Ben ik de enige die vindt dat haat en onverdraagzaamheid de grote heersers zijn van deze tijd? Daarmee doel ik niet eens op het politieke landschap, want ik respecteer ieders stem, maar niet hun nare bijklank.
Na het ganse verkiezingscircus kom ik samen wat vrienden, een cirkeltje van gelijkgestemden. Het hele gebeuren stemt ons wat triest, omdat wij telkens weer willen geloven dat meer mensen tot het inzicht zullen komen dat we allemaal maar mensen zijn. Verwijt ons maar onze naïviteit, ze vloeit voort uit een nobel doel, in een tijd waarin we alle grenzen van fatsoen ver voorbij zijn.
Ik probeer van zoveel mogelijk ‘nieuws’ te vermijden, wil het liever even niet horen. Wanneer ik een politicus het woord ‘langetermijnvisie’ in de mond hoor nemen, verslik ik me toch even in mijn thee. Als je het mij vraagt is die termijn al lang verstreken en denken politici enkel nog in ambtstermijnen.
Wordt er echt nu al geïnsinueerd dat ons land op weg is om het eigen trieste record te verbreken van dagen zonder regering? Ben ik de enige die zich daar vragen bij stelt?
Het sociale medialandschap kleurt dezer dagen, naar goede gewoonte, weer helemaal zwart. Het zijn drukke dagen voor de pot en de ketel. Een Facebook oorlog wordt ontketend. Eén groot moddergevecht ontpopt zich. Ik kan er niet omheen en voel mijn frustraties alsmaar groeien. De mens ontdoet zich tegenwoordig werkelijk van alle scrupules, onder het mom van vrije meningsuiting.
In al hun hevigheid bevestigen ze lustig zelf de stelling waarop ze zo fel reageren.
Ik kan me niet meer ontdoen van de indruk dat er vroeger minder openlijk werd uitgekomen voor de keuze van je stem. Daar rust nogal altijd een zekere vorm van geheimzinnigheid op, maar vroeger leek er bij sommigen nog een vleugje schaamte mee gemoeid. Tegenwoordig mag je gerust van ongeremde schaamteloosheid spreken. Voor constructieve debatten verwijs ik je niet door naar Facebook.
Eén van mijn facebookvrienden post nogal onomwonden zijn mening, zijnde dat ‘iedereen die voor een bepaalde partij kiest sowieso een racist is’.
Dat doe je beter niet en is heel kort door de bocht. Altijd opletten dat je jezelf niet bezondigt aan wat je de ander verwijt. Wees altijd waakzaam als het oordeel betreft. De reacties die volgen op de status zijn best frappant. Mensen die het ermee zijn eens reageren bevestigend. Er zijn de ietwat meer genuanceerde reacties, maar de meeste en de pittigste reacties komen van een aantal mensen die zich daadwerkelijk aangesproken voelen, beledigd zelfs. In al hun hevigheid bevestigen ze lustig zelf de stelling waarop ze zo fel reageren. Het regent beledigingen van alle kanten. Ik krijg zowaar (plaatsvervangend) schaamrood op de wangen.
Om het met de woorden van Timtation te zeggen: Mensen! Mensen! Mensen!
Mijn frustraties zorgden ervoor dat het begon te kriebelen in mijn vingers en er heel wat lelijke woorden opdoken in mijn gedachten. Geef ik grif toe. Maar het is niet mijn stijl om te reageren op al die nutteloze discussies, waarin onverdraagzaamheid ontspoort in allerhande, ongefundeerde, slecht geformuleerde, erbarmelijk gespelde conflicten. Ik ga me niet verlagen tot iets waar ik me zelf blauw aan erger. Me weerhouden van elke reactie lukt ook niet meer. Nee, ik slaag er deze keer niet in om de bagger naast me neer te leggen, noch links van me, noch rechts van me…
Een weldoorvoed ego heeft de nare neiging om elke voeling met de realiteit kwijt te zijn.
Mijn kwaadheid is zeer gelaagd en stelselmatig opgebouwd. Het was een kwestie van tijd dat er zich een winnaar zou aandienen die de verkeerde knop indrukte. Ooit maakte ik me zelf nog schuldig aan de gedachte dat er een verband bestond tussen succes en intelligentie. Daar ging men gewoon van uit. Succesvol zijn is echter niet altijd, recht evenredig, gelinkt aan intelligentie. Het valt me op dat er de voorbije jaren heel wat mensen van hun sokkel tuimelden. Dan heb ik het over mensen waar ik in zekere mate naar opkeek, of mensen die ik een zekere mate van intellect toeschreef.
En de winnaar is… zo’n tuimelaar. Het betreft een man die ik ooit een korte periode heb ‘gekend’ via een gemeenschappelijke werkgever. Een collega dus. Dat is ondertussen zo’n 17 jaar geleden en hij woont en werkt ondertussen al heel wat jaren in het buitenland. Ik heb hem overschat.
Dat het ego zich gretig voedt aan succes, geld en macht is welbekend. Een weldoorvoed ego heeft de nare neiging om elke voeling met de realiteit kwijt te zijn. Als ‘wij’ het zelf maar goed hebben! Daar komt het toch op neer. Heeft niet iedereen het recht om gelukkig te zijn in dit leven? Heeft niet iedereen het recht om het goed te hebben? Van mij mag het hoor.
Aangezien de man zelf zo vrijpostig openbaar zijn mening verspreidt, zie ik er geen graten in om zijn woorden te delen, precies hoe hij ze gepost heeft.
