Deel 3: Dansen met mezelf
De voorbije vier weken hield ik mij netjes aan mijn zelf aangekondigde voornemens*. Beperkte mijn bezoekjes aan de buitenwereld tot een strikt minimum, net als de toegankelijkheid tot mijn bubbel. In tegenstelling tot wat je zou kunnen vermoeden was deze periode allesbehalve windstil en onbewogen. Er manifesteerde zich nogal wat onrust vanbinnen, zowel in lichaam als geest. Tijd om even binnen te glippen bij mezelf.
Ik mag dan wel verlost zijn van het gevreesde Pre Menstrueel Syndroom (PMS), er is één syndroom waar ik niet aan ontsnap en dat jaarlijks trouw op post is: PBS, het Pre Birthday Syndrom. Elk jaar opnieuw ontvouwt zich hetzelfde scenario, één week voor mijn verjaardag. Dan ben ik emotioneel geladen en dat is vrij zacht uitgedrukt. De basissymptomen sluiten heel nauw aan bij die van PMS. Toch lijkt er dit jaar meer aan de hand. Het is ook niet meteen een doorsnee jaar.
Het is vandaag mijn 45ste verjaardag. Moet ik dat als een mijlpaal zien, vraag ik mij af? Heb het gevoel dat het jaar 2020 wel wat meer omvat om over na te denken. Wat met zekerheid mijn transitiejaar zou worden, werd het jaar van corona, lockdowns, quarantaines, bubbels, absurd menselijk gedrag,… maar ook van heel wat nieuwe inzichten voor velen. Toch kan geen enkel virus mijn transitie verstoren, hooguit vertragen, net als de plannen die daarmee gepaard gaan.
Van emotrips, zijnde van de ene emotie in de andere tuimelen, naar emoblocks, waarbij je numb bent en emoties worden onderdrukt… en weer terug. Ik ondervond weer dat, wat je ook uitstelt, omzeilt of onderdrukt, je van één ding op aan kan: alles vindt z’n weg terug naar de oppervlakte.
De voorbije weken kan ik het best omschrijven als ‘dansen met mezelf’. Een overzichtje…
Moederdag
Altijd een bijzondere dag voor mij. Dat ik me deze keer niet zo levendig voel, heeft niks te maken met mijn moederschap, eerder met mijn lichaam dat mij weer ferm tegenwerkt. Dat ik weer heerlijk in de watten word gelegd door Zoonlief helpt wel. Een grote bos bloemen en uitgebreid ontbijt. Sommige succesformules mag je niet veranderen volgens mijn kind. Daar kan ik hem alleen maar in bijtreden.
Ik vat het plan op om elke dag een uurtje te gaan wandelen. Ik las dat het ook heilzaam kan zijn voor RSI klachten. Vat wel eens meer het plan op om te gaan bewegen, neem dan een vliegende start, maar een deftig vervolg laat op zich wachten. Morgen gaat het gebeuren. Wil wel beroep doen op wat muziek als metgezel, anders ga ik het vast heel snel saai vinden.
Vraag hulp aan Zoonlief om muziek op mijn gsm te zetten. Die moet daar hartelijk om lachen, want hij staat net op het punt mij een link te versturen van Spotify. Hoe geweldig is dat? Bloemen, ontbijt, veel Liefde en Spotify? Happy Mother’s day to me!
RSI (Repetitive Strain Injury)
Het begon een paar weken geleden, met wat last in de schouder en een licht zinderend gezeur in elleboog en pols. Had geen idee dat dit zo zou escaleren. Ondertussen ontbreekt het mijn rechterarm aan alle kracht en het voelt alsof die in brand staat, van de schouder tot de pols. Mijn vingers tintelen onophoudelijk en trillen als ik ze strek. Ik vertoon alle symptomen van RSI en meer gespecificeerd betreft het hier een muisarm.
Wanneer ik op zoek ga naar mogelijke tips en behandelingen ontdek ik, tot mijn grote ontsteltenis, dat ik in stadium 3 zit. Dat komt erop neer dat het ernstig is en het probleem zichzelf niet gaat oplossen. De pijn verdwijnt niet meer, ook ’s nachts niet. Daar was ik al achter ja. Behandeling is vereist. Het heuglijke nieuws is dat 95% van de gevallen, na behandeling, volledig herstelt… na zo’n 3 tot 6 maanden! Oeps!
Schrijfdrift
Naar de oorzaak van die RSI hoef ik niet te zoeken. De laatste weken schrijf ik als een bezetene. Urenlang. Dagenlang. Werk aan minstens 8 dingen tegelijkertijd. Om nieuwe ideeën zit ik bijlange niet verlegen. Iets helemaal afwerken lukt minder goed.
Mindset
Wanneer een fase van chaotische schrijfdrift zich ontpopt, dan heeft dat wel eens te maken met een zekere mindset. Er ontstaat steeds meer afstand met de buitenwereld en alles wordt verwerkt via het geschreven woord. Aandacht wordt steeds meer naar binnen gericht.
Ben nog steeds volop in de weer met verder schrijven aan ‘Het grote communicatiedossier’, maar in real life heb ik echt niks te melden aan de mensheid. Ben sociaal gehandicapt en communicatief een nul. Oh ironie!
