Vrijdag 1 februari 2019
In september van vorig jaar haalde de Schotse stand-up comedian Daniel Sloss het nieuws met zijn comedy show ‘Jigsaw’. Die was nog maar net te zien op Netflix en er werden al meer dan 4000 relatiebreuken, x-aantal echtscheidingen en afgelaste huwelijken aan hem en zijn show toegeschreven.
Dat nieuws trok, uiteraard, meteen mijn aandacht, zeker met mijn, toen nog recente, belevenissen in het achterhoofd. Ik schreef er een klein stukje over, maar bij gebrek aan Netflix bleef het daar bij. Ondertussen heeft zoonlief Netflix in huis gehaald en stond Daniel Sloss meteen bovenaan mijn verlanglijstje. Het was alleen nog wachten op de juiste mood.
De voorbije weken had ik het gevoel dat ik in een draaikolk was terecht gekomen en moest spartelen om niet te worden meegezogen.
De voorbije twee weken waren vrij heftig. Zwaar. Noem het een klap in het gezicht of een mes in de rug, maakt niks uit, onrechtvaardigheid en machteloosheid halen me sowieso onderuit. Het sleutelwoord in deze specifieke situatie blijkt toch weer ‘communicatie’ te zijn, of eerder het gebrek daaraan. Het lijkt wel mijn stokpaardje geworden. Ik word stilaan bang dat mensen denken: Hier heb je haar weer met haar betoog over communicatie. Tja, omstandigheden waar communicatie van essentieel belang is en toch onbestaande, krijg ik ontzettend moeilijk verteerd. Dat weegt dan, jammer genoeg, stevig door op mijn gemoedstoestand. Ik onttrek me helemaal van de wereld en ben triest, futloos, moedeloos en inspiratieloos. Dat laatste bracht nog de grootste frustratie met zich mee. Hoewel chaos, