Niemand juicht wellicht bij het vooruitzicht van een operatieve ingreep en het daarbij horende verblijf in het ziekenhuis, maar voor mij is het, zoals gewoonlijk, weer een heel avontuur. Het is zo al druk genoeg in mijn bovenkamer en het vooruitzicht naar de volledige afgifte van controle, en meteen ook één van mijn ingewanden, zorgt voor de nodige angst en bezorgdheid, maar zeker ook voor de nodige hilariteit. Gelukkig maar! Gelukkig is er ook nog mijn pen, waarmee ik ongestoord mijn dagboeken kan vullen. Met een postoperatief herstel van zes weken in het verschiet, alweer de ideale uitlaatklep…
4.1: Over een niet zo blijde verwachting en wat daar aan voorafging…
Wanneer u dit leest, zijn mijn baarmoeder en ik al enkele weken officieel van elkaar gescheiden. Het nieuws dat een verwijdering zich opdrong, blies me niet compleet omver van verbazing, aangezien het kreng er al langer om vroeg, maar toch zakte mijn kin tot op mijn borstkas en voelde ik mijn gebruikelijke herfstbleekheid mogelijks nog verbleken. In enkele luttele seconden wil mijn brein dan alle informatie tezamen processen, van ‘voor’, ‘tijdens’ tot ‘na’ en dat creëert instant chaos. Dan is er nog het detail van de bacterie, die eerst bestreden moet worden. Deze onvoorziene bijkomstigheid zorgt ervoor dat er al op pauze wordt gedrukt, nog voor er een concrete planning kan worden opgemaakt. Het voelt alsof mijn hele leven alweer op pauze wordt gezet. Ik neem mezelf alvast voor me niet te veel op te winden en al zeker niet te panikeren, want het is wat het is en er ongelukkig van worden verandert niks aan de zaak. Ik zal me focussen op de positieve kanten van dit verhaal, maar dat zal toch voor een later tijdstip zijn… Eerst laat ik het nieuws wat doordringen en bezinken. En ja, daarbij heb ik zeker het recht om het even gewoonweg klote te vinden…
Terwijl ik me na dit overweldigende nieuws in het kledinghokje bevind, staar ik even naar mijn spiegelbeeld. Mijn blik spreekt boekdelen en ik slik de krop in mijn keel zorgvuldig door. Eens terug aan het bureau van de dokter, overloopt de man alvast de ganse procedure, zodat ik weet wat me te wachten staat. Mijn uiterlijke schijn heeft zich al lang herpakt en de emotionele modus wordt tijdelijk on hold gezet. Mijn praktisch ingestelde kant neemt het verdere vervolg op zich, zodat ik alles zichtbaar rustig kan afhandelen en vertrekken. Met de voordeur van de dokterspraktijk nog in de hand, hang ik al aan de telefoon. De eerste die ik opbel is Zoonlief. Eens die zijn stem gehoord, kan ik rustig naar huis rijden. In zoverre ‘rustig in mijn auto’ voor mij van toepassing is*. Ik heb afgesproken met Vriend W. om samen te lunchen en besluit om me rechtstreeks naar de plaats van afspraak te begeven, al ben ik daar dan veel te vroeg. Drink alvast een latte, bel ondertussen met Vriend P. en doe hem mijn relaas, tot mijn lunchbuddy arriveert. Emoties werden eerder on hold gezet, wat betekent dat ze later terug welkom zijn. Ze mogen er zijn, moeten en zullen er zijn, maar dan liefst ten gepaste tijde, in de gepaste omstandigheden. Het controlefreakje in mij blijft deel uitmaken van mijn persoonlijkheid, nooit zal die helemaal verdwijnen. Hoeft ook niet. De kunst bestaat er in dat freakje beter in de hand te houden en aan te wenden op een gezondere manier. Vriend W. is zijn eigen charmante zelve dus ik ga best opgeladen naar huis. Wat ik me achteraf realiseer is dat de eerste drie ingewijden allemaal mannen zijn, naast een aantal totaal onbekende mensen in de koffiebar…
Vriend W. bleek ook nog eens dé baarmoederspecialist van dienst te zijn… Verrassend.
Het laatste jaar was een heuse hormonale hel en buikpijn werd zoiets als mijn eerste koffie van de dag. Er gaat geen dag voorbij zonder.
