Als kind, geboren in het jaar 1975, speelde de muziek van de jaren tachtig een heel belangrijke rol in mijn wereldje. Muziek was mijn bubbel, mijn toevluchtsoord. Het was de enige manier om me te distantiëren van de grote mensenissues en van een leven, waar ik geen donder van begreep. Muzikale helden maakten een grote indruk op mij, met toen the King en Queen of pop on top. Ik mocht zelfs later opblijven wanneer de nieuwste clip van MJ werd voorgesteld. Zo ging dat destijds, dat was groot nieuws. Elke clip was dan ook een meesterwerk en ongeëvenaard. De populaire muziek uit de jaren tachtig wordt wel eens onder de noemer ‘compleet fout’ geplaatst. Wat mij betreft draag ik die muziek voor altijd in mijn hart. Dan ben ik maar ‘fout’. Wie bepaalt die norm?
Halverwege de jaren tachtig brak daar plots een langharige band uit New Jersey door met ‘You give love a bad name’. Het was vooral de opvolger die me naar de keel greep. ‘Living on a prayer’ was een bommetje. Herinner me nog goed hoe ik, samen met de andere meisjes uit het zesde leerjaar, de longen uit mijn lijf brulde. De frontman had een effect op mij en dat was niet enkel gelegen aan dat lange haar. Al had ik daar wel een voorliefde voor, maar in die periode was de ‘coupe ontploft’ volledig in de mode, zeker bij de bands van toen (net als fel gemaquilleerde mannen trouwens). Het was ook niet enkel zijn glimlach die het hem deed, al vond ik die van hem wel de meest charismatische. Nee, ik doorvoelde die volledige overgave die de mens bezat en die hem nog steeds eigen is. De band bleef aan mij kleven.
Mijn ouders dweepten vooral met de muziek uit the 60’s and 70’s, want ‘dat was pas muziek kindje!’. Elvis, The Beatles, The Kinks, The Troggs, en nog zo veel meer galmden bij ons thuis regelmatig door de boksen. Als hoogsensitiefje absorbeerde ik elke noot, elke melodie als een spons en ontwikkelde een zeer brede muzieksmaak, die ik nog altijd met me meedraag. Die stootte al vaak op heel wat onbegrip en werd wel eens als ongeloofwaardig onthaald. Eenentwintig jaar geleden zette ik er eentje van hetzelfde kaliber op de wereld. Laat nu ook zijn vader een muziekfanaat zijn, met een brede waaier aan smaak. Kan u zich onze gedeelde muzikale vreugde inbeelden? Studeren voor zijn examens met mama’s Jazzplaten, headbangen op Graspop, van verschillende vaatjes proeven op de wei van Werchter,…
Ik vraag me altijd af wie dat zijn, die experts die zich het recht toe-eigenen om meer dan 140 miljoen verkochte platen ongegeneerd van de tafel te vegen?
Over mijn trouwe liefde voor de band kreeg ik het al hard te verduren en nog soms. Net als de band zelf. Trek ik mij bitter weinig van aan, maar ergerlijk blijft het wel. Toetsenist David Bryan zei daarover ooit iets in de zin van, wat zij ook doen, presteren of bereiken, nooit zal het goed genoeg zijn, altijd zullen ze ergens afgekraakt worden. Dat is niet fijn, maar voor hen triggerde dat een extra motivatie om door te gaan. De beste en meest treffende reactie van hun kant was het uitbrengen van een box met 5 cd’s, getiteld ‘100.000.000 million fans can’t be wrong’. Een dikke, vette knipoog (of middelvinger) naar al die criticasters en daarnaast een mooie beloning voor de fans. Wat de mening van al die (meestal zelfverklaarde) muziekkenners ook ‘inhoudt’, deze band, love them or not, zit gebeiteld in de categorie klassiekers. Ik vraag me altijd af wie dat zijn, die experts die zich het recht toe-eigenen om meer dan 140 miljoen verkochte platen ongegeneerd van de tafel te vegen?
Wist je trouwens dat de akoestische versie van Living on a prayer / Wanted dead or alive uit 1989 de inspiratie vormde voor het ontstaan van de befaamde MTV Unplugged sessions?
Van zodra bekend raakte dat Bon Jovi de headliner werd op TW Classic 2019, stond meteen vast dat Zoonlief en ik daar bij zouden zijn. Hun repertoire is mijn kind, uiteraard, niet onbekend. Zoonlief en ik doen wel vaker muzikale uitjes (lees ook in dat verband ‘My son created a monster called… Metal Mom! https://eindelijkjezelfzijn.be/hsp/my-son-created-a-monster-called-metal-mom/). Ook samen met zijn vader genoot hij al van menig grote naam. Wij beschouwen het als een privilege dat je dat, als ouders, met je kind kan beleven.
