Misschien wek ik wel eens de indruk dat ik me ietwat negatief uitlaat over het huidige datinglandschap. Dat is ook zo. Ik durf wel eens uit te drukken hoe misnoegd ik ben over de manier waarop mannen me behandelen, maar daarnaast stel ik mezelf regelmatig de vraag hoe ik mij verhoud tegenover het andere geslacht. Ik reflecteer ja, daar heb ik geen problemen mee.
Vriend P. wijst me er, nog zeer frequent, op dat ik in de verkeerde vijver vis. Mijn laatste Tinderdate van een paar weken geleden was met Mister Passive Agressive en zo ben ik alweer een kutervaring rijker. Later meer hierover. Tijdens een gesprek met P. vraag ik me luidop af waarom het universum me stilaan niet een beetje krediet gunt? Heb ik geen vooruitgang geboekt? Ik kijk er nu toch anders tegenaan? Het brengt me toch niet meer volledig van mijn stuk? Dat het me niet helemaal koud laat, is gewoon menselijk. Vriend P. stelt dat het universum misschien wel vindt dat ik mijn lesjes nog niet geleerd heb. De juiste lesjes dan…
Als ik terugkijk op mijn ervaringen en de daarbij horende typetjes zie ik zijn punt wel… al geef ik het niet graag toe.
Het volgende relaas is gebaseerd op ware feiten, maar de ‘onschuldige zielen’ worden beschermd dankzij de wet op de privacy en de toekenning van een passende bijnaam.
Over matches die niet matchen…
Er zijn sowieso de matches die vervagen en verdwijnen. Dat is ook heel normaal. Een gesprek vlot, of het doet dat niet, net als in real life. Nog meer zelfs. In het virtuele landschap is het veel makkelijker communiceren. Als het dààr al niet vlot, is het dan echt zo gemeen om de lijfelijke ontmoeting uit de weg te gaan, die te ‘skippen’? Wanneer durft een mens toegeven dat iets tijdverspilling is?
Over… Emoji Man
Waarom een match? Was het zijn retro/hipster look? Zou kunnen, maar looks zijn relatief…
Emoji Man heeft de, naar mijn gevoel vreemde, gewoonte om uit het niets emoji’s te sturen, niet eens vergezeld van een zinnetje, zelfs niet van één woord. Ik heb geen idee hoe daarop reageren. Met emoji’s waarschijnlijk? Niet mijn stijl. Is het een communicatiemethode die mij vreemd is? Mijn interesse wordt in ieder geval niet gewekt. Het enige wat dat opwekt is gefrons en een vragende blik van mijnentwege. De drang of de zin om te reageren ontbreekt volledig. Wanneer hij dat soms meerdere keren per dag doet, werkt het mij zelfs lichtjes op de zenuwen.
Zinnetjes uitwisselen over het weer, elke dag opnieuw? Daar bedank ik voor, zeker als blijkt dat er voor de rest niet echt gezamenlijke gespreksonderwerpen voor handen zijn. Tijdens onze korte periode van contact zijn het verzengend warme zomerdagen. Emoji Man post op Facebook regelmatig filmpjes van zichzelf, in het zwembad in zijn tuin. Er gebeurt niet veel en er zit geen boodschap in verwerkt. Nee, hij filmt gewoon zichzelf, hangend in zijn zwembad in de tuin. Hij is tevens de trotse bezitter van een paar opblaasbare blikhouders, dus filmt hij ook het proces van zijn drijvend blikje bier dat komt aangedobberd… Bottom’s up!
Small talk mag er zijn, moet er zijn. Op de gepaste momenten is dat dan.
Eén van zijn eerste vragen aan mij was trouwens of hij mijn facebook mocht checken. Blijkbaar beschouwen sommigen dat als een reflectie van je persoonlijkheid. Kreeg die vraag wel eerder. Van mij mag het hoor, mijn facebook checken. Ben zelfs telkens benieuwd wat de bevindingen zijn omtrent mijn persoonlijkheid.
Emoji man trakteert me verscheidene keren op de opmerking: ‘Ik hoor niks van jou dus ik stuur dan zelf maar?’ Tot drie keer toe probeer ik hem aan het verstand te brengen dat ik niet ‘the Queen of small talk’ ben. Dat dringt niet echt door. Let wel, small talk mag er zijn. Absoluut! Het moet er zijn, maar op de gepaste momenten is dat dan, niet de hele tijd. Als dat het enige is wat ons ‘bindt’ raak ik uitermate snel verveeld.
Als je via berichten al ongemakkelijke stiltes moet opvullen, wat gaat dit dan geven in levende lijve? Mekaars tijd en energie verspillen heeft geen zin dus Emoji Man en ik hebben mekaar nooit lijfelijk ontmoet.
