Om te weten wat je wil, helpt het om te weten wat je niet wil.
Weten wat je wil, begint bij weten wat je nodig hebt.
Om te weten wat je nodig hebt, moet je te rade gaan bij jezelf.
Weten wat je nodig hebt, sluit aan bij weten wat je wil.
Wat ik nodig heb is terug wat mannelijke energie in mijn leven. De lente komt er aan en dat is een geschikt moment om iets te ondernemen, iets nieuws, iets spannends. In een vlaag van avontuurlijke stoutmoedigheid schreef ik me prompt in voor een avondje speeddaten! Hoe spannend is dat? Vriend P. was al langer gewonnen voor dit idee dus bij deze werd het pact der ontmannen officieel, met onmiddellijke ingang, ontbonden.
Speeddaten houdt in dat je op één avond zeven tot twaalf mannen ontmoet, waar je gedurende zes minuten een gesprek mee hebt. Er zijn wel wat zaken die mij aantrekken in deze formule. Allereerst is er het ontbreken van een voorgeschiedenis. Je ontmoet mekaar meteen lijfelijk, zonder chats of sms’en vooraf. Je ondervindt meteen aan den lijve of er een reële klik is.
Ook het feit dat alles gecentraliseerd is vind ik interessant. Je werkt zowaar zeven tot twaalf dates af op één avond, op dezelfde plaats. Stel dat je al die dates apart zou ondernemen? Dat is tijdrovend, energierovend en geldrovend. Dan is dit een efficiënt concept.
‘Dat is nu eens een goed oefenterrein voor jou!’, is haar eerste spontane reactie.
Is er die avond niet één man aanwezig, waar je connectie mee voelt, dan stap je na afloop gewoon weg, alweer een ervaring rijker, zonder het uitwisselen van nummers of gegevens. Vriend W. zal me begeleiden de avond zelf. Hij neemt ook de taak op zich om me tegen te houden mocht ik op het laatste nippertje van plan zijn om te vluchten.
Tijdens de sessies met mijn psychologe wordt er ook altijd, al was het maar een momentje, aandacht besteed aan mijn contacten met mannen. Ik heb trouwens de ideale bijnaam bedacht voor mijn psychologe. Voortaan noem ik haar Elke, want elke keer ik bij haar ben langs geweest slaagt zij er in om, aan de hand van een aantal woorden en uitspraken, ons gesprek nog dagen te laten nazinderen. Elke keer opnieuw. What can I can say? She’s the best. Elke dus.
Wanneer ik Elke het heuglijke nieuws vertel over mijn deelname aan speeddaten, reageert ze heel enthousiast.
‘Dat is nu eens een goed oefenterrein voor jou!’, is haar eerste spontane reactie. Zij weet, zonder dat ik het hoef te zeggen, dat ik me niet inschreef met de ultieme verwachting daar de man van mijn leven te ontmoeten. Mijn overtuiging blijft ongewijzigd: De Liefde laat zich niet dirigeren. Een golflengte laat zich niet afstellen. Een vibe laat zich niet dwingen. Liefde overtroeft ratio. Dat is wat ons, menselijke wezens, zo afschrikt. Het wordt ook alsmaar moeilijker vanaf een bepaald ‘moment’ (om te vermijden het woord ‘leeftijd’ te gebruiken). We zijn geen onbeschreven blad meer, we worden voorzichtiger, misschien iets te voorzichtig zelfs.
Mag een vrouw er dezer dagen openlijk voor uitkomen dat ze nog eens aangeraakt wil worden?
Elke polst naar mijn aanpak. Ik zeg haar, met een lach en niet zonder trots, dat het mij aan strategie ontbreekt en ik gewoon mezelf ga zijn. Zij raadt me, in dit geval, ten stelligste aan om niet te fel mezelf te zijn. Daar moet ik hartelijk om lachen. Volgens haar ben ik voor mannen zeer intimiderend, wat zij wijt aan het feit dat ik helemaal ‘gepsychologeerd’ ben geraakt (wat hou ik van mensen die spontaan hun eigen woorden uitvinden!). Dat geeft mannen het gevoel dat je dwars door hen heen kijkt. Dat maakt hen ongemakkelijk en klaar om op de vlucht te slaan.
Dat moet ik even laten bezinken. Ik bezit zelfkennis genoeg om te weten dat Elke zeker een punt heeft. Maar mijn eigenzinnigheid oppert dat je dit ook anders kan bekijken en dat is dan weer mijn punt: ‘Zij die moedig zijn, zullen blijven.’ Moet ik mezelf, al was het maar lichtjes, anders voordoen? Waarom dan? Om ze eerst ‘binnen te rijven’? Bwa…
Ik moet dus voor ogen houden dat niet iedereen vragende partij is om zich een spiegel te laten voorhouden. Daar kan ik wel inkomen en daar bezondig ik me inderdaad aan, ook al is dat niet opzettelijk. Denk ik. Niet iedereen is blijkbaar opgewassen tegen een date met mij! Hoe confronterend alweer! (Dank u Elke, om me daar op te wijzen!)