Toen Robert Smith van The Cure lang geleden al zei dat je moet beseffen dat je als artiest op een festival niet meer bent dan behangpapier, moest ik daar hartelijk om lachen.
Zondag, 14 juli 2019. Het is zover! Wij weg! Rock Werchter is nog maar twee weken achter de rug en tijdens de voettocht naar de weide zegt Zoonlief hieromtrent: ‘Zeg, nu ben ik hier alweer, maar met mijn moeder en één van mijn beste maten is onderweg met zijn vader, zus en vriendin. Het lijkt wel ‘Werchter familiedag’ vandaag!’ Ik beloon zijn gevoel voor humor met een (weliswaar pedagogisch verantwoorde) tik op het achterhoofd.
Zo’n festivaldagje is best lang en vermoeiend en vooral voor mijn rug, benen en voeten een huzarenstukje. Daarnaast blijven mensenmassa’s een heuse uitdaging. Dat ik het toch niet kan laten om live van muziek te proeven bewijst nog maar eens de kracht ervan. Ik ben de muzikant daar dankbaar voor. Dat toon ik ook, in tegenstelling tot het overgrote deel van het publiek alweer. Ja! Wat erger ik mij weer blauw aan mensen. Ja! Ik besef dat ik daar wel eens meer lustig over doordram.
Toen Robert Smith van The Cure lang geleden al zei dat je moet beseffen dat je als artiest op een festival niet meer bent dan behangpapier, moest ik daar hartelijk om lachen. Ondertussen begrijp ik perfect wat hij bedoelt. We kunnen alleen maar de aanwezigheid van de concertganger toejuichen, die de muziek wel als prioritair beschouwt. Voor heel wat mensen zijn festivals en concerten enkel nog extra excuses om zich lam te zuipen. Ieder zijn ding, maar maak het andere mensen niet lastig. Ik heb het zo moeilijk met ‘ongeleide projectielen’. Mijn zoon vindt het hatelijk wanneer, ’s namiddags al, een dronken vijftiger tot twee keer toe opvallend mijn kont komt checken en dit tot groot jolijt van zijn, al even dronken zich belachelijk gedragende, vrienden. Yep! Mijn kont beweegt tijdens het dansen… wat een revelatie!
Wat doe je zoal als je staat te wachten op de afsluiter van de avond? In mijn geval menselijk gedrag observeren blijkbaar.
Leve Skunk Anansie! Ze geven ons een optreden van formaat cadeau. Zoonlief en ik worden daar instant gelukkig van en we laten ons maar al te graag wegblazen door zo’n geweldige performance, terwijl het overgrote deel van de wei erbij staat als een massa geplante preistengels. Zelfs zangeres Skin, die over het podium raast als een tsunami, het aandurft om te crowdsurfen en vocaal fenomenaal presteert, vraagt zich luidop af of het publiek zich wel amuseert? Need I say more?
Anouk lijkt zich dan weer aan te passen aan de houding van het publiek. Ze staat er wel, zingt goed, ziet er goed uit, doet haar dingetje naar behoren en klokt dan weer uit. Haar werkdag zit er op.
John Fogerty is dan weer subliem, overstijgt al mijn verwachtingen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik die ik niet had. Uiteraard ken ik Creedance Clearwater Revival, uiteraard vind ik die fantastisch, maar net zoals bij elke ‘revival’ ben ik wat voorzichtiger geworden in het stellen van enige verwachting. Deze krasse zeventiger rockt en raast over het podium alsof de tand des tijds hem over het hoofd heeft gezien en met een gitaar kan hij nog steeds prima overweg.
Na deze muzikale explosie is het wachten tot de hoofdact het podium bestijgt. Het is een kwestie van je zo interessant mogelijk te positioneren en die positie te bewaren, want in no time is er geen doorkomen meer aan. De eerste rijen zijn sowieso voorbehouden voor zij die meer betaalden. Jammer gegeven vind ik dat. Wat doe je zoal als je staat te wachten op de afsluiter van de avond? In mijn geval menselijk gedrag observeren blijkbaar. Het wordt me ook bijna letterlijk onder de neus geduwd.
Er was een tijd dat dit soort van publiek mijn eigen gedrag beïnvloedde. Dan hield ik mezelf wat gedeisd, om zeker niet op te vallen.