Over… Knuffelman/Lepelaar
Waarom een match? Zijn profieltekstje sprong me in het oog, hij schreef iets van ‘het stormt wel eens vanbinnen’ waarmee hij doelde op zijn gevoeligheid. Grote kattenvriend ook.
De introductie verloopt vlot, maar ook deze kerel vraagt om mijn Facebook te checken, want denkt daar een weerspiegeling van mijn leven te ontdekken. Ik blijf het een vreemde vraag vinden.
De man licht me in over zijn concept wandeldates. Hij woont in een landelijke omgeving en nodigt vrouwen uit om te komen wandelen en ondertussen te praten. Liefst wil hij dan ook knuffelen. Ik dacht even: meent die dat echt? Of is knuffelen gewoon zijn weloverwogen verbloemde manier om het woord ‘seks’ te vermijden? Wat later heeft hij het over ‘lepelen’, want dat doet hij ook graag. We zijn nog maar amper gematcht en hij begint al vrij opdringerig te vragen om naar hem toe te komen. Dat wandelconcept lukt echter even niet vanwege een net uitgevoerde operatie. Dus ineens knuffelen en lepelen dan maar?
Ik zeg meneer de huis- tuin- en keukenpsycholoog dat ik zeer goed besef en aanvaard dat het er tegenwoordig zo aan toegaat, maar dat ik dat daarom nog niet leuk hoef te vinden?
Het is niet zo uitzonderlijk dat mannen meteen vragen, na enkele uitgewisselde zinnen, om meteen je auto in te springen en naar hen toe te scheuren. Als je weigerachtig reageert, durven zij je nog het gevoel geven dat je preuts bent of zelfs ‘een teaser’. Ja zeg, noem mij dan maar preuts, omdat ik me niet meteen, holderdebolder, naar één of ander godvergeten hol begeef, waar je letterlijk een toer om de kerk moet doen om er terug uit te geraken, want er is geen doorgaand verkeer, om daar te gaan aanbellen bij een totaal vreemde vent, bij wie ik meteen in de schoot kruip?
Er bekruipt me al vrij vlug een onbehaaglijk gevoel bij deze kerel. Hij probeert manipulatie op me uit en tracht mijn zelfbeeld te ondermijnen en waarom? Omdat ik me mondig opstel en hem zijn zinnetje niet geef? Aan zijn analyse van mijn Facebook erger ik me rot. ‘Weinig selfies, weinig foto’s van jezelf in het algemeen… dat kan wijzen op onzekerheid, of net op het omgekeerde.’
Ja duh! Not impressed!
Of ik geen recente foto’s heb waar ik volledig opsta? Euh nee. Dan verzint hij er niet beter op om te vragen of ik ondertussen meer of minder weeg op een bepaalde foto op mijn Facebook uit het jaar 2013? Hij verwijt me dat ik daar wat lastig op reageer want dat is volgens hem toch hoe het er tegenwoordig aan toe gaat? Daten is keuren? Waarom ben ik dan zo lichtgeraakt, vraagt hij zich af? Ik zeg meneer de huis- tuin- en keukenpsycholoog dat ik zeer goed besef en moet aanvaarden dat het er tegenwoordig zo aan toegaat, maar daarom hoef ik dat nog niet leuk te vinden?
Na enkele dagen stilte laat hij me op een nogal aanvallend toontje weten dat er ondertussen wél iemand bij hem is langs geweest, die wél met hem wou knuffelen. Vind ik goed voor hem, want dat is wat hij wou. Zeg hem dat ook.
‘Ja, jij wou niet hé.’, was zijn antwoord. Zijn toontje staat me niet echt aan en deze ‘match’ is al gedoemd om te mislukken.
Omdat zijn manipulatieve trucjes geen voet aan grond krijgen wordt zijn toon nog venijniger en dan ben ik het beu. Opheffen die handel. Ga een boom knuffelen man!
Over… De ‘Lol’broek…
Waarom een match? Leuk tekstje, voorzien van een juiste dosis humor.
We matchen op een woensdag en op donderdag dringt hij al aan op een afspraakje aanstaande zaterdag. Hij verplaatst zich mijn richting uit en ik mag kiezen wat we gaan doen.
Die zaterdag… om 16u, exact drie uur voor aanvang, krijg ik een berichtje dat hij toch afziet van onze date omdat we toch wel een eindje uit mekaar wonen. Oh jeetje, het is er zo weer eentje die het beste met me voorheeft, want hij wil mijn tijd niet verspillen. Newsflash dude! Je hebt mijn tijd al verspild en ik woon nog op hetzelfde adres dan drie dagen geleden, toen je aandrong op een date. Als klap op de vuurpijl stuurt hij, nog steeds doelend op de ‘afstand’: ‘… tenzij ik eens mag blijven slapen lol!’