Elke polst naar mijn verwachtingen van die avond. Ik probeer van er geen te hebben. In mijn hoofd realiseer ik me dat ik misschien niet echt de tijd heb om aan een relatie te denken, laat staan er eentje op te bouwen. Mijn focus ligt geheel ergens anders en te veel afleiding is niet aangeraden.
Wat mijn hoofd denkt en wat mijn buik voelt stemt niet helemaal overeen. Wat een verrassing! Mijn buikgevoel blijft me wijzen op het verlangen naar mannelijke energie en meer nog, naar affectie. Mijn eenzaamheid komt vooral voort uit het gebrek aan affectie. Voor de rest kom ik weinig tekort: ik heb een mooi gezinnetje, hele leuke vrienden, ik doe mijn eigen ding en er beweegt heel wat in mijn leven. Toch kom ik terecht bij een misschien wat delicatere vraag, maar ik stel ze toch. Mag een vrouw er dezer dagen openlijk voor uitkomen dat ze nog eens aangeraakt wil worden? In het verleden kreeg ik meermaals de indruk dat een vrouw dan snel de stempel van ‘nymfo’ toegewezen krijgt, terwijl aanraking een zeer menselijke behoefte is.
Ik kan me niet inbeelden dat ik de enige single vrouw ben die af en toe verlangt naar aanraking.
Ik maak me wel eens schuldig aan openbaar beklag, tegen mijn mensjes dan, over dat gebrek aan aanraking. Geef ik grif toe. Dat gebeurt meestal op een ludieke manier, wat tot hilariteit leidt, maar het gebeurt ook dat ik zo zwaar gebukt ga onder het gemis dat het me triest stemt.
Op dagen dat ik hormonaal dood ben vanbinnen, want die zijn er (gelukkig) ook nog, kan het mij allemaal niks schelen. Dan ben ik blij dat de strijd met mijn ganse hormonale huishouding even geluwd is. Ben echter wijs genoeg om te beseffen dat het maar een kwestie van tijd is, voor de bom weer barst en ik binnen de kortste keren mijn beklag doe tegen mijn mensjes.
Dat ik me nu niet meer kan verschuilen achter geveinsde deugdzaamheid, daar ben ik me terdege van bewust. Zit ik ook niet mee. Ik kan me niet inbeelden dat ik de enige single vrouw ben die af en toe verlangt naar aanraking. Mocht blijken dat ik toch de enige ben, dan maak ik hier alvast een zeer goede beurt! (Heb je ‘m?)
Waar ik alvast achter ben is dat verlangen menselijk is maar aantrekking ingewikkeld.
Maar goed, speeddaten dus. Voor de aanvang van mijn sessie bij Elke was er geen sprake van stress omtrent het hele gebeuren want ik was helemaal niet bezig met strategieën en verwachtingen. Ik had het strakke plan om het gewoon op mij te laten afkomen en om gewoon mezelf te zijn, tot Elke me weer aan het denken zette. Plots realiseer ik me dat enige vorm van voorbereiding toch aan de orde is, aangezien de grootste clichés, in dit geval in de vorm van vraagstelling, de revue zouden kunnen passeren.
Elke ziet het gebeuren want kent mijn allergieën ondertussen. Ik heb het er heel moeilijk mee wanneer je als mens geïdentificeerd wordt met je job, met het huis waarin je woont en nog meer van die externe factoren die voor mij absoluut niet bepalend zijn voor iemands persoonlijkheid. Als mannen me vragen wie ik ben of wat ik doe in het dagelijkse leven kan ik dus beter niet meteen de ongezouten waarheid op tafel gooien maar opteren voor wat meer subtiliteit. Elke meet zich de taak aan om mij tijdens onze volgende sessie bij te staan in die voorbereiding, wat misschien geen slecht idee is. Het is een goede oefening voor iemand als ik, zijnde de specialist der extremen, om op zoek te gaan naar een geschikte middenweg.
Wat mijn verlangen naar aanraking betreft, die info hou ik sowieso voor mezelf, of wat dacht je? Daar heb ik de laatste maanden heel wat inzichten rond vergaard, die best bijzonder zijn. Het is niet het gebrek aan kansen dat me parten speelt, maar het ontbreken van de juiste aanpak. Er zijn al kansen geweest en opties zijn er nog altijd, maar het gebrek aan de juiste aanpak zorgt ervoor dat de aanschaf van nieuwe batterijen, voorlopig toch, nog altijd het hoogtepunt van de dag is… maar daarover volgende week meer.
Waar ik alvast achter ben is dat verlangen menselijk is maar aantrekking ingewikkeld.
Wordt vervolgd…