Een week of twee geleden vierde ik de verjaardag van mijn driejarig singleschap, een leerzame periode, af en toe overschaduwd door teleurstellingen. Ik ontmoette mannen waarmee ik geen greintje connectie voelde en een paar waarmee het wel degelijk klikte, maar (er is altijd een maar…) dat bleek dan weer… te ingewikkeld of zoiets?
Er was een tijd dat ik het echt knap lastig had met de manier van sociale omgang in en rond het datingcircuit. Dat heeft onder meer te maken met het tempo, de leugens, de vluchtigheid en de oppervlakkigheid ervan. Ik moet bekennen dat ik dat nog steeds een lastig kantje vind, maar het brengt me tenminste niet meer zo van mijn stuk, en gebeurt dat toch dan is het maar heel even. Ook de angst voor verwachtingen van de ander, naar mij toe, loert altijd om de hoek.
Ik snuister door een aantal schrijfsels uit de serie ‘DagBoek van een Single Mom (DBSM)’. Ouder materiaal. Ik bots op een stuk dat dateert van augustus vorig jaar. Het kwam er na een vreselijk weekend, doorspekt met Tinderstress. De ene rotsituatie volgde de andere op en dat in een tijdspanne van minder dan een week. In dit stuk lijstte ik toen mijn do’s en don’ts van Tinder op, kon ik nogal moeilijk verbergen dat ik overstuur was en voelde ik me als mens niet meer dan een hoopje wegwerpmateriaal. Als ik daar nu op terugkijk, kan ik me nog perfect de pijn voorstellen van afwijzing, leugens en plotse verdwijningen. Het waren regelrechte aanslagen op mijn zelfbeeld. Intussen ben ik beter bestand tegen het ganse circus en het is net dat besef dat overheerst vandaag. Het lezen van het volgende fragment, geplukt uit de reeks DBSM, wees me op een zekere vooruitgang, die zich voordeed in mezelf…
Over de mens als wegwerpmateriaal… te sorteren bij het groot gevaarlijk afval?
About Tinder:
Don’ts:
- Als je geen enkele foto van jezelf post waarop je gezicht te zien is, dan ben je ofwel heel lelijk, ofwel heb je iets te verbergen… en dat is meestal een huwelijk of een relatie. Deze uitspraak deed één van mijn vroegere Tindermatches (die was getrouwd…).
- Foto’s waarop je enkel (glimmend van trots weliswaar) je lichaam toont vallen onherroepelijk af. En ja, zelfs al post je verschillende poses.
- Foto’s OP: een boot, een tropisch eiland, een berg, een fiets, een moutainbike, een moto,…
- Foto’s IN: een vrachtwagen, sportwagen, cabrio,…
- Foto’s van je kinderen? Echt? Je huisdieren tot daar aan toe, maar je kinderen openbaar op een dating app? Weerstand!
- Niet één woordje uitleg? Off you go! Handsome or not!
- Wel een woordje uitleg, maar niet zonder te zondigen tegen elke regel van onze mooie taal: Sorry! Geen match. Ik vel geen oordeel, maar mijn liefde voor taal is me veel te eigen.
- Ik geef nooit een ‘go’, puur gebaseerd op uiterlijk en foto’s. Wel gaf ik al meerdere ‘no go’s’, puur gebaseerd op uiterlijk en foto’s. Als ik iemand echt niet aantrekkelijk vind, ga ik daar niet hypocriet over zijn. En oordeel zelf hoe aantrekkelijk het volgende klinkt: foto’s met bugelchips in de neusgaten of zittend op het toilet? Dronken foto’s en wansmakelijke foto’s die bewijzen dat zelfs een varken nog meer tafelmanieren heeft?
Do’s:
- Een welgeschreven tekstje, liefst met een vleugje humor (mag een aanzienlijke vleug zijn…)
- Gemeenschappelijke interesses
- Authenticiteit
- Kattenliefhebbers hebben een streepje voor
- Wat met muzikanten? Dat ze altijd een zekere aantrekking uitoefenden op mij kan ik niet ontkennen… ze verhuizen wel van tijd tot tijd naar de categorie ‘don’ts’…
Maandag, 13 augustus 2018
Het is een maandag en ik ben blij dat het weekend voorbij is. Maar liefst vier keer werd er met mij ongegeneerd gesold, waarvan drie maal in één weekend. Vier verschillende situaties, vier keer zelfde resultaat. Helemaal overstuur. Waarom eigenlijk? Voel ik mij nu echt slecht door mannen die absoluut geen meerwaarde betekenen in mijn leven? Ze laten mij in wezen koud. Waarom veroorzaakt dit zulke explosies in mijn hoofd? Waarom voedt dit mijn minderwaardigheid? De gedachte dat ik me (weer) belachelijk heb gemaakt uit zich fysiek, via stevige pijnscheuten in de maagstreek. De voorbije week werd ik gemanipuleerd, beschimpt, voorgelogen en in de steek gelaten. Voor je het weet ben je blij dat het maandag is!
