Het begon met een terugblik…
De eerste maand van het nieuwe jaar zit er ondertussen op. Ik kan me niet van het gevoel ontdoen dat 2020 een bijzonder jaar wordt. 2019 was alweer een kanteljaar, waarin de beweging naar herstel zich bleef voortzetten. In december blies Eindelijk Jezelf Zijn één kaarsje uit dus het leek me wel eens fijn om door de blogartikels te scrollen om te zien wat me zoal bezighield het afgelopen jaar en zo een aantal voornemens voor 2020 te formuleren. Dat liep weer even anders dan verwacht…
Wanneer ik begin te snuisteren op de website is er één stuk dat me meteen in het oog springt. Na de verkiezingen van 26 mei schreef ik het stuk ‘Over kiezen’ waarin ik vooral haat en onverdraagzaamheid aanhaalde, die lustig verspreid werden via sociale media. Ik vond het zeer verontrustend wat voor een heuse beerput dit medium kan zijn. Na dit stuk nam ik me voor om niet meer over politiek te schrijven, een voornemen waar ik me begin 2020 al niet aan kan houden, zijnde een inwoner van een land waar een regering van lopende zaken de maatstaf lijkt te worden. Ik besteed niet graag te lang of te veel aandacht aan dingen die me kwaad maken en waar ik toch geen vat op heb, maar het voorbije jaar werden de verkeerde knoppen zo vaak ingedrukt door de ‘bestuurders’ van dit land dat mijn boosheid zich plots toch omzette in een aanzienlijke woordenstroom en mijn geplande terugblik onverwacht uitmondde in het stuk ‘Over kiezen deel 2: Willen de echte wijzen dan nu opstaan?’
Deze man zegt letterlijk dat het de schuld is van de kiezer, dat een regeringsvorming uitblijft. Oh, hebben wij het jullie te moeilijk gemaakt?
Het is ver gekomen. Nu ben ík zelfs boos dat we nog altijd geen regering hebben, ook al verrast het mij hoegenaamd niet. Maar nu voel ík zelfs de drang om het er uit te gooien. Nochtans is één van mijn hoofddoelstellingen in mijn resterende bestaan mij daar zo min mogelijk over op te winden en me daar zo goed als mogelijk voor af te sluiten. Jammer genoeg is het landelijke politieke nieuws al maanden ons dagelijks brood dat ons, via alle mogelijke kanalen, door de strot wordt geramd. Politici slagen er altijd in om, naast frustraties, een extreme vorm van verbazing in mij teweeg te brengen. Wanneer ik geconfronteerd word met het ganse circus, inclusief clowns en acrobaten, dan is mijn ongeloof soms zo groot dat ik twijfel aan mezelf: Ligt het nu aan mij of…? Heb ik dat goed gehoord?
Ik verwijs wel eens naar politici als ‘de wijzen van ons land’, omdat zij toch verondersteld worden van dat te zijn. Jammer genoeg wijzen sommigen zichzelf meer wijsheid toe, dan ze in werkelijkheid bezitten (en daar zijn toch enkele levende bewijzen van).
Een tijdje geleden springt me dan weer een artikel in het oog, waarin een voormalig politiek kanon zijn visie deelt over de huidige politieke impasse. Dit interview triggert alweer mijn extreme vorm van ongeloof, niet enkel vanwege de aard van de uitlatingen, maar ook wie ze durft te doen. Ben de hetze rond zijn persoon indertijd nog niet vergeten. Na de ophef volgde de stilte, zoals dat altijd gaat met opschudding omtrent één of andere ‘wijze’. Dan verdwijnen ze uit de nationale politiek en houden zich gedeisd. Van mij mocht dat gerust zo blijven. Ik walg sowieso van die toestanden, waarbij mensen boven de wet staan en met alles wegkomen omwille van geld, status en macht. Deze man zegt letterlijk dat het de schuld is van de kiezer, dat een regeringsvorming uitblijft. Oh, hebben wij het jullie te moeilijk gemaakt? Ocharmkes toch! Zeg ons asjeblief wat wij kunnen doen om jullie, arme schaapjes, te helpen. Met alle respect, maar het zijn wij, de bevolking van dit land, die slachtoffer zijn van dit nogal kinderachtige schouwspel, met overbetaalde, maar beroerde acteurs (misschien toch de besparing op cultuur nog eens herzien?).
Als het aan mij lag, zouden politici het woord ‘samenleving’ niet meer in de mond mogen nemen, toch niet als zij zichzelf beschouwen als deel daarvan.
