Hey you,
Voor mij is de tijd overrijp om af te sluiten.
Het moddert weer aan. Onbevangenheid vervaagt en verdwijnt. Uiteindelijk wordt er niks uitgeklaard.
Bij deze schrijf ik mijn allerlaatste brief aan jou.
Beloofd.
Er branden nog vragen op mijn lippen, waarop jij mij het antwoord schuldig blijft. Ik zou graag weten wat voor zin het heeft om telkens die nabijheid op te zoeken, als je er toch meteen weer vandoor gaat? Wat voor zin heeft het om telkens iets te doen opflakkeren, waarvan je niet veel later bruusk terug afstand neemt.
Je slaagde er in me toch weer te kwetsen en dat verdien ik niet.
Ik koesterde geen enkele verwachting meer van jou. Of dacht je soms van wel? Blijf voor mijn part in die veilige zone, met haar, met mijn complimenten zelfs, ook al is dat niet erg fair van jou. Naast het feit dat je schielijk aan mij voorbijging, en ik nog enige vorm van trots bezit, denk je dat ik jou ooit als partner zou kunnen vertrouwen? Denk je dat je mij nog zou kunnen strikken? Daar is jouw trukendoos niet groot genoeg voor, vrees ik. Daar heb je een aanpak voor nodig en mag ik stilaan concluderen dat jouw aanpak niet de juiste is?
(Jij bent mijn vertrouwen niet waard.)
Uitgerekend vandaag ontdek ik een artikel over ‘een uiterst vervelend fenomeen tijdens het daten’.
Ik kan niet anders dan aan jou denken. Een Amerikaanse illustratrice plakte er de perfecte naam op, namelijk ‘Clipping’, waarbij ze zich liet inspireren door Clippy, de digitale paperclip van Microsoft, die vroeger te pas en te onpas op je beeldscherm verscheen. Haar illustratie omtrent dit fenomeen laat weinig aan de verbeelding over. Het komt hard binnen, maar het stemt tot nadenken…
Er komt een dag dat ook ik ‘Nee!’ schreeuw, dan blijft de telefoon rinkelen, dan stop ik met opnemen…
Weet je wat jij mij nog nooit gevraagd hebt? Wat ik wil…
