QuarantaineDagBoek van een Single Mom (5)

Deel 5: Over mens en dier…

Vandaag is voor mij een speciale dag. Vandaag is mijn website jarig. Eindelijk Jezelf Zijn wordt twee.

De tijd vliegt, maar aan het quarantainejaar 2020 lijkt maar geen einde te komen. Toch schrijdt het einde stilaan dichterbij. De aankomende jaaroverzichten van de verschillende zenders laat ik een keertje aan mij voorbij gaan. Met het einde van dit bizarre jaar in zicht vraag ik me af wat me meer verontrust: het virus of het menselijk gedrag?

Probeer me zo veel mogelijk af te schermen van alle negativiteit en respectloosheid, maar dat op zich lijkt wel een fulltime bezigheid. Mekaars mening en visie respecteren is overduidelijk niet van deze tijd. Ik bevind mij in een constant spiraal van zoeken naar manieren om positief om te gaan met minder positieve omstandigheden. Tenslotte liggen die buiten mijn bereik, geen controle over. Waar je wel, mits enige inspanning, controle over hebt is je eigen gedrag.  

Op deze bijzondere verjaardag schenk ik je nog een laatste quarantainedagboek, want het is goed geweest. De komst van een gloednieuw jaar vraagt om nieuwe dingen en om het afronden van de oude.   

Ziehier een compilatie van fragmenten, geplukt uit mijn dagboeken van de voorbije lockdown…

Knock knock

Welcome back, you crazy lockdown! Iemand nog verrast? Nee toch?

Zo snel kan het gebeurd zijn. Plots staat Covid-19 ook voor ons deurtje. Het Antwerpse is stilaan een broeihaard en ik voel me omsingeld. De vraag lijkt even niet meer of, maar eerder wanneer het ons bereikt.

Plots moet Zoonlief getest worden en in quarantaine blijven bij zijn vader. Mijn huisdokter raadt ook mij tien dagen volledige afzondering aan. Afzondering is geen uitzondering meer dus dat valt me niet zo zwaar. Eerst mijn kind zijn testresultaat afwachten (gelukkig negatief) en hem dan uiteindelijk 17 volledige dagen niet zien, daar heb ik het knap lastig mee.

Let’s go outside

Na 12 dagen zonder één voet in de buitenwereld, en met enkel nog een chocolade suikerwafel als ontbijt, zie ik mezelf genoodzaakt mijn bunker te verlaten. Voedselvoorraad vereist aanvulling.

Ik stap nog maar net buiten en word al aangesproken door een man, die ik enkel ken van een wederzijdse begroeting af en toe. Blijkbaar staat vandaag onze eerste dialoog op zijn programma. Die verloopt nogal moeizaam. De man haalt werkelijk alle clichés van de publieke opinie aan. Het gaat van ‘voor deze regering heb ik niet gekozen’ tot ‘ze pakken onze vrijheid af’. Ook over alles wat daartussenin ter sprake komt, geraken we niet op dezelfde lijn. En is me dat nog vriendelijk uitgedrukt. Ik zwart, hij wit. Hij rechts, ik links.

‘Ze pakken onze vrijheid af’??

‘Over welke vrijheid heb je het dan precies?’, vraag ik nog aan de man in de straat. Hij kijkt me aan alsof ik van een andere planeet afkomstig ben. Stilte.
‘Hoe vrij zijn wij echt als mensen?’, voeg ik daar nog aan toe.
Flatline in zijn blik.   

Mijn eerste live gesprek in bijna twee weken en ik stap compleet opgenaaid mijn auto in. En dan moet ik nog aan mijn winkelavontuur beginnen!

Over dierlijke eerlijkheid

Als er twee wezens zijn voor wie 2020 een topjaar is, dan is het voor mijn trouwe viervoeters. Lily en Alex hebben zich netjes gesetteld in dit quarantainejaar. Wat een luxe, zo’n vrouwtje dat altijd ter hunner beschikking is.

