaad op hem. Ik voel begrip. Verbondenheid.  Onrechtvaardigheid.

We mogen best eens stilstaan bij wat een glimlach allemaal verbergen kan.

Als eerbetoon aan hem deel ik een ZKV (Zeer Kort Verhaal). Ik schreef het meer dan vijf jaar geleden, naar aanleiding van de zelfdoding van een dorpsgenoot die ik vrij goed kende tijdens mijn jeugdjaren.  

De mist valt

Hier sta ik dan, vervuld van ongeloof. Waarom? Ik probeer het te begrijpen. Vrolijk, altijd goed gezind. Zo was jij… Of dat liet je iedereen toch geloven. De schok was enorm, net als de leegte. Ik denk aan je familie, aan je vrienden. Ik probeer het te begrijpen. Sorry vriend, dat lukt me nog niet. Later probeer ik het opnieuw. Beloofd. Ik kom zeker terug. Nu moet ik gaan. Ik kan niet blijven. De man van de begraafplaats sluit de poorten. Hij wil naar huis.

Blijf op de hoogte van deze blog.
Loading