Ziehier de woorden van een ‘winnaar’…
Wat een mooi resultsaat*.
Als het zo blijft verdergaan kom ik misschien ooit wel terug naar Belgie*.
Is er toch nog hoop?!
Beste man, ik zou met aandrang willen vragen: blijf asjeblief waar je bent! Ik vraag het je als landgenoot, als Belg, in mijn geval ook inwoner van het land België.
Even later…
‘Dit is het beste dat we ooit kunnen krijgen. Diegene die nu in VL nog links stemmen zijn luierikken*, ambtenaren, langdurig werklozen, die met +4 kinderen, criminelen, pseudo-intelectuele* gut-menschen… Diegene* die nooit rechts stemmen.’
(Hij vergat nog net de bakfietsen en de geitenwollen sokken te vernoemen)
En toen… was het moment daar! Een flinke duw op de rode knop. Ik ben kwaad ja. En velen met mij. Moet ik mij zomaar laten beledigen? Dacht het niet! Ik word letterlijk in een vakje gepropt en verbannen naar het ‘kamp der linkse rakkers’. Vergeef me mijn zin voor cynisme wanneer ik geschoffeerd word door mijn eigen volk.
Een stap naar menselijkheid, naar een mildere samenleving is een collectieve beweging.
Ik heb geen behoefte om me te verantwoorden, om uit te leggen wie ik echt ben. Ik kan hem wel meegeven dat ik maar 1 kind heb, niet in het bezit ben van een strafblad, niet langdurig werkloos ben (en altijd netjes heb bijgedragen aan de Belgische samenleving), maar dat ik wel weet dat het woord ‘luieriken’ het met maar één ‘k’ kan stellen. (Wat doen we trouwens met die zogenaamde pseudo-intelectuelen* die niet kunnen spellen en bijgevolg, wat mij betreft, elke vorm van geloofwaardigheid verliezen?)
Een vriend van de man heeft het in een reactie over ‘een hoop figuren die het nog altijd niet begrepen hebben’. Aangezien ik al ongevraagd geklasseerd ben in die hoop figuren, wil ik daarover het volgende kwijt: jij hebt er geen idee van wat ik allemaal al dan niet begrijp! Trouwens, heb je ooit al geweten dat een eenzijdige beweging een verschil maakt? Een stap naar menselijkheid, naar een mildere samenleving is een collectieve beweging.
De huidige situatie doet me terugdenken aan de verdwijning van Julie Van Espen. Een hele natie hield de adem in, hopend op een goede afloop. Er heerste algehele oprechte ongerustheid. Julie werd plots een beetje van ons allemaal. Er ontstond zowaar samenhorigheid in onze contreien, niet meteen iets waar de Belg alom bekend voor staat.
En toch… toch ontstond er ook heel wat narigheid daaromtrent. Het deksel van de beerput, sociale media genaamd, werd opgelicht en de stank was niet te harden. Mensen maakten zelfs van deze gelegenheid gebruik om ons te voorzien van hun ongezouten, maar weinig doordachte mening. Ik ben zeker een voorstander van vrije meningsuiting, maar ik geloof ook stellig dat je soms beter gewoon je mond houdt, zeker als je toch aan de essentie voorbij gaat. De essentie, de absolute kern van de zaak is dat een mooie, jonge vrouw, een dochter, een zus, een vriendin, een geliefde, een medestudente, een buurmeisje niet meer thuis komt. Een keuze die voor haar werd gemaakt, door een medemens.
Ik breek bij deze een lans voor het gezond verstand. Voor de essentie!
Let op, er was samenhorigheid, sereniteit, solidariteit. Maar het is zo jammer dat dit overschaduwd wordt door de valkuil van sociale media. Een mens zou voor minder cynisch worden. Het was een mooi gebaar dat voetbalclubs een minuut stilte hielden. Wat mijn brein zich daarbij spontaan afvraagt is of er dan na de match ook een keertje niet op mekaars gezicht werd gemept?
Ik herinner mij nog goed de periode waarin Julie, Melissa, An en Eefje verdwenen. Ik weet nog precies waar ik was toen ik het nieuws op de radio vernam, het droevige nieuws van een gruwelijke vondst. Het waren tijden waarin we nieuws vooral vernamen via radio en tv. De samenhorigheid van toen leidde tot de witte mars. Kippenvelmoment. Ook destijds werden harde meningen gedeeld, via de toen beschikbare kanalen. Vandaag lijken we alle censuur voor bekeken te houden.
Ik breek bij deze een lans voor het gezond verstand. Voor de essentie!
Ik vraag me wel eens af… wat als er een ‘hogere macht’ zou bestaan, die neerkijkt op de mensheid? Het betreft hier dan geen goddelijk wezen, maar eerder een team van spelleiders en (echte) intellectuelen. In mijn fantasie bespelen ze situaties en sturen uitdagingen op de mensheid af. Ze zitten vast met open mond te kijken hoe het menselijke wezen omgaat met deze wereld en met mekaar. Mochten zij een knop bezitten, die met één druk de hele mensheid kan vernietigen, dan laten zij die vast onaangeroerd. Om de mensheid te vernietigen is er geen hogere macht van doen, de mensheid vernietigt zichzelf wel.
Ik wil mijn betoog beëindigen met felicitaties voor alle winnaars, ook al is het nogal moeilijk definiëren wie er eigenlijk wint…
*Spellingscontrole:
Resultaat
België
Luieriken
Pseudo-intellectuelen
Diegenen