De rolverdeling hier in huis komt er op neer dat ik ergens onderaan de ladder van de autoritaire uitstraling bungel. Heb ik vrede mee. Zoonlief vindt me niet streng genoeg. Hij heeft een punt, maar heeft streng zijn zin? Het zijn katten.

Het gebeurt dat ik mijn plaats even verlaat en bij terugkomst constateer dat deze ongegeneerd is ingenomen, hetzij in de zetel, hetzij op mijn bureaustoel.  Ik ben het soort baasje dat dan een andere plaats zoekt, of rechtstaand werkt (heb gelukkig een verstelbaar zit/sta bureau).
Zoonlief zegt dan altijd: ‘Je kan die gewoon oppakken en op de grond zetten, dat weet je toch?’
Dat is waar, maar ik erken mijn meerdere?

Weet je, zij zijn niet ‘mijn’ katten… ik ben eerder hun ‘human’. Vind dat prima zo. Het zijn de beste quarantainebuddy’s die ik me kan wensen. Ik voel me omringd, geliefd, uitgedaagd én overtroefd. Wat wil een mens nog meer?

#adoptdontshop

Het moet me van het hart! Als je geen echte dierenvriend bent, laat de dieren dan met rust. Ik heb een hekel aan al die zogenaamde ‘lockdownbaasjes’! Hoe egocentrisch kan je zijn? Nu ik wat nauwer een aantal vzw’s volg die gouden mandjes zoeken, lees en hoor ik wel eens wat. Telkens opnieuw denk ik: shame on you!

Wanneer een vzw een mailtje ontvangt met de vraag of ze toevallig een catalogus hebben met de stock van het moment, antwoordt deze met: ‘Als u refereert naar levende wezens als stock in een catalogus, vinden wij u geen geschikte kandidaat voor het adopteren van één van onze kittens.’
Met vriendelijke groeten…   

Laatst was er een telefoontje met een dame die vond dat twee kittens in huis toch wel heel erg druk is. Ze zijn wild, krabben en hangen overal aan, springen overal op, enz… Of ze er misschien niet eentje kunnen terughalen?
‘Ja hoor, geen probleem!’, reageerde de dame aan de andere kant van de lijn. Beide kittens werden ondertussen teruggehaald.
En terecht!    

Cristo Redentor

Wat een commotie omtrent die ‘feestdagen’. Nu hoor ik al, van kindsbeen af, hoe iedereen er tegenop ziet, tegen die verdomde feestdagen, en hoe ze niet kunnen wachten tot deze achter de rug zijn. Dat zei ik laatst ook letterlijk tegen mijn Pa, want hij is er zo eentje. Kon de waarheid niet langer verhullen. Verontschuldigde me eerst een beetje (sorry dat ik het zeg Pa, maar…).
Ik weet nog goed dat ik dat als kind absoluut niet begreep. Dat was zo tegenstrijdig.  

Kerststress is al jaren een ingeburgerd begrip in onze samenleving. Nu het ons eens heel gemakkelijk wordt gemaakt, is het weer niet goed. Als ik hoor dat de huidige maatregelen familievetes veroorzaken, dan doet dit mij de wenkbrauwen fronsen. Is dat echt aan die maatregelen gelegen? Is Kerstmis niet het feest van de vrede? Is dat niet wat Jezus hier zoal kwam doen op zijn sandalen? De blijde boodschap verkondigen, vrede op aarde en van die toestanden?

De mens en zijn natuur om dwars te liggen, gaan er straks nog voor zorgen dat de kerken terug vollopen. Oh ironie. Willen we nu ineens massaal de geboorte van Christus, de Verlosser, vieren? Is dat niet een beetje hypocriet?

Versta me niet verkeerd, ik ben helemaal pro kritisch denken, maar dwars liggen is voor mij niet hetzelfde als kritisch denken.

