Toen de klok middernacht sloeg en iedereen begon te juichen om het nieuwe jaar in te luiden, gaven zoonlief en ik mekaar een stevige knuffel en fluisterde hij mij in het oor: ‘Ik ben zo blij dat 2018 voorbij is.’
Wij zijn echt geen mensen die zich enkel toespitsen op negatieve zaken of doemdenken, maar 2018 zal altijd het jaar blijven, waarin ons gezinnetje recht in het hart werd getroffen. Een sloophamer was er niks tegen. In één seconde, in één vingerknip, waren wij onze favoriete rosse kater, onze lieve Pepper, kwijt. Zijn vijfde verjaardag zouden we niet meer vieren.
‘Een ode aan mijn Peppertje’ komt er vast en zeker, maar nog niet meteen. Ik voorzag een rouwschriftje waar ik al mijn verdriet in kwijt kon en alles wat ik hem nog wilde zeggen. Het zijn tot op heden nog altijd blanke vellen, met een hoop losse beschreven papiertjes ertussen gepropt. Tot op de dag van vandaag is het me nog niet gelukt om ze mooi over te pennen in zijn schriftje. Wat me weerhoudt? Moeilijk te zeggen. Zelf zeg ik altijd dat ik àlles van me afschrijf. Ben ik bang dat ik dat ook met Pepper ga doen? Dat het dan ‘voor echt’ is? Of is mijn rouwproces nog volop aan de gang? Dat zal de tijd uitwijzen.
Eind mei vervoegde little Alex ons gezin. Dat was niet om Pepper te vervangen, want iedereen heeft zijn eigen unieke plekje in ons gezin en in ons hart. Mitch kwam op de proppen met de bijnaam ‘El Tigre’, want dat is hij ook wanneer hij ‘wide awake’ is. Die kleine kwam hier binnen als een tsunami. Hij voelde zich hier vrijwel meteen thuis. Hij is aanhankelijk, heeft onwaarschijnlijk veel aandacht nodig, bemoeit zich met alles, ik krijg niks meer gedaan zonder dat hij me ‘helpt’. Kortom, the perfect match. Ben sindsdien ook nooit meer ‘krasvrij’, maar daar maal ik niet om. Ik noem hem wel eens mijn varkentje… maar dan wel het liefste varkentje dat er is! De laatste weken voelden we ook dat er terug wat meer evenwicht in ons gezinnetje ontstond. Ieder vindt stilaan zijn plaatsje en de rust keert wat weer.
2018 was nu eenmaal een bewogen jaar. Ik noemde het al eerder het jaar van het afscheid. Ironie is hier ook weer niet veraf, want het was nochtans het jaar waarin ik mijn buikgevoel meer en meer liet regeren. Ik stelde me heel kwetsbaar op door open te staan voor nieuwe contacten, ook al braken die me achteraf meestal zuur op. Maar… ook al was het een jaar waar pijn en verdriet nooit veraf waren, het was tevens een jaar waarin nieuwe, bijzondere vriendschappen ontstonden en bestaande vriendschappen werden bevestigd in hun waarde. Ook belangrijke herenigingen vonden plaats, zoals die met mijn moeder. Al die mooie dingen laat ik niet meer los.
2018 was een heus kanteljaar, waar alweer heel wat inzichten zich aandienden en een zoektocht naar een nieuwe, nog onbekende, comfortzone pas goed werd ingezet. Ik zette de eerste stappen in een heel nieuwe richting, de juiste deze keer. Dat maakt het niet minder eng en spannend, maar dat onderliggende gevoel dat je daarbij overkomt, die overweldigende fijne vibe, liegt er niet om. Die is het gevolg van (eindelijk!) langzaamaan toe te geven aan wie ik werkelijk ben. Nooit gedacht dat het zo’n slopende en langdurende zoektocht zou zijn, maar het jarenlange knokken begint (eindelijk!) zijn vruchten af te werpen. Die zoektocht zet ik gewoon verder in 2019. Noem dat mijn allergrootste voornemen.
Met de komst van een nieuw jaar maakt een mens automatisch de balans op van wat voorbij is en legt zich een waslijst aan goede voornemens op voor wat komen gaat.
Ik leg mezelf al lang niet meer op dat ik vanaf 1 januari op dieet ga, ga stoppen met roken, meer ga bewegen, gezonder ga eten, enz…
Zulke voornemens leg ik me bijna wekelijks op!
Soms kan een voornemen iets zijn dat je gaat blijven doen.
Ik gooi het over een andere boeg en stel mijn lijst van voornemens op als volgt:
2019 wordt het jaar waarin:
- Ik blijf knokken om mijn leven op het juiste spoor te krijgen
- Ik nog minder energie zal stoppen in zij, die mijn energie niet waard zijn.
- Ik nog minder moeite ga doen om mensen, die niet begrijpen wat het is om te kampen met een psychische kwetsbaarheid, te overtuigen van de ‘echtheid’ ervan
- ik nog minder zal luisteren naar argumenten waar ik niks mee vooruit ben
- ik mezelf meer zal behoeden voor mensen die komen tanken aan mijn energiepomp en me dan leeg achterlaten (want waar moet ik dan de brandstof gaan halen?)
- ik me blijf verzetten tegen de onverdraagzaamheid die onze maatschappij blijft inpalmen
- Ik blijf geloven dat verandering altijd begint bij jezelf
- Ik blijf uitspreken tegen de mensen die ik graag zie dat ik hen graag zie.
- Ik dankbaar blijf voor de mensen in mijn leven die mij echt graag zien
- Ik blijf open staan voor nieuwe contacten, ook al zet ik de deur van wagenwijd terug op een kier
- Ik nog meer rechtuit zal zijn en dat ook nog meer verwacht van anderen
- Ik mijn dieren nog altijd rot verwen (en me erbij neerleg dat ik geen enkele vorm van autoriteit uitstraal naar dieren toe…)
Het komt er eigenlijk op neer dat ik in 2019 nóg meer mezelf wil zijn!
Een sprankelend en liefdevol 2019 gewenst!