Om u de volledigheid van dit dossier te garanderen kan ik niet om de categorie heen van de reeds gebonden Tinderexemplaren. Ze zijn best met zijn velen. Er was een periode dat ik een magneet leek voor gebonden mannen. Het staat niet altijd beschreven in hun profiel. Enige voorbedachtheid is hen daaromtrent niet vreemd (iets met vrouwen die dan al meteen afhaken?). Hun Tindermotieven waren vaak zeer uiteenlopend, hun persoonlijkheden mogelijks nog meer.
Als je het aandurft om je, vandaag de dag, als single vrouw (van 40 something) op een datingapp te begeven bots je steeds meer op getrouwde mannen, of mannen in langdurige relaties. Ik vel geen oordeel. Hoe ouder ik word, hoe verder ik me van oordeel verwijder en hoe beter ik in staat ben om me te verplaatsen in situaties, zonder er zelf deel van uit te maken. Hoe gelijkaardig sommige van die situaties wel lijken, elk heeft zo zijn geheel eigen verhaal. Echt gezond is het niet, als je het mij vraagt…
Ze lijken er van uit te gaan dat je al die jaren hebt zitten smachten naar een glimp van hun goddelijke mannelijkheid.
Er zijn mannen die beseffen dat hun relatie al een tijdje voorbij is, maar liever de Tindervlucht nemen dan het onder ogen te zien, laat staan iets te ondernemen richting verandering. Er is er eentje die me prompt uitnodigt om hem te vergezellen naar een parenclub. En oh ja, heb ik misschien een vriendin die wil meespelen? Je botst ook vrij frequent op leden van een clubje dat altijd heeft bestaan, zijnde de onverbeterlijke scheefpoepers.
Buiten het hele datingappgebeuren om krijg ik ook wel eens van die voorstellen van ‘oude vrienden’. Ken je dat soort? Van die ‘oude vrienden’, die je jarenlang niet hoort of ziet en die plots via Messenger willen weten ‘hoe het met je gaat?’. Ze duiken pas op na middernacht (want dan slaapt hun vrouw). Bij de derde zin zie je het eerste oneerbaar voorstel al van mijlenver aankomen. Ze gedragen zich alsof ik al die contactloze jaren heb zitten smachten naar een glimp van hun goddelijke mannelijkheid. Ik vraag me stellig af waar ze dat idee vandaan halen?
Een zeer opvallende categorie mannen zijn zij, die erbij zweren dat hun relatie meer dan perfect is. Het enige wat ontbreekt in dit, oh zo ideale, samenzijn is affectie. Van wat lichamelijke actie is helemaal geen sprake meer. Je leeft dus samen met iemand waar je het prima mee kan vinden, maar enige vorm van aanraking is verleden tijd? Jullie zijn de allerbeste maatjes, maar de slaapkamer wordt enkel nog gebruikt om te slapen en op de keukentafel gebeurt het ook niet? Ieder zijn keuze, maar sta ik heel alleen met de gedachte dat er zich dan toch een kleine kink in de relationele kabel bevindt? Ik hunker eerder naar een verbintenis waarin affectie en intimiteit niet geheel onbelangrijk zijn, laat staan onbestaande.
Het klopt dat het niet al goud is wat blinkt. De lelijkste schone schijntjes bevinden zich misschien wel naast je deur.
Dingen kunnen voorbestemd zijn, maar zijn ze daarom ook voorbestemd om te blijven duren? Net zoals niet alles voorbij gaat, blijft niet alles duren. Elke zei me ooit in één van onze sessies dat het vaak eenvoudiger is wanneer je uitgekeken bent op mekaar. Als je mekaar niet meer kan luchten, worden knopen makkelijker doorgehakt. Ben je nog goeie maatjes, dan ligt dat moeilijker. Je wil de ander niet kwetsen. Valt best te begrijpen, maar is dat reden genoeg om de rest van je leven samen te blijven? Ergens siert het hen wel, dat ze zich zo nobel verantwoordelijk voelen voor het geluk van de ander. Toch ben je enkel verantwoordelijk voor je eigen geluk. Dat op zich vind ik al uitdaging genoeg…
Ik lees ergens dat vier op de tien Belgen niet durven praten met hun partner over hun seksuele verlangens. Dat blijkt uit een iVox-enquête. Hoe langer de relatie duurt, hoe minder ze praten over wat er tussen de lakens gebeurt. Nochtans is dat noodzakelijk, zeggen seksuologen, zelfs voor wie twintig jaar gehuwd is. De helft van de Belgen is niet helemaal tot zelfs helemaal ontevreden over zijn seksleven. De voornaamste reden? Hét gebeurt te weinig. Zes op de tien vindt dat het meer mag zijn.
