Het plan van de dag was om mij te smijten op mijn volgende blogpost, zijnde een relaas van mijn allereerste metalconcert dankzij, en op uitnodiging van, mijn zoon. Zelfs een week na datum surf ik nog steeds op de vibe van dat concert. Daar hou ik van. Sinds vorige woensdag loop ik hier elke dag in huis enthousiast de naam van de duivel te scanderen. Uiteraard betreft het hier een onschuldig enthousiasme, veroorzaakt door de microbe, muziek genaamd. Ik hoop dat mijn lieve, zachtaardige buurman zich dat ook realiseert en niet denkt dat er een stel satanisten huist, vlak boven zijn hoofd. Hoe groot mijn enthousiasme omtrent dit concert ook is, het zal vandaag over depressie gaan.
Happy Valentine trouwens! Over depressie dus… De reden waarom ze weer op de voorgrond treedt, vooral in mijn gedachten, is omdat ik moet trachten te omschrijven hoe het gesteld is met haar en met mij. Er zijn omstandigheden en momenten waarop een woordje uitleg over jezelf aan de orde is. Er is ondertussen heel wat veranderd en bewogen in mezelf, na die vele geleerde lesjes. Dat is zelfs voor mij nog wennen, want ook ik heb mezelf nog niet zo heel lang geleden pas ontmoet. Tegenwoordig probeer ik uit te leggen hoe het is om ‘mij’ te zijn door ‘mij’ te zijn. Ik toon me, in de hoop dat de ander mijn authenticiteit (h)erkent. Het blijft wel telkens bang afwachten, bang voor de reacties, bang voor de woorden, bang voor de blikken.
Depressie werd mijn gevangenis, mijn celgenoot en mijn cipier.
De laatste jaren laat ik me minder verleiden door de medemens, die me de verdediging in wil jagen, me in een hoekje wil duwen. De sceptische onwetende en de ultieme beterweter zadelden mij veel te vaak op met het gevoel dat ik iets te bewijzen had, met name de echtheid van mijn depressie. En ik mij maar verantwoorden. Leeg bleef ik achter, met hun blikken vol ongeloof op mijn netvlies gebrand. Dat ben ik ontgroeid. Als ik zie dat mijn woorden nergens toe leiden, dan maak ik me uit de voeten. Ik blijf beleefd. Iemands perceptie veranderen is nu eenmaal moeilijk en de mens is nu eenmaal van het koppige soort.
Hoe fijn zou het zijn mocht er van iedereen een soort van korte samenvatting bestaan, die ervoor zorgt dat alles meteen duidelijk wordt en iedereen mee is? Helaas, er is niet zoiets als een standaard handleiding. Dat zou dan weer te saai zijn.
Depressie bezorgde mij de grootste confrontatie in mijn leven, namelijk die met mezelf. Die beruchte spiegel. Ik bleef maar aan mezelf voorbij gaan, tot op die dag dat ik niet meer kon vluchten voor mezelf. Depressie werd mijn gevangenis, mijn celgenoot en mijn cipier.
Ze komt niet zomaar langs weet je, dame depressie. Ze dient zich aan met een belangrijke boodschap en nodigt je uit om te luisteren. Je wil het niet horen. Zij is volhardend en koppig, net als jij. Op een dag dwingt ze je tot luisteren, en dan kom jij erachter dat haar signalen vooral bestaan uit een lading vraagtekens. Depressie komt niet aanwaaien met pasklare antwoorden. Dat stuk legt ze helemaal in jouw handen. Jouw vragen, jouw antwoorden. Vlooi het maar uit!
Je deelt hetzelfde schuitje dus het is zinloos om jezelf te verbergen, of je anders voor te doen.
Depressie laat zich niet negeren, maar ze laat zich wel bestrijden. Je moet je beste wapens wel bovenhalen. Je kan rennen, maar ze komt je achterna. Ze haalt je in, en steekt je voorbij. Ze tackelt je, in de hoop dat je de confrontatie niet langer vermijdt. Ze verlangt van jou dat je gaat leven volgens je buikgevoel. Wat voor een beangstigende gedachte is me dat? Stel je voor, dat je buik het voor het zeggen heeft?
De eerste keer dat ik mij bewust afvroeg: Is dit nu wie ik ben?, was tijdens mijn periode in opname. Nog opvallender dan de vraag was mijn antwoord, dat zich verbazend snel aandiende: Het kost me geen moeite hier, op deze plek, dus het moet haast wel! Ook met de opnamebuddy’s kwam dit regelmatig ter sprake. Wat is nu het grote geheim van de plek? Waarom leek het daar zo vanzelfsprekend om jezelf te zijn? Naar onze bescheiden mening komt dat omdat je mekaar daar leert kennen in je meest miserabele mentale toestand ooit. Je deelt hetzelfde schuitje dus het is zinloos om jezelf te verbergen, of je anders voor te doen.
Depressie voedt ook de humorist in velen onder ons. Gevoeligheid en humor (nogal aan de zwarte kant, of wat dacht je?) lijken hand in hand te gaan. In opname vloeiden de tranen rijkelijk. Onze pijn en ons verdriet waren aanzienlijk, maar we moeten toegeven dat we nog nooit eerder zo hard moesten lachen dan daar, op die plek. Depri’tjes kunnen echt heel grappig zijn!
Het blijft een bitch, maar je kan er maar beter van leren houden.
Depressie zal altijd aan mijn zijde zijn, dus ik kan ze maar beter omarmen. Ik heb van haar mijn vriend gemaakt. Ik beschouwde haar lang als mijn grootste vijand, want wat voor een vriend laat jou zo afzien, kan je zo zien lijden? Als je het hogere doel aanvaardt, een hele goeie als je het mij vraagt.
Zij is degene die je op de schouder tikt, wanneer je weer eens flirt met je eigen grenzen. Geef er gehoor aan. Bekijk het niet als een nederlaag, maar als een overwinning. Hoe meer jij in staat bent om je grenzen te bewaken, hoe gelukkiger je bent als mens. Daar geniet je omgeving mee van. Ook zij zien jou graag gelukkig.
Ik wil benadrukken dat ik depressie niet wil aanprijzen als een snoepreisje, want dat is het zeker niet. Voorkomen blijft beter dan genezen! Op dagen dat ik mijn ogen open en ik weer het volledige gewicht van de wereld lijk mee te torsen, en dat de hele dag lang, verklaar ik ook mijn liefde niet aan mijn muze, die de naam depressie draagt. Dan ben ik pissed op haar. Het is ook oké om af en toe boos te zijn op een vriend, zeker als het zo’n gecompliceerde relatie betreft. Vrienden hebben de neiging om je dingen te vertellen die je niet altijd horen wil, maar het zouden geen goede vrienden zijn, mochten ze die dingen verzwijgen.
Volgende week kan u dus alles lezen over ‘Mom’s first Metal Concert’. Beloofd! Ik weet zeker dat ik ook de volgende dagen de duivel bij naam zal roepen, net als de rest van het repertoire aan oorwurmen.
Vandaag moest ik het per se hebben over depressie en over mijn bijzondere vriendschap met haar. Het blijft een bitch maar je kan er maar beter van leren houden. We zijn op mekaar aangewezen. Het is mijn enige levenspartner waarvan ik zeker ben dat ze blijft. Ze maakt bijlange geen aanstalten om te vertrekken. Net zoals in elke relatie zal het in de toekomst nog veel knetteren tussen ons, maar als we moeite blijven doen om te luisteren en rekening te houden met elkaar, dan zie ik ons samenzijn best wel slagen.