Toegankelijkheid?
Het is geen betonnen muur meer, maar een luchtbel is het zeker ook niet. Het is eerder een energetisch krachtveld. Zo benoemt Elke dat. ‘Maar niet minder efficiënt!’, voegt ze daar dan aan toe. Voel me zo toegankelijk als de Kennedytunnel dezer dagen. Je geraakt er wel door, met het nodige geduld.
Waar het vooral op aan komt, is dat tanken bij mij even niet mogelijk is. Dat wil zeggen dat ik alle energie die ik genereer helemaal voor mezelf houd. Zelfbedruipend ben ik zowaar. Donaties zijn nog altijd welkom.
Uitstelgedrag
In mijn hoofd lijst ik op wat ik nog moet aanpakken en maar niet toe schijn te komen. Uitstelgedrag achtervolgt me bijgevolg terug dagelijks. Ik kan en wil zaken best aanpakken, daar situeert zich het grote probleem niet. Ik ben gewoon even niet in staat tot enige interactie, die eventueel ontstaat als gevolg van mijn actie. Snap je? Slaat dat ergens op?
‘Onverwacht’ bezoek
Net wanneer ik me volledig nestel in stilte en isolement is Deedee daar. Haar timing is weergaloos, alsof ze het ruikt van ver. Zij schat vrij snel en accuraat de gesteldheid in. De fase waar ik in rond spartel is haar niet onbekend. Vroeger dacht ik altijd dat ik het weer eens kwijt was, maar sinds mijn entourage van lotgenoten, ben ik daar geruster in (dat ik niet de enige ben die het af en toe eens kwijt is).
Ben een beetje in overdrive wanneer ze arriveert en ventileer er nogal op los. Spring van het ene naar het andere en terug. Krijg noch antwoorden, noch oplossingen geformuleerd op de resem vragen die mijn hoofd teisteren.
Ze lokt me voorzichtig naar buiten met het vooruitzicht van een latte. We wandelen en terrassen tot het donker wordt en lachen wat af.
I’m walking
Ik ben nu zo’n wandelaar met van die oortjes in. Klinkt misschien (zeer) raar dat ik altijd moeite had met het gebruik van oortjes. Dat heeft te maken met controle. Mij helemaal afsluiten van de buitenwereld, vertoevend in diezelfde buitenwereld, dat is wennen.
De gewenning duurt minder lang dan ik dacht. Dat heeft wellicht alles te maken met mijn weloverwogen muziekkeuze om mijn bewegingsplan in gang te zetten. Het werd Eddie Vedder (en de zijnen uiteraard…). Weinig stemmen die zo’n kalmerend effect hebben op mij. Die dagelijkse wandeling doet zoveel deugd. Het is zowel ontspannen als ontsnappen. De muziek luwt de chaos in mijn brein. Zalig!
Wanneer ik me even moederziel alleen waan in de natuur, betrap ik mij erop dat er automatisch een brede glimlach op mijn gelaat verschijnt. Soms lip ik met volle overgave de songs mee. Om luidop mee te zingen ontbreekt me het lef, maar zo af en toe een beweginkje hier en daar op de muziek? Zal wel zijn!
Song van de week
Zo’n weekje wandelen met Eddie was hemels, maar het is tijd voor verandering. Vanaf morgen doe ik het een weekje in vrouwelijk gezelschap, maar wel eentje met ballen. Het wordt Lzzy van Halestorm. Met dank aan Zoonlief. Heerlijk is het, om te merken dat die muzikale opvoeding rendeert.
Vandaag deden Eddie en ik dus ons afscheidstourneetje, zou je kunnen zeggen. Van elke noot genoten, maar als ik een song van de week moet kiezen, ben ik er vrij snel uit. Eén liedje voelde ik, elke dag opnieuw, in elke vezel van mijn lijf: Guaranteed. Kon ik mij het beste mee vereenzelvigen in mijn huidige state of mind. Ik voelde ook zoveel gelaagdheid en herkenbaarheid.
Positieve eindnoot
Het is vandaag mijn 45ste verjaardag en ik voel me eigenlijk best oké. Wilde niet de indruk wekken dat het slopende weken waren. Op sommige momenten was dat wel zo, maar soms is het een kwestie van eens binnen glippen bij jezelf. Ik onderga geen depressieve verschijnselen, geen angst- of paniekaanvallen en voel me niet ongelukkig. Er zit gewoon een wirwar van gevoelens en verlangens, die enkel ik kan vastnemen en geordend krijgen.
Uit zo’n fase waarin zelfanalyse, zelfreflectie, en zelfzorg mede centraal staan groeit meestal een deftig actieplan. Als dat geen mooi vooruitzicht is. Maar daar ben ik nog niet. Ik ben er nog niet helemaal aan toe, om mezelf terug volop in de wereld te smijten. De wereld kan best nog wat verder zonder mij. Voorlopig even geen praatjes, goede raadjes of gevatte commentaartjes. Als het voor iedereen goed is, verleng ik nog even mijn dans…
*lees ook ‘Applausje voor jezelf’