Maar goed, eerst is het een paar weken wachten, wachttijd die ik mag doorspoelen met een zware pillenkuur. Dan mag ik op controle en als ik bacterievrij word verklaard, kan de ingreep gepland worden. Zo geschiede. We zijn eind september en de dokter stelt een datum voor, enkele weken later. Plots bedenk ik me dat ik al maanden de trotse bezitter ben van tickets voor mijn grootste held in het huidige comedy landschap. Ik heb het, uiteraard, over Daniel Sloss (wie anders?). Ik spreek mijn dilemma uit en de dokter stelt 5 november voor. Ik tel alvast hoeveel dagen dat nog zijn. Nu druk ik zelf op pauze, dat weet ik, maar ik heb de overweging gemaakt. Ze was duidelijk. Ik kan de man, die het woord ‘benoemen’ tot een ongekend niveau heeft verheven niet aan mij laten voorbij gaan. En terecht… het Sloss effect bleek exact wat ik nodig had. Ik voel me opgeladen met goeie energie, die ik kan gebruiken om die laatste dagen door te komen…
Die laatste dagen voor zo’n ingreep zijn er te veel aan. Die zou je moeten kunnen overslaan. Ondertussen richt ik me op de positieve kanten, zijnde nooit meer die verdomde maandstonden, vaarwel aan de bloedingen daartussenin, veel minder pijn en weg met de druk op de blaas… Ben ik niet rouwig om. Het is niet de pijn die me de grootste schrik aanjaagt, maar die volledige overgave, die overlevering en die klinische toestanden met allemaal vreemden, die aan je lijf prutsen en waarvan je veronderstelt wordt die blindelings te vertrouwen. Dan volgt er een periode van hulpeloosheid. Lastig vooruitzicht. Het helpt wel om het voorbije jaar en de daarbij horende miserie indachtig te houden. Dan kijk ik uit naar de opluchting de me te beurt zal vallen, al laat die nog even op zich wachten. Mijn maandstonden zijn meer dan dertig jaar nooit onopgemerkt aan mij voorbij gegaan, maar het werd alsmaar erger. Het laatste jaar was een heuse hormonale hel. Buikpijn werd zoiets als mijn eerste koffie van de dag. Er gaat geen dag voorbij zonder.
Laatst vernam ik, in De Ideale Wereld, dat er blijkbaar nog altijd een taboe rust op het praten over ongestelde toestanden. Vreemd. Ik wist niet dat daar nog zoveel schroom omtrent bestond. Heb ik weinig last van. Als trouwe kijker van het programma voel ik me dan ook aangesproken mijn steentje bij te dragen, want ik zet heel graag mee een stapje richting Ideale Wereld. Dit zogenaamde taboe bepaalde op de duur heel erg mijn dagelijks leven, dus ik kan er wel wat over kwijt.
Ziehier, wat voorafging… ‘de preoperatieve fase’
Oh, it’s that time of the month… again!
Yep! Ik ga het erover hebben, over het fenomeen dat vele namen draagt, van tante Rosa tot de inval van de Russen (vind ik zelf de raarste…), van regels tot vodden en sleuren, en ga zo maar door… Het is een regeling van Moeder Natuur, een gezamenlijke vorm van lijden die ons, vrouwen, verbindt. Mannen komen er ongevraagd, haast onvermijdelijk, ook mee in aanraking, hetzij aan de zijlijn, hetzij in de vuurlinie, al naargelang de ‘heftigheidsgraad’ van de toestand.
Er zijn zo van die maanden dat ongesteldheid aanvoelt als een week lang mijn puberteit herbeleven. Lucky me! Ik ben een emotionele, hormonale flipperkast, als de dood om de jackpot te winnen, of tilt te slaan. Het monster, de gevreesde Menstruella, neemt het boeltje van me over, in coproductie met de ganse hormonale huishouding. De zachte kant van iemands persoonlijkheid, in het geval die er is natuurlijk, wordt volledig opgeslokt door het monster. Menstruella laat geen spaander van je heel.
Laat ik even een beeld schetsen van de (on)gesteldheid…
Hangend in de zetel, getooid in een veel te ruime onesie, haren nonchalant opgestoken, zwelgend in een oceaan van zelfmedelijden, de krampen vervloekend, die zich ongegeneerd verspreiden van onderbuik tot knieën. Ik vloek als een dokwerker, ik huil als een kind. Ik luister naar de zeemzoete keelklanken van Pat Boone en kijk naar overdreven geromantiseerde, gedramatiseerde series, waarvan ik steevast nog meer moet janken. Als ik grijp naar mijn ultieme ‘happy song’ van het moment en het biedt geen soelaas, dan leg ik mij daarbij neer. Mij daartegen verzetten? Met welke energie zou ik dat doen?
