Ik haalde het eerder aan: 2018 is het jaar waarin ik me aan het daten waagde. Ik nam in datzelfde jaar ook een break van dat daten. Niet dat ik ervan uitging dat ik meteen de man van mijn leven zou tegenkomen, maar de datingwereld leek wel een jungle, waar ik nog niet tegen bestand was. Achteraf kan ik er op terugkijken als alweer wat avonturen rijker en ach, waarover zou ik anders schrijven? Stel dat ik een saai leven had?
Dit verhaal dateert van vorige zomer en zoals de titel doet vermoeden had ik twee dates op rij. Niet al te letterlijk te nemen, want er zaten wel een aantal dagen tussen de twee. Het waren twee dates in een tijdspanne van één week eigenlijk.
Een vrijdagmiddag, ergens in juni: Date nummer 1.
Een paar dagen geleden volgde er een fijn gesprek uit een Tindermatch. We ontdekten wel wat raakpunten en we zijn allebei volop bezig een nieuwe richting aan ons leven te geven. Er was zeker een virtuele klik dus de man vraagt om een ontmoeting.
We spreken af in het centrum van Antwerpen. Zijn idee. Hij is bereid om zich te verplaatsen vanuit Mechelen. Lief van hem. We zijn bijna de enige klanten in de zaak dus we kunnen vrij rustig praten. Hij heeft felblauwe ogen maar lijkt bang te zijn om in de mijne te kijken. We lijken niet helemaal op ons gemak te zijn bij elkaar. Toch hebben we aan gespreksstof geen gebrek.
Wat dat betreft zaten we wel degelijk op dezelfde golflengte.
In mijn hoofd krijgt hij alvast de bijnaam: ‘de man die alles kan’. Hij pakt nogal graag uit met zijn ‘kunnen’. Doet ook zijn hele werkverleden uit de doeken en bestempelt zichzelf als een ware selfmade man. Hij vertelt hoe hij altijd onderaan de ladder begint, maar zich telkens opwerkt in no time. Dan gaat hij op zoek naar een nieuwe uitdaging en doet daar net hetzelfde.
Er is sprake van gemeenschappelijke interesses. Onze creativiteit hebben we gemeen. Toch wordt die virtuele klik niet doorgetrokken tot in de realiteit.
Onze ontmoeting was niet vreselijk, ik heb al heel wat wredere (twee) uren doorstaan in mijn leven, maar onze energieën blenden niet.
Sinds ons afscheid op die dag, hebben wij niet één letter meer uitgewisseld. Dat is voor mij perfecte voorbeeld van mekaars tijd niet onnodig verspillen.
Wat dat betreft zaten we wel degelijk op dezelfde golflengte.
Een donderdagavond, ergens in juni: Date nummer 2.
Het is een warme zonnige donderdag. Toen ik instemde met het afspraakje vermoedde ik al dat er van eenzelfde golflengte weinig sprake zou zijn. Toch stemde ik toe met een ontmoeting, omdat hij de eerste man was, sinds enige tijd, die me heel respectvol benaderde en me niet meteen bestookte met dick pics, nog vooraleer je vijf zinnen met elkaar hebt gewisseld. Ik ben verre van preuts, maar als ik alles al gezien heb, ben ik niet meer geneigd naar een conversatie bij een koffie of een biertje…
We spreken af in het centrum van Antwerpen. De eerste begroeting is hartelijk. Hij is groot en best aantrekkelijk. Ik zie meteen dat dit ‘een goeie gast’ is, maar ik heb meer nodig dan dat, zo ver reikt mijn zelfkennis wel ondertussen. We wandelen naar het terrasje van een pitazaak en vleien ons neer. We hebben wel wat bekijks, alsof iedereen ziet dat het hier om een allereerste date gaat.
Hij kijkt naar mijn bord, waar nog wat koude pitadrek en sla is achtergebleven en vraagt: ‘Ga je dat nog opeten?’
Hij praat veel en ook luid, maar de inhoud van de woorden ontbreekt. Het enige raakpunt dat wij lijken te hebben is de liefde voor ons kind. Hij heeft een zoon van 12 en zijn vaderlijke trots kent echt geen grenzen. Mooi om te zien. Hij praat voortdurend over zijn zoon.
Ik schuif mijn huidige situatie en mijn psychische kwetsbaarheid naar voren. Doe ik altijd vrij snel, dat vind ik niet meer dan fair. Als ik dingen deel over mijn innerlijke leefwereld, kijkt hij me aan met een blik die me niet onbekend is: hij kijkt naar mij alsof ik van een andere planeet kom. Hij is niet mee met mijn gedachtegang, dat staat te lezen in zijn ogen. Hij geeft ook toe dat hij niet begrijpt waarover ik het heb.
Ondertussen werkt de man met gemak een reuze pitaschotel naar binnen. Ik krijg de kleine versie niet op en ben al lang gestopt met proberen. Hij kijkt naar mijn bord, waar nog wat koude pitadrek en sla is achtergebleven, en vraagt: ‘Ga je dat nog opeten?’ Wanneer ik hem verzeker dat ik voldaan ben, reikt hij naar mijn kant van de tafel, neemt mijn bord, zet het op het zijne en eet het leeg. Is dit geen vreemde actie op een eerste date? Ben ik de enige die dat een beetje vreemd vindt? Toch niet. Een vrouw, die op een terras naast het onze zit, kijkt me lachend aan. Ik zie er ook de humor van in. Van die vrouw weet ik al de hele tijd zeker dat ze doorheeft dat het hier om een allereerste ontmoeting gaat. Er speelden zich eerder al enkele momentjes van non verbale communicatie tussen ons af.
Ik wil chemie!
We wandelen daarna richting Groenplaats om daar op een terrasje een koffie te drinken. We praten wel maar echt vlot kan je de communicatie niet noemen. We raken een onderwerp aan maar we zijn te verschillend en hervallen keer op keer in stilte. Ik zeg iets over een boek waarop hij zegt, niet zonder enige trots: ‘Ik heb in mijn hele leven nog niet één boek gelezen!’ En… daar is die stilte weer!
Na het afscheid sturen we nog dat het gezellig was. Hij wil graag nog een keer afspreken. Ik stem toe op dat moment. Is dat wel een goed idee?
Eén week later…
Ik heb een lunch date met mijn gay buddy. Ik krijg een bericht van die lieve, grote man waarin hij zich verontschuldigt dat hij zich even gedeisd hield, maar daar had hij een reden voor. Hij had, naar eigen zeggen, kriebels in zijn buik maar dacht dat dit niet wederzijds zou zijn. Dat moet ik inderdaad beamen. Of ik wel nog eens wilde afspreken? Weer neig ik naar toegeven, tot grote ergernis van mijn gay buddy. Hij wijst me weer rechtuit op mijn ‘pleasersgedrag’. Hij heeft overschot van gelijk… en ik weet het!
Hoe het ook zij, ik ben verbijsterd hoe snel sommige mensen (denken dat ze?) verliefd zijn. Het verwondert mij vooral dat deze man niet inziet dat wij echt niet bij mekaar passen en dat er van chemie geen sprake is.
Ik wil chemie!