Vooraleer jullie me beschuldigen van extreem feminisme of van een gefrustreerd undateable kreng te zijn, wil ik benadrukken dat ik me enkel baseer op naakte feiten. Veel liever deelde ik met u het relaas van al die fijne Tinderavonden, maar helaas…
Het overaanbod op de vleesmarkt zorgt voor nog meer oppervlakkigheid, onverschilligheid en wegwerpmentaliteit.
Als ik aan mensen vertel wat me overkwam, kijken ze niet eens raar op.
‘Dat is Tinder! Wat had je verwacht?’
Doe ik het mezelf aan? Is dat wat men bedoelt? Is een dating app het gerechtvaardigde excuus geworden om mensen te behandelen als wegwerpmateriaal? De app zelf valt weinig te verwijten en een diversiteit aan gebruikers met uiteenlopende motieven is onvermijdelijk. Daar heb ik het niet lastig mee, maar wel met het gebrek aan openheid, het verzwijgen van die motieven en het niet benoemen van verwachtingen. Waar ben je naar op zoek beste man? Naar een relatie, seks, een leuke date of vriendschap? Ben je getrouwd, of zit je in een relatie? Allemaal relevante informatie. Schenk klare wijn. Geef de ander een keuze.
Gelukkig zijn er mijn mensjes waarbij ik wat stoom kan aflaten. Vriend P. nodigt me uit om te komen eten. Dat geeft ons meteen de gelegenheid om een artikeltje te bediscussiëren, dat hij me eerder stuurde. Daarin wordt gesteld dat Tinder en gelijkaardige toestanden niet veel verschillen van de vleeskeuringen aan de toog. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Aan de toog moet je iemand aankijken, terwijl getypte woorden veel vlotter bekken.
‘Het overaanbod op de vleesmarkt zorgt voor nog meer oppervlakkigheid, onverschilligheid en wegwerpmentaliteit.’, stel ik nogal vurig vast.
Vriend P. buldert van het lachen. Wat later volg ik zijn voorbeeld, omdat het tot me doordringt dat ik net klonk als een verbitterd kreng. Dat ben ik niet! Dat weiger ik categoriek.
‘Je vist in de verkeerde vijver meid.’ Hij zegt het met zo’n ‘air’, weet verdomd goed dat hij gelijk heeft.
Morgen staat er nog één Tinderdate op de planning. Spreek met Vriend P. af dat dit (voorlopig) de laatste wordt. Hij vraagt me om hem plechtig te beloven om na morgen de app te verwijderen van mijn telefoon.
‘Je vist in de verkeerde vijver meid.’, oppert hij. Hij zegt het met zo’n ‘air’, weet verdomd goed dat hij gelijk heeft. Ik gun hem zijn gelijk en doe mijn nederige belofte. Exit Tinder!
Na mijn laatste date van morgen weliswaar…
(Einde fragment)
Geen verwachtingen, geen beloftes. Nooit had ik gedacht dat daar evengoed drama, bullshit en verontwaardiging uit zou voortvloeien.
Het is nog niet zo heel lang geleden dat ik voor mezelf heb beseft en beslist dat verliefd worden momenteel niet het meest lumineuze idee is. Elke sprankel aan focus is broodnodig om mijn doel te benaderen. Op dat punt ben ik zowaar aanbeland, het punt waarop de bereikbaarheid van eerder gestelde doelstellingen niet zo vet veraf meer is. Hier heb ik te lang op gewacht, hier heb ik te hard voor geknokt. Even doorbijten en doorzetten is de enige juiste weg. Waar ik zo nu en dan wel nood aan heb, zijn wat leuke dates, fijne gesprekken, wat mannelijke energie en aandacht. Is dat zo verkeerd?
