Tijdens de eerste periode van mijn opname in 2016 kregen we in een groepstherapiesessie de opdracht om tegen de volgende week eens op te schrijven hoe je jezelf zag, op dat eigenste moment. Een hele week kwam er niks. Writer’s block was al mijn deel geworden net voor de grote crash dus een zondvloed aan inspiratie en woorden verwachtte ik niet.
De avond voor de sessie lag ik nog maar net in bed toen de inspiratie zich onverwacht aandiende. Ik nam snel pen en papier ter hand en liet me meevoeren. Het resultaat van die vlaag aan schrijfdrift bleek zelfs voor mij verrassend. Het was pas tijdens het voorlezen aan de groep dat ik besefte wat ik had neergeschreven over mezelf. Een fraai portret was het niet. Donker. Negatief. Doordrongen van pijn.
Wees bij deze gewaarschuwd: het is geen vrolijk stukje, maar wel een openhartig fragment uit mijn therapeutisch proces.
Ik las het voor het eerst terug toen mijn opname net was afgerond, in april 2017. Het was nog steeds een confronterend stukje tekst en opnieuw schrok ik van de zwaarte ervan. Als ik er vandaag naar kijk, dan lees ik verder dan de woorden. Ik sta dan vooral stil bij de verworven vooruitgang.
Een aaneenschakeling van nét niet
Een aaneenschakeling van nét niet,
zo omschrijf ik nu mijn leven.
Net niet mooi genoeg, net niet lelijk genoeg,
net niet sterk genoeg, net niet zwak genoeg,
net niet slim genoeg, net niet dom genoeg,
net niet braaf genoeg, net niet stout genoeg,
net niet mondig genoeg, net niet stil genoeg,
maar vooral niet goed genoeg.
Nooit goed genoeg.
Aan haar eisen kon ik nooit voldoen.
Wist ik maar wat ze waren.
Hoe kan je dat leren?
Van jezelf houden?
Hoe doe je dat?
Mooie dingen komen nooit mijn richting uit,
of ze blijven niet heel lang.
Wat anders kan ik concluderen,
dan dat ik dit enkel aan mezelf dank?
Ik ontwijk mijn eigen spiegelbeeld.
Dat lukt mij vaak en wonderwel.
Kijk ik toch, dan word ik somber.
De realiteit weerkaatst te fel.
Ik zie mislukking.
Ik zie onzekerheid.
Ik zie faalangst.
Gebrek aan persoonlijkheid.
Wat ben ik waard?
Wat stel ik voor?
Maak me geen illusies meer.
Koester zelfs geen hoop.
Na de verwachting wacht enkel de teleurstelling.
Dat trek ik niet meer.
Zit al genoeg in de knoop.
Het lelijke eendje,
het zwakke, kwetsbare vogeltje.
Als het kind maar een naam heeft.
Veel stelt het niet meer voor, maar
het bestaat,
het ademt,
het leeft.