Misschien moeten we stilaan eens proberen van onze geheel eigen Messias te zijn. Bevrijd jezelf! Hallelujah!
En een zalig kerstfeest gewenst natuurlijk… 

Over mens en…

Paniektactiek
Te laat ingrijpen, foute beslissingen, onduidelijke en tegenstrijdige communicatie, te snel versoepelen, te laat verstrengen,… De tactiek van België is onnavolgbaar! En dat is voor een keertje niet sarcastisch bedoeld.

Ondanks mijn aversie tegen het politieke circus, vind ik onze premier best een degelijke spreker. Ere wie ere toekomt. Hij beheerst vlot beide landstalen, wat een evidentie zou moeten zijn, maar we weten allemaal wel beter…

Creativiteit
De eerste lockdown werd overspoeld met een golf aan creativiteit. Op creatief gebied is van een tweede golf weinig sprake. Jammer. Heb ik wat gemist.  

Privacy
Wat een verzet toen het nieuws kwam dat er mogelijk drones worden ingezet. Er wordt geschreeuwd dat dit een inbreuk is op onze privacy! Ik ben het er mee eens dat die vraag gesteld moet worden, omtrent privacy, maar onthoudt me van elke frustratie. Deel ze niet. Ik maak me eerder de bedenking wat de definitie van privacy is tegenwoordig? Mensen laten op sociale media nog maar weinig aspecten van hun doen en laten over aan de verbeelding, maar oh wee, als er een drone over hun huisje vliegt. 

Dit jaar is het enkel de katjes en ik met Kerstmis, dus mocht er een drone passeren, zal ik eens vriendelijk zwaaien naar de mensen die aan het werk zijn op kerstavond.  

Luxeproblemen
Zelf kan ik al jaren niet op reis, en dat tweede verblijf zit er voorlopig ook niet in. Ik kan er zeker inkomen dat dit voor sommige mensen heel belangrijk is en wil dat zeker niet minimaliseren, maar voor mezelf ben ik heel blij dat mijn geluk daar absoluut niet van afhangt.

Honger! Honger! Honger!

Net als iedereen kamp ik met gemis en gapende zwarte gaten, die smeken om opgevuld te worden.   

Contacthonger!
Ik mag niet klagen, want ik heb een aantal regelmatige contacten. We mogen blij zijn met de mogelijkheden die er zijn om in verbinding te blijven. Evengoed verlang ik heel erg naar een gesprek, zo eentje face to face. Een heuse live dialoog, stel je voor! En dat bij een latte… Neem me nu al voor dit nooit meer als vanzelfsprekend te beschouwen en ik beloof om mijn allereerste latte van 2021 nooit te vergeten!

Huidhonger!
Nabijheid. Aanraking. Uitdagend jaar. Vraagt om een stevig inhaalmanoeuvre.

Schrijfhonger!
Ik heb input nodig! Creativiteit stroomt enkel als er input is. Geen echte writer’s block deze keer, maar weer veel chaos. Gaat alle kanten op. Niks raakt afgewerkt. Gooi alles weg van de voorbije weken. Soms moet je dat gewoon doen.

Ik begin 2021 met blanke vellen.   

Concerthonger!
Zoonlief en ik hadden samen toch wat veelbelovende concertplannetjes gesmeed. Enkele van onze gezamenlijke muzikale helden samen beleven, dat was het plan. Zal voor een later tijdstip zijn.

Tot slot…

Ga nu niet van me denken dat ik niet van mensen hou, maar van zodra er weer één of andere menselijke hetze ontstaat, neigt mijn kritisch en genuanceerd denkvermogen altijd naar kanttekeningen en perceptieverruiming. Ik schijn ook maar niet af te leren de naïeve hoop te koesteren dat negatieve situaties mensen dichterbij elkaar brengen, hen wat milder maken.
Als dat geen mooie kerstwens is…

Om de reeks quarantainedagboeken mooi af te sluiten wil ik graag alles en iedereen bedanken die dit jaar wat draaglijker hebben gemaakt!