De ‘lol’ representeert in deze setting ‘Ik kan nog altijd doen alsof het een grapje is… ’
Mij houd je niet voor de ‘lol’, zeikerd!
Achteraf vraagt één van mijn besties: ‘Wat is de echte reden denk je?’
‘Beter aanbod, dichterbij?’, zeg ik.
Over… Seksistisch Varken
Waarom een match? Mmm… ik ga het bij een moment van zwakte houden…
Geen beleefde introductietjes of even aftasten, nee deze man valt meteen met de deur in huis en vraagt om af te spreken. Voegt daar meteen aan toe: ‘Mekaar eens lekker verwennen.’ Vraag hem hoe hij dat precies ziet? Oh, hij komt wel tot bij mij thuis. Dat is nogal snel? Ik vraag hem hoe hij nu al kan weten of we mekaar wel liggen? Zijn antwoord is een foto van zichzelf, in boxershort,voor de badkamerspiegel. Niet meteen de reactie die ik verwachtte (of moet ik in zwijm vallen ofzo?) Hij vraagt of ik ook een foto heb ‘waar ik helemaal opsta’. Hier gaan we weer!
‘Nee, heb ik niet meteen.’, antwoord ik sec. Einde conversatie.
Na een stilte van enkele dagen, duikt meneer terug op en vraagt me via een spraakbericht of ik toevallig zin heb om ‘s avonds af te spreken. Ik informeer naar zijn voorstel en dat is alweer mijn appartement. Ik vraag hem nogmaals hoe hij al kan weten of we mekaar liggen. Deze keer geen zelfportret, maar wel spraak en nee, ik heb dit niet verzonnen!
‘Ik vind je gezichtje wel knap. Anders moet je jezelf eens omschrijven… ben je dik, slank, volslank, mager… hoeveel weeg je en hoe groot ben je? Dan kan ik een beetje een beeld krijgen van hoe jij bent.’
Dames, ik heb hem gevonden! De man die, aan de hand van je maten en gewichten, weet hoe jij bent.
Moet ik nog expliciet vermelden dat, wat mij betreft, de trein gepasseerd is?
Licht ik hem eerst nog in dat ik zijn ander Tinderprofiel ook zag passeren, met een totaal andere naam? Bah nee!
Op een beleefde, maar duidelijke manier laat ik hem weten dat ik vrees dat wij op een ander spoor zitten en dat ik het eerder heb over een klik, een aantrekking, een connectie en dat ik noch aan de hand van foto’s, noch via maten en gewichten weet of iemands persoonlijkheid mij wel ligt. Ik sluit af met de boodschap dat het niet erg is dat wij de dingen anders zien, maar dat we beter afzien van dat afspreken dan.
Hij geeft zich nog niet gewonnen…
‘Oké, live ergens ontmoeten dan?’ (1)
‘Geen enkele foto van jou… dat is raar.’ (2)
‘Bang voor afgang misschien?’ (3)
(1) Really??
(2) Daarmee doelt hij op mijn profielfoto op What’s App. Dat is een foto van mijn grappige kater Alex… was ik eigenlijk al vergeten… Zet wat later als reactie mijn vorige profielfoto terug (waarop ik helemaal te zien ben, o jee!)
(3) Mocht die trein nog niet gepasseerd zijn, dan zou die nu zeker ontsporen. Ik verzeker hem dat ik niet bang ben voor afgang nee! En… cut!
Tot zover Seksistisch Varken… dat zou je denken.
De volgende dagen krijg ik kusjes toegestuurd, een compliment over mijn profielfoto (ah, dus ik voldoe aan de eisen van meneer?), een selfie, waarop hij een roze t-shirt draagt (sorry, geen fan van pink shirts for men) en nog wat kusjes. Ik reageer al lang niet meer. Wanneer hij me weer een selfie stuurt, met alweer een roze t-shirt, voorzien van vogeltjes deze keer, zet ik de blokkering in gang. Get a hint man! And a new shirt…
Licht ik hem eerst nog in dat ik zijn ander Tinderprofiel ook zag passeren, met een totaal andere naam? Bah nee!
Wat hebben al de voornoemde kerels met elkaar gemeen (behalve een plaats op mijn lijst met geblokkeerde nummers)? Dat ik ze nooit lijfelijk ontmoette. In de inleiding liet ik al verstaan dat mijn meest recente date, met de genaamde Mister Passive Agressive, nogal een tegenvaller was. Het was er eentje van formaat ook. Hij komt uitgebreid aan bod in het vervolg ‘Over(zicht)… pt 2.
Come and read next week!