De mate van heftigheid van PMS geeft al een voorsmaakje van wat je te wachten staat. Leg Pat Boone maar al klaar!
Hoe talrijk zijn de nachten dat ik wakker word, bezweet, en mijn eierstokken ervan verdenk zichzelf onverdoofd te ‘dissecteren’. Hoe talrijk zijn de dagen dat ik getergd word door vreselijke hoofdpijn, gelijksoortig aan die van je ergste Nieuwjaarskater, maar met het grote verschil dat er geen feestje aan voorafging. Mijn bloeddruk is weer wat aan de lage kant en ik hunker naar rood vlees. Het doet me ineens, op een bizarre manier, aan Gremlins denken… Al is die vergelijking aanzienlijk overdreven, want zo erg is het natuurlijk niet (altijd). Het beste wat je kan doen is jezelf onttrekken aan de buitenwereld, vooral aan mensen dan. Helaas lukt dit niet altijd. Mijn lontje is kort, mijn geduld onbestaande. Mijn hartje is dan weer heel klein, heel kwetsbaar. Ik zie zo wit als een laken en voel me het meest onaantrekkelijke, nutteloze wezen dat deze planeet bewoont. Net dan kom je die mensen tegen die je erop wijzen ‘dat je er moe en bleekjes uitziet’. Isolement is duidelijk geen overbodige luxe.
Zo, dat omschrijft de gehele beleving zowat, in een notendop.
Maar… alvorens het hele maandelijkse zootje komt aangewaaid, met alle toeters en bellen van dienst, zijn er die voorafgaande dagen, het voorprogramma, beter bekend als PMS (premenstrueel syndroom). Dat het ‘maar’ voorspel is, en het echte spektakel nog moet beginnen, zou de indruk kunnen wekken dat de symptomen verwaarloosbaar zijn. Vergeet het maar! Ze zijn vaak niet minder memorabel dan de hoofdact. Lontje nog korter en geduld… wat was dat ook al weer?
De mate van heftigheid van PMS geeft al een aardig voorsmaakje van wat je te wachten staat. Leg Pat Boone maar al klaar! De hunker naar rood vlees is al daar. PMS creëert onberekenbare, emotionele, ongeleide projectielen en dramaqueens. Ook ik maakte me al schuldig aan ‘licht verbaal geweld’ en ik ben van nature niet agressief, echt de kwaadste niet (denk ik toch…). Maar schop me tegen de schenen, vlak voor de invasie van de Russen en dan hap ik toe. Ik laat ik niet los, wandel niet weg. Ik reageer. Wat heftig misschien? Heb wel eens staan brullen op straat. Ter mijner verdediging en een niet onbelangrijk detail: ik had wel gelijk. Enkele buurtbewoners kunnen dat bevestigen. Tijdens dagen van PMS is het heel simpel. Het motto luidt: Wie ruzie zoekt, kan ruzie krijgen. Het advies luidt: Bezint, eer ge begint.
En daarmee is het volledige beeld wel geschetst…
Weet je wat ik me pas heel recent voor het eerst afvroeg? Of er een verband bestaat tussen hoogsensitiviteit en pijnlijke, heftige menstruatie. Vraag me af of er veel hoogsensitiefjes rondlopen die er met het minimum aan ongemakjes vanaf komen…
Oh, it’s that time of the month… never again!
Hoe vaak heb ik het niet geschreeuwd, tijdens de ergste maanden: ‘Haal ze eruit!’? Oh ironie, ik krijg mijn zin. Fijn om te weten dat het universum mij toch hoort, zo af en toe. Het afscheid staat voor de deur. Mijn mensjes spreken me moed in. De grappigste opmerking die ik kreeg uit mijn directe omgeving was wel deze: ‘Oei! Geen al te best nieuws maar… niet te dramatisch! De kinderkamer zal je moeten missen, de speelkamer niet!’
Hoe kan ik dit eerste deel mooier beëindigen dan met deze troostende woorden en opbeurende gedachte?
Wordt alleszins vervolgd…
*Lees ook ‘Baby, you can drive my car… anytime!’