Dat ik begon te snuffelen in mijn reeks dagboeken was niet gebaseerd op toeval. Er was een aanzet toe. ‘Iets’ triggerde mij. In dit geval ‘iemand’, namelijk één van mijn meest recente Tindermatches. Betrapt! Ik weet het. Ik beken! Eerst deel ik een fragment waarin mijn plechtige belofte aan Vriend P. net een feit is, en twee alinea’s verder gaat het al terug over matches. Wat kan ik zeggen? Van tijd tot tijd waag ik me terug aan het swipen en dat sinds een maandje of twee. Eerdere ervaringen hebben me wat gehard en ik speel het spel anders. Het opzet is 2 matches per beurt. Als die binnen zijn leg ik het spel even stil om af te tasten hoe en of er een vlotte communicatie tot stand komt, met beide heren…
Tijdens het swipen baseer ik me trouwens nog altijd eerder op de profieltekst dan op de -foto’s, zelfs al hoeft het voor mij even allemaal niet te serieus. Geen verwachtingen, geen beloftes. Nooit had ik gedacht dat daar evengoed drama, bullshit en verontwaardiging uit zou voortvloeien. Want verontwaardigd, dat was ik toch weer. Heel even, want dan ebt mijn interesse snel volledig weg en dan voel ik niks meer, zelfs geen greintje irritatie meer. De enige wens die mij dan nog rest is dat die ander vlotjes uit mijn leven verdwijnt. Zie er vrij snel de humor van in tegenwoordig.
Ik leerde over mezelf dat iets ‘afsluiten’ heel belangrijk is. Het was een harde les om leren dat de ander niet altijd in staat is om mij die afsluiting te gunnen.
Ik merk dat er tijdens mijn maandenlange afwezigheid op de vleesmarkt maar bitter weinig veranderd is, zeker wat de aanpak van sommige mannen betreft. Daar kijk ik echter anders tegenaan. Mijn goedschiks of kwaadschiks opgelopen ervaringen schonken mij het inzicht dat er ook in de datingscene een aantal patronen te detecteren zijn, die als gevolg hebben dat meteen alle originaliteit ten onder gaat.
Sorry beste medemensen van het mannelijke geslacht, maar ik voel de onweerstaanbare drang om jullie iets mede te delen omtrent die patronen en originaliteit. Het is niet simpel om de naakte waarheid te benoemen. Toch heb ik liever dat een man me recht voor de raap zegt dat hij me niet meer wil of kan zien, om welke reden dan ook, dan dat hij mij dat laat voelen via allerhande excuses en non-verbale signalen. Nooit kreeg ik het één keer rechtuit te horen. Non-verbale signalen kunnen echt een kwelling zijn. Ik leerde over mezelf dat iets ‘afsluiten’ heel belangrijk is. Het was een harde les om leren dat de ander niet altijd in staat is om mij die afsluiting te gunnen. Maar we leren bij! We leren (beter) loslaten, al is dat vaak zonder deftige afronding. Dat is vooruitgang en daar gaat het tenslotte om.
Wat helemaal onveranderd is gebleven is mijn allergie voor steeds weerkerende smoesjes en de daarbij horende doorzichtige, voorzichtige troostwoordjes. Die maken het nog erger.
Laat ik het schetsen met enkele opvallende voorbeelden:
‘Misschien’ en ‘ooit’ zijn klassiekers (‘Misschien kunnen we ooit nog eens afspreken, maar…’).
Van hetzelfde kaliber is de combinatie ‘voorlopig’ en ‘even’ (‘Voorlopig kan ik je even niet meer zien, want…’).
In één van de daarop volgende zinnen vind je vaak het woord ‘helaas’ terug.
Er wordt ook wel eens benadrukt dat het niet aan jou ligt, dat ze ‘even’ geen contact meer kunnen hebben. Ze zitten in de knoop met zichzelf, maar bekommeren zich over jouw welzijn (‘Het is niet eerlijk tegenover jou om jou hierin te betrekken…’).
Hoe nobel! Maar helaas, niet geheel origineel (noch geloofwaardig…).
Mijn laatste Tinderduo was misschien wel het meest olijke van de laatste lichting. Er was die ene, die Hollander, die me graag en snel wilde zien, na de eerste ontmoeting meteen aandrong op een volgende afspraakje, dan plots zijn kar helemaal keert en me ‘verrast’ met een aantal hoger vermelde smoesjes. Zijn zelfverklaarde directheid, als voorbeeldige Nederlander, staat meteen de helling.
Olijkerd nummer twee noem ik gemakkelijkheidshalve seksistisch varken. Voor deze specifieke bijnaam ben ik deze keer niet zelf verantwoordelijk. De eer gaat volledig en onbevangen naar mijn lieve collega C. van Herstelacademie.
Over die laatste twee ben ik nog niet uitgepraat… voel zelfs de onweerstaanbare drang om eens een aantal typetjes, en hun specifieke aanpak op te lijsten.
Wordt dus alleszins en ongetwijfeld vervolgd…