Om exact 21u08 duikt er een koppel op. De man zet zich vlak naast mij, zij posteert zich voor hem. De vrouw meet zich, ongevraagd, de taak van sprekende klok aan. Op een wel zeer irritant zeurend toontje stelt ze vast dat Jon en de zijnen al acht minuten ‘overtijd’ zijn. Oh, dat toontje van haar kruipt me onmiddellijk onder de huid. Haar partner wijst haar erop, veel vriendelijker dan dat ik het zou doen, dat ze maar verwacht worden om 21u30. Om 21u35… U raadt het al. In de volle 27 minuten daar tussenin draait ze zich meerdere keren om, maar niet één keer met een positieve mededeling, of met iets zinnigs en al zeker niet om haar vent te knuffelen, of te kussen. Hij verdient nochtans een kus voor zijn geduld, of misschien eerder een stamp in de ballen, om te checken of hij die nog wel heeft. Hij reageert amper, of met een knikje, op haar voortdurend aanhoudende gejammer. In gedachten neem ik een grote spiegel. Die steek ik op van zodra ze zich omdraait, zodat ze onverwacht geconfronteerd wordt met de gespannen, verbeten trek in haar gelaat en haar verzuurde grimassen. Wanneer Bon Jovi het podium betreedt, een kwartier te laat (oh jee!), weet ik al zeker wie er niet van plan is om een feestje te bouwen…
Noem me gerust naïef maar ik surfte nog op een golfje van hoop dat deze band, die een jukebox van meebrulbare hits belichaamt, toch zou aanzetten tot enige vorm van beweging. Wat had ik het mis! Er was een tijd dat dit soort van publiek mijn eigen gedrag beïnvloedde. Dan hield ik mezelf wat gedeisd, om zeker niet op te vallen. Niet vandaag! Ik smijt me, ongeacht mijn omgeving. Wat een bevrijding is dat! Gewoon jezelf zijn. Ik ben hier ook helemaal voor mezelf, met mijn eigen(zinnige) beweegredenen, met als hoofddoel de beleving helemaal de mijne te maken.
Maar… oh ironie! Kan je nu geloven dat mijn lading positieve energie en feestvreugde een bron van ergernis vormt voor de directe (onbeweeglijke) omstaanders? Ze appreciëren mijn dansjes en mijn gezangen niet. Dat heeft als aangenaam gevolg dat ik steeds meer ruimte ter mijner beschikking heb. Wanneer ik, na een uurtje, ook nog eens verantwoordelijk blijk voor het vertrek van de zeurende zaag naast me, ben ik daar nog trots op ook!
Toch schrijf ik hen nog een eervolle vermelding toe, want twee uur roerloos stilstaan is op zich een opmerkelijke prestatie!
Ik lees achteraf heel wat kritiek, vooral op de stemproblemen van Jon, die inderdaad niet te ontkennen vallen. Er wordt geïnsinueerd dat hij zijn stemband backstage ergens verloren was, en vandaar een kwartier te laat van start ging (vond ik grappig verwoord wel) of een lelijke microbe beet had. Een beetje research had nochtans aan het licht gebracht dat het probleem zich al een tijdje stelt en dat er meer aan de hand is dan één of ander virusje. Dat ‘zelfs zijn bindteksten nasaal klonken’ vond ik dan weer hilarisch want ooit al geweten dat Jon niet dat nasale in zijn stem had? Ik deed de research en wist wat ik kon verwachten. Wat mij vooral diep raakte was te zien hoe een man, met een stembereik dat ik als vrouw amper of niet kan evenaren, zo stond af te zien. Ik hoop van harte, vooral voor hemzelf, dat het nog te fiksen valt.
Mijn eigen innerlijke beleving valt moeilijk onder woorden te brengen, voel ook niet de behoefte om het te proberen. Ik hou ze gewoon dicht bij mij. Intens was ze zeker! Wat er ook gezegd en geschreven is, het ‘enthousiasme’ van het publiek had werkelijk niks te maken met de stembanden van Jon. Het was gewoon je typisch Belgische (tamme) publiek, zoals we dat ondertussen al gewend zouden moeten zijn. Zelf wen ik er maar moeilijk aan. Toch schrijf ik hen nog een eervolle vermelding toe, want twee uur roerloos stilstaan is op zich een opmerkelijke prestatie! Ere wie ere toekomt. Zelfs in vastgeroeste nagels krijg je makkelijker beweging…
Twee dagen later… Ik zit met een paar vrienden, laat op de avond, op een terras bij onze noorderburen. Binnen is de zaak gevuld met een groepje jongeren. Ze zetten liedjes op, zingen die luidkeels mee, dansen op tafels en stoelen, wat later zelfs op de toog. Het maakt me zowaar jaloers…
Gisteren zag ik een filmpje passeren, dat ik u niet wil onthouden. Een straatmuzikant in Antwerpen wordt, mede dankzij een groepje passerende Nederlanders, steeds meer omringd door een zingende meute. Kreeg er zowaar kippenvel van. Dat zou de norm mogen zijn, liefst ook op concerten en festivals…