Welkom!
Ik begin er aan! Eindelijk!
Wees welkom op mijn blog. Wees welkom in mijn droom.
Hoe lang heb ik geworsteld met mezelf om die schrijfmicrobe de nodige erkenning te geven en voldoende ruimte om te groeien? Mij ertegen verzetten bleek geen optie meer. Van zolang ik me herinner denk ik in verhalen, anekdotes (en ergernissen…). In elke dag zit minstens één verhaal verscholen. Nu kan ik ze ervaren, interpreteren en delen.
De strijd aangaan met mijn drempelvrees was nog niet zo’n slecht idee.
Vandaag zet ik een eerste stap richting ‘wat ik wil’!
Vandaag zet ik een aanzienlijke stap richting ‘wie ik ben’!
In het stukje ‘Over mij’ vind je een link met een verkorte versie van een essay, geschreven tijdens mijn jaar in opname. Dat vat een zeer belangrijk deel van mijn proces samen, al behelst het slechts een fractie van het parcours tot op heden. De afgelopen drie jaar waren een ontdekkingstocht door de mysterieuze gangen van mijn hoogsteigen complexe persoonlijkheid. Dat kan best heftig, pijnlijk en confronterend zijn, maar daarnaast ook boeiend, leerrijk en bevrijdend.
Depressie is de slechtst betaalde job ter wereld…
Ooit liet ik me ontvallen: Depressie is de slechtst betaalde job ter wereld, maar het is verdomme hard werken!
Wat is dat nu precies, die kracht van lotgenoten?
In de wereld van de psychische kwetsbaarheid zijn deadlines onbestaande. Een deadline vastpinnen aan je herstel is onmogelijk. Leg dat maar eens uit aan de medemens die niet weet hoe het voelt om ‘jou’ te zijn en die nooit struikelt over jouw obstakels. Hoe leg je uit dat bijvoorbeeld het maken en het nakomen van afspraken niet zo evident is, dat een telefoontje plegen een grote stressfactor kan betekenen, net zoals heel wat andere praktische zaken die bij dit leven horen. Mensen voor wie dit eerder vanzelfsprekend is, kunnen zich daar moeilijk in verplaatsen. Dat kan je hen absoluut niet kwalijk nemen, maar het zorgt er wel voor dat jij je heel eenzaam kan voelen. Stel je dan maar eens voor dat, net wanneer je helemaal dreigt weg te glijden, een zwerm soortgenoten je pad kruist… en dat vanaf dan alles verandert.
Wat betekent dat nu precies voor mij, die kracht van lotgenoten? Herkenbaarheid! Daar draait het om. Als je mensen ontmoet die het zelf ook lastig hebben om mee te draaien in de mallemolen van deze huidige maatschappij, mensen met gelijkaardige kwetsbaarheden en gevoelens, dan schept dat meteen een band. Of je nu kampt met een verslavingsproblematiek, je seksuele geaardheid, angststoornis, eetstoornis, depressie, burn-out,… in herkenbaarheid vinden mensen de weg naar elkaar.
Mijn oorspronkelijke diagnose luidde depressie/angst- en paniekstoornis/burn-out. Gaandeweg ontdekte ik zelf dat ik hoogsensitief en ambivert ben, een vorm van ADD heb en dat alle kenmerken van een bore-out ook op mij van toepassing zijn, wat betekent dat ik een zeer gevarieerd publiek aan lotgenoten heb. Gelukkig hou ik wel van wat diversiteit!
(Pssst… Check ook af en toe Varia, want ook wat schrijven betreft hou ik van diversiteit…)