Eve stuurde me onlangs ook een artikel dat hier perfect bij aansluit. Het komt er op neer ‘dat mensen in een langdurige relatie vaak op automatische piloot zitten.’ Dat is zo waar! Of het nu om praktische redenen is, uit financiële overwegingen, uit angst, uit gewoonte of ‘voor de kinderen’,… mensen doen zichzelf wat aan door ergens in te gaan berusten, waar ze niet langer gelukkig zijn. Naar de buitenwereld toe wordt het schouwtoneeltje der perfectie gespeeld. Het klopt wel dat het niet al goud is wat blinkt. De lelijkste schone schijntjes bevinden zich misschien wel naast je deur.
Wat men doet is de focus constant verleggen. Projectjes dus.
Ondanks mijn uitgebreid vermogen tot begrip voor de meest uiteenlopende situaties, vraag ik me af hoe ze het volhouden? Hoe slagen ze erin om zo te blijven leven, vluchten, stilstaan, of zelfs achteruit gaan? Ik ben mij ervan bewust dat dit mijn geheel eigen stukje frustratie is. Zelf kan ik er niet (meer) bij dat mensen zich blijven verschuilen achter allerhande redenen, die allemaal één ding gemeen hebben… ze bevinden zich, stuk voor stuk, buiten zichzelf.
‘Samenblijven voor de kinderen’ staat ongetwijfeld in de top drie der argumenten. Volkomen begrijpelijk maar geloof me, uit eerste hand, dat je daar je kinderen echt geen plezier mee doet. Je zou er versteld van staan wat kinderen aanvoelen. Zij leven nog naar hun buikgevoel, dus onderschat hen vooral niet. Ze kijken vaak dwars door de toneeltjes heen, maar hoe kunnen ze dat plaatsen? Waar halen ze de ervaring vandaan? Een groot deel van hun ervaringen, krijgen ze in de eerste plaats mee van hun omgeving en dat oefent een invloed uit op de eigen verbindingen die ze aangaan. Dat kan uitmonden in bindingsangst, verlatingsangst en een vertekend beeld omtrent relaties.
Dan is er nog het wederkerende patroon van de gezamenlijke ‘projectjes’. Zo benoem ik ze. Die zogenaamde projectjes zorgen ervoor dat andere beslommeringen eventjes in de koelkast verdwijnen. Hangt er een crisis in de lucht? Dan kopen we toch gewoon een ander huis? Zullen we nog een kind nemen? Wat dacht je van een nieuwe wagen? Dit zijn nogal uitgesproken voorbeelden, maar zo zijn er heel wat ‘projectjes’ in omloop. Zolang we maar niet moeten stilstaan. Als mensen dreigen uit mekaar te groeien, hebben ze de neiging om zich nog steviger aan mekaar vast te lijmen, maar dan via allerhande praktische zaken. Dat gebeurt vaak onbewust. Bij singles komt het patroon ook voor, maar dat is dan meestal om zichzelf niet tegen te komen. Wat men doet is de focus constant verleggen. Projectjes dus. Let er maar eens op, je zal het patroon ooit ergens ongetwijfeld herkennen. Uiteraard zijn er ook gescheiden projectjes in omloop, individueel, los van elkaar, waarbij ieder zijn eigen zin doet en zijn eigen weg gaat. Whatever works?
In de blogpost ‘Over aanpak en een seksistisch varken’ deelde ik een stuk, dat dateert van 13 augustus vorig jaar, waarin ik plechtig aan Vriend P. beloof dat ik Tinder van mijn gsm af zou gooien. Tenminste, na mijn allerlaatste Tinderdate exact één dag later. Over die date bestaat er uiteraard ook een relaas.
(Ik geef toe dat ik in die periode regelmatig naar de serie ‘Once upon a time’ keek en dat is er misschien een klein beetje ingeslopen.)