Moet de kiezer, aan wiens mouw gretig stroop wordt geveegd, tijdens de gevoerde (miljoenen)campagnes weliswaar, het nog in jullie plaats oplossen ook? Weet je wat, ‘grote wijzen van dit land’? Vermeld, bij toekomstige verkiezingen, die er misschien sneller zijn dan verwacht, meteen op ons oproepingsbevel op wie we moeten stemmen, zodat we het jullie zeker niet te moeilijk maken achteraf. Of… ik stel voor dat jullie de overduidelijke signalen van de kiezer eens ter harte nemen. Als het aan mij lag, zouden politici het woord ‘samenleving’ niet meer in de mond mogen nemen, toch niet als zij zichzelf beschouwen als een deel daarvan. Zij leven in een totaal andere realiteit, waarin ze enige connectie met mens en samenleving al lang kwijt zijn. Ze verkondigen, zonder de minste schroom, de ene besparing na de andere. Er wordt bespaard met ons geld, wij zijn de dupe, want zij hebben er werkelijk geen idee van wat besparen is. Wij zijn het, die moeten besparen, verkiezing na verkiezing. Worden zij aangesproken over hun rijkelijke maandelijkse beloningen en waanzinnige uittredingsvergoedingen, dan onthouden ze zich van elke taal (zouden ze voor de rest beter wat meer doen). Als wij, de gewone mensen dan, zelf opstappen bij onze werkgever worden wij gesanctioneerd, niet beloond. Politici moeten dan nog vaak opstappen vanwege nogal gewichtige blunders. Natuurlijk wekt dit kwaadheid op bij het volk!
Dat ‘de gewone mens’ het politieke spel niet begrijpt, daar moeten ze ook niet meer mee afkomen. Dat is ronduit denigrerend. Ik mag het verdomme hopen dat hun job meer inhoudt dan de kinderachtige tafereeltjes die als een constante worden tentoon gespreid. Dat je met spelletjes geen consensus bereikt en met infantiel gekibbel geen land bestuurt, dat hebben we ondertussen wel begrepen. Van mij mogen zij gerust goed hun brood verdienen, maar dan is het wel geoorloofd dat daar een aantal verwachtingen aan gekoppeld zijn. Zou ik zelf een goede politicus zijn? Natuurlijk niet, ik ben een gevoelsmens en ik krijg nu al de kriebels van al die leugens en halve waarheden. Nee merci! Dat is als rechtstreeks solliciteren voor mijn volgende burnout.
Zal ik eens wat zeggen, zijnde zelf vrijwilliger in de geestelijke gezondheidszorg? Pluk alle vrijwilligers weg uit die geestelijke gezondheidszorg en het hele systeem zakt in.
Mocht ik een trofee uitreiken in de categorie ‘Wie dreef mijn verbazing tot het uiterste in 2019?’, dan waren er wel wat kandidaten in de running. Na enkele eliminaties werd het een nek aan nek race tussen de meest ge-sms’te , in het nauw gedreven jokkebrok van het jaar en een man, die vindt dat hij lekker zelf mag bepalen of hij zich houdt aan regels en afspraken. Daarenboven duldt hij geen tegenspraak of commentaar. Die laatste zou ik trouwens graag, mocht er wat ruimte bestaan in mijn eigen begroting, een taalbad Nederlands cadeau doen, zodat de man onze prachtige taal wat deftiger leert hanteren en halve zinnen leert aanvullen tot mooie, volwaardige zinnen. De onovertroffen winnaar is echter de non-charismatische christendemocraat, die schaamteloos besparingen aankondigde op een aantal hulplijnen, waar steeds meer nood aan is, in deze huidige maatschappij (en dat tijdens ‘De Warmste Week’). Wat ik daar vooral hallucinant aan vind, is dat deze hulplijnen enkel draaien omdat er zoveel geëngageerde mensen zijn, die daar vrijwillig hun schouders mee onderzetten. Dat zijn mensen die geen luxeleven leiden, maar zich belangeloos inzetten voor het welzijn van anderen en daarbij echt een verschil maken. Wat moeten die mensen zich beledigd en ondergewaardeerd voelen. Zal ik eens wat zeggen, zijnde zelf vrijwilliger in de geestelijke gezondheidszorg? Pluk alle vrijwilligers weg uit die geestelijke gezondheidszorg en het hele systeem zakt in. Het is misschien een idee om ‘de wijzen’ eens een paar maanden vrijwilligerswerk te laten doen in die sector, in plaats van die ene keer in een gans jaar, onder grote belangstelling dan nog. Voor mij bewijst dat alweer dat ze geen idee hebben van wat er echt speelt in onze samenleving.
En tot slot… of de kiezer nu links, rechts of daar ergens tussenin heeft gestemd, iedereen wacht vol ongeduld af tot de echte wijzen opstaan en bewijzen dat ze in staat zijn om te zorgen voor een bevolking, die op hen rekent.