Help! Ik heb een social mediafobie!



Social Media. It’s part of life.
We leven in een tijdperk waarin mensen de mogelijkheid hebben om hun hele doen en laten in volle openbaarheid te beleven. Foto’s van koffieschuim en allerhande salades zijn al lang geen nieuwigheid meer, net zo min als de schone schijntjes van dit bestaan. Wat mij betreft is iedereen vrij om te kiezen wat men doet en wat men deelt. Ik geloof wel stellig dat er mensen zijn die behoed mogen worden voor de valkuilen. Er bewust mee omgaan is een nuttige boodschap.

Dat laatste was voor mij alvast nooit een probleem. Ik ging er gewoon helemaal niet mee om. Ik voelde me niet geroepen om kwistig accounts te activeren. Mijn enige social media activiteit beperkte zich tot een persoonlijke Facebookpagina.

In de aanloop naar de geboorte van de website, kwam het woord social media meermaals aan bod in de besprekingen met Vriend P. Hij fietst daar gewoon door en zegt dat ik de dingen groter maak dan ze zijn. Hij heeft gelijk, de theorie is me welbekend. Toch werd die weerstand in mij alsmaar meer voelbaar en bleek die veel groter dan ik dacht. Talloze quotes bedenken, geschikt voor bijvoorbeeld Twitter, daar bleek ik meteen een kei in te zijn. Een eigen account bleef uit. 


Een overweldigende verrassing is het dus niet, maar het blijkt wel een zeer geduchte tegenstander te zijn, dat hele social medialandschap! Mijn analytische brein voelt zich weer geroepen om de gedragstherapeut uit te hangen om te achterhalen waarom die weerstand zo fel is en hoe die kon uitgroeien tot iets bijna fobisch. Uitvlooien waar iets vandaan komt, en waarom, is de enige manier om een stap te zetten richting verandering.

Wat voor een narcistisch wijf ben jij geworden! 

Een facebookpagina maken voor Eindelijk Jezelf Zijn was de eerste stap, de meest logische en de meest laagdrempelige. Toch besef ik vrij snel hoe ver mijn kennis aangaande facebook werkelijk reikt. Niet zo heel ver. Het is de bedoeling dat je mensen uitnodigt om je pagina leuk te vinden. Die drempel neem ik, niet zonder enige moeite. Het is dan pas dat ik ontdek dat ik zelf nog een twintigtal openstaande uitnodigingen heb van anderen, die mij ooit vroegen om hun pagina leuk te vinden. Die ontdekking gaat gepaard met een zeker schuldgevoel en een vleugje schaamte zelfs. Weet nu pas wat dit allemaal inhoudt natuurlijk, maar bedenk me ook: als ik ze nu allemaal alsnog leuk ga vinden, lijkt het alsof ik dat doe omdat ik ondertussen zelf vragende partij ben om mijn nieuwe pagina leuk te vinden.

Mag ik je voorstellen aan mijn meest irritante levensgezel, zijnde mijn interne criticus. De stem van schaamte en schuld, van minderwaardigheid en nietigheid, van zelfkritiek en ondermijning, en van nog zo veel meer. Dat ergerlijke stemmetje doet me geloven dat ik de grootste narcist ben die deze planeet rijk is als ik op het punt sta iets de virtuele wereld in te sturen. Mijn oorspronkelijke voornemen, een zelf opgelegde oefening zeg maar, was om één selfie per week te nemen en die op de één of andere manier te delen. Drie weken heb ik mij daaraan gehouden. Drie weken na elkaar schreeuwde die interne criticus: ‘Jij aandachtshoer! Wat voor een narcistisch wijf ben jij geworden!’


Ook zaken zoals ‘Wie denk jij wel dat je bent?’, ‘Wie is er in godsnaam geïnteresseerd in wat jij te vertellen hebt?’, ‘Jij gaat jezelf weer zo hopeloos belachelijk maken!’ passeren vlotjes de revue.
Ik verstijf. Ook al heb ik dat stemmetje zelf zo groot gemaakt, ervan loskomen is geen sinecure. De voorbije jaren slaagde ik er in, met de nodige ondersteuning, om die interne criticus wat kleiner te maken, maar nog niet op elk gebied blijkbaar. Daarnaast gaat dat ettertje, zeer zelfgenoegzaam, hand in hand met de perfectionist die huist in mij. Die maande ik doorheen de jaren ook aan tot wat meer mildheid, maar samen vormen ze een verderfelijke combinatie. Ik heb altijd de nare gewoonte gehad om altijd alles al onder de knie te willen hebben, nog voor ik er echt aan begin. De uitdrukking ‘Al doende leert men’ miste bij mij zijn doel. 

