Eén van ons…

Woorden… ik zit er meestal niet om verlegen.
Nu schieten ze tekort.
Het zijn de tranen, die het hoge woord voeren,
Zich vertalen in een stroom van herinneringen
En in de talloze woorden die jou omschrijven.

Ik spreek niet enkel voor mezelf.
Ik spreek uit naam van ons.
Wat ons samenbracht, wat wij samen doorstonden.
Dat krijg je niet zomaar uitgelegd.
Het heeft ons wel voorgoed verbonden.
Jij was niet zomaar iemand.
Jij was één van ons.

Nooit zal ik vergeten…
Onze gesprekken op ‘het bankje’, zo vaak, zo diep, zo lang…
Dat nachtbraken van jou, en bijgevolg al die gemiste ontbijtjes,
Waar wij dan smakelijk om lachten.
Je muntsigaretjes en je humor
Je onvergetelijke, beetje ondeugende glimlach.
Je liefde voor de rode kleur.
Je rode botjes, rode lippen, een rode bloem in het haar, een rood kasteelbiertje bij het kampvuur…
Niet één mens die de kleur rood waardiger droeg dan jij!

Jij had je geheel eigen persoonlijkheid. Sterk. Vurig. Puur.
Je was sociaal, empathisch, eigenwijs, creatief…
En zeker niet te vergeten: wat was jij slim!
Op tijd komen? Dat was niet meteen je strafste eigenschap.
Was er ergens een feestje? Dat sloeg je niet snel af!

Jij toonde altijd oprechte interesse in de ander, ondanks je eigen lijden. Zelfs nu probeer jij ons nog te troosten, ons te verbinden in ons verdriet.
De verslagenheid is groot, ook al kenden we jouw pijn.
We kenden ook jouw verlangen,
Daarvan maakte je geen geheim.

Je mag volprezen worden voor je draagkracht, je volharding, je strijdvaardigheid,…
Maar ook draagkracht kan eindig zijn.

Je mag begrepen worden in je beslissing, gerespecteerd in jouw keuze,
Maar missen zal ik je!
Missen zullen wij je, mooie mens die je was,
Want jij bent één van ons.
Bij ons bestaat er niet zoiets als eindigheid.
Eén van ons, dat ben je voor altijd!

Blijf op de hoogte van deze blog.
Loading