Ik schenk u het relaas…
Over Prince Charming
14 augustus 2018
Er was een keer… een allerlaatste Tinderdate. Ik koester geen verwachtingen, enkel hoop op een leuke date. Dacht ik ooit al tijdens een eerste ontmoeting: Dit is de man van mijn leven? Nee, nog nooit. Geen verwachting betekent minder teleurstelling. Dat hebben mijn laatste afspraakje en ik alvast gemeen. Geen verwachtingen. Hij is best aantrekkelijk, voor zover je kan afgaan op foto’s. Ik moet aan den lijve ondervinden wat er zoal schuilgaat achter die indringende kijkers. Er is wel meer nodig dan mooie ogen en een charismatische glimlach om mij te betoveren…
Handsome man.
Het is stipt 13u15, netjes op tijd op de plaats van afspraak. Ik sta daar wat te draaien tot ik plots vanuit mijn ooghoek zie dat er nog iemand wat ongemakkelijk rondkijkt. Onze blikken kruisen. Herkenning. Begroeting. Eerste indruk? Handsome man. Kan ik moeilijk naast. Waar ik vooral benieuwd naar ben? Wat er onder die (niet onaantrekkelijke) verpakking zit.
Een eerste contact is altijd wat onwennig. Bij hem valt dat mee, voel me vrij snel op mijn gemak, voor zover dat mogelijk is bij een blind date. Ik licht hem in over mijn recente datingperikelen en maak hem meteen ook duidelijk dat openheid iets is waar ik nood aan heb.
We wandelen naar een koffiebar, waar het vrij rustig is. Het praten verloopt vlot en na twee lattes besluiten we te gaan wandelen. We blijven maar wandelen, bezoeken het MAS en doorkruisen de stad. Ik krijg de indruk dat hij toenadering zoekt. Vang ik die signalen wel juist op? Wanneer hij me, later op de avond, zachtjes naar zich toe trekt, reageer ik niet met verbazing. Schrik niet. Verzet me niet.
‘Wat denk je nu zelf?’, en daar is die charismatische glimlach weer.
Hij neemt me bij de hand en we zoeken wat rustige plekjes op. We verpozen op een bankje. In mijn hoofd ontpopt zich een vlaag van bezwaren maar ik laat me meevoeren, door de man, door de sfeer, door het moment. Weet je hoe lang het geleden is, dat een hand zachtjes mijn rug streelde? Het lijkt alleszins een eeuwigheid. Het is al vrij laat wanneer hij me, als een heuse gentleman, begeleidt naar de tramhalte. Ik vraag hem of hij me wil terugzien.
‘Wat denk je nu zelf?’, zegt hij en daar is die charismatische glimlach weer.
Fijne dinsdag was dit. Vrijdag wordt een fijn weerzien, hoop ik…
Noem me melig maar heb de laatste tijd wel meer last van onverklaarbare romantische buien. Dan dagdroom ik over mijn altijddurende date, een fenomeen aan mijn pen ontsproten, tijdens één van die romantische buien. Tijd wordt relatief en afscheid uitgesteld. Je meent alle tijd van de wereld te hebben. Toch vliegt die voorbij. Hoe ongelofelijk is het dat mijn allerlaatste Tinderdate die superromantische altijddurende date zo benadert? Of is dat eerder ongeloofwaardig?
Eens thuis geniet ik nog wat na, tot mijn analytisch denkvermogen verbroedert met mijn buikgevoel. In samenwerking met mijn intuïtie, krijg ik een meer nuchtere kijk op de situatie voorgeschoteld. Was dit nu geen schoolvoorbeeld van ‘te mooi om waar te zijn?’ Is hij niet íets te mooi om waar te zijn? Hij lijkt Prince Charming himself wel, maar ik ben Sneeuwwitje niet en mijn leven is alleszins geen aaneenschakeling van magische sprookjes.
So… what’s the catch?
(Einde fragment)
Dit avontuur liet me niet onberoerd, dat geef ik toe, maar het voedde daarnaast gretig mijn inspiratie voor een nieuwe reeks van Secret Letters (Stolen Moments), die perfect aansluiten bij dit relaas… Release van de reeks is voor zeer binnenkort.
Blijft fascinerend, hoe een pen verwerken kan…
Tot slot, nog een kleine voetnoot:
Het is maar een ideetje, maar zou het niet nuttig zijn om zoiets als de ‘break up account’ in het leven te roepen, bij voorkeur te openen bij het samenhokken? Ik geef toe dat niet erg romantisch in de oren klinkt, maar het is wel heel vooruitziend. Praktisch. En zijn mensen niet, bij uitstek, de meest praktische wezens?