Ik raak helemaal verstrikt tussen de angst en de drang om te delen. Zeer handige combinatie!

In het verleden maakte ik me al meerdere keren lid van een aantal groepen op Facebook, waar ik uiteindelijk zelf nooit iets postte. Het uitgangspunt om lid te worden was telkens wel om actief deel te nemen, maar dat gebeurde gewoon nooit. Ik ben onder andere lid van meerdere schrijversgroepen, maar deelde daar tot op heden niet één woord.

Daarmee ben ik aanbeland bij alweer een obstakel der weerstand: delen! Niet onlogisch als je bedenkt dat ik jarenlang mijn kwetsbaarheid, mijn aller diepste vanbinnen angstvallig verborgen hield. De weg die ik ondertussen ben ingeslagen is de weg die juist aanvoelt, maar die tevens vereist dat ik uit mijn schaduw treed. Ik raak helemaal verstrikt tussen de angst en de drang om te delen. Zeer handige combinatie!

Tijdens de vorige maandelijkse reünie met mijn opnamebuddy’s gooi ik mijn weerstand in de groep. Voor de pasklare oplossing moet ik niet bij hen zijn, maar voor het ultieme begrip zeker wel. Zij weten perfect hoe dat voelt dus voel ik me weer even minder raar. We zijn het er met zijn allen over eens dat onszelf verkopen niet onze strafste eigenschap is, en dat is nog zacht uitgedrukt. We bespreken ook uitgebreid het gebrek aan privacy dat alsmaar groter wordt.


Privacy! Dat is nog zo’n aanzienlijk obstakel waar ik telkens opnieuw tegenaan loop. Ik ben zo erg gesteld op mijn gewonnen, herwonnen, broodnodige privacy, dat ik als de dood ben dat ze geschonden, of zelfs onbestaande, wordt. Het geringste vermoeden dat mijn privacy gevaar loopt, doet me steigeren.

Het komt toch weer neer op ‘jezelf’: je zelfvertrouwen, je zelfbeeld, je zelfliefde, je zelfrespect…

Telkens vriend P. me opbelt verwacht ik me automatisch, ergens in het gesprek, aan het onderwerp social media. Hij weet dat ik mijn hart en ziel stop in wat ik doe. Hij weet dat het een reële weerstand betreft en niks te maken heeft met gemakzucht van mijn kant. Geduldig blijft hij me stimuleren, wat soms (tijdelijk) werkt. Hij gelooft sterk in de kracht van LinkedIn. Ik ook. Best wel. LinkedIn prikkelde meteen mijn interesse. Ik bekeek op voorhand een filmpje, waarin een expert je een aantal waardevolle tips cadeau doet. Ik maakte zelfs notities als een soort van handleiding. Ik had er echt zin in. Van zodra ik mijn theoretisch enthousiasme wil omzetten naar de praktijk, loopt het mis. Ergens, daartussenin, blokkeert er iets. De poort gaat dicht. Ik verkramp.

Ik wil niet de indruk wekken dat ik tegen mijn zin dingen post ‘omdat het moet’, maar het lukt me (nog) niet zonder die verdomde weerstand en daar wil ik graag verandering in brengen. Via LinkedIn ontmoette ik best al een aantal fijne, boeiende mensen. Het wordt nog een hele uitdaging om mij dit alles helemaal eigen te maken. Het komt toch weer neer op ‘jezelf’: je zelfvertrouwen, je zelfbeeld, je zelfliefde, je zelfrespect,…

Tijdens gesprekken met mijn psychologe komt mijn social mediaweerstand ook ter sprake. Haar visie op de feiten? Terwijl ik voortdurend kamp met de angst om mij hopeloos belachelijk te maken, vindt zij dat ik me niet genoeg ‘aanstel’ en dat ik dat best wat meer mag doen. Ze spoort me aan om wat meer vertrouwen te hebben in mezelf en in de boodschappen die ik de wereld instuur. Mijn psy is er alvast van overtuigd dat ik nooit zomaar klakkeloos berichten zal delen, zonder dat deze duchtig gefilterd zijn, aangevoeld en overdacht. Meermaals.

Mijn omgang met de Facebookpagina van Eindelijk Jezelf Zijn kende al een zeer positieve evolutie. Dat geeft me goeie moed om de rest van het social mediagebeuren ook als part of my life te integreren en meer nog, er zelfs plezier aan te beleven. Al maanden heb ik een account op Twitter en ik vind het een beetje beschamend om toe te geven dat ik daar nog niks mee gedaan heb, tenzij mij er helemaal op blind staren meetelt. Het lef en het geloof in mijn kunnen overtreffen voorlopig nog niet de schaamte. Dat komt nog wel!

Blijf op de hoogte van deze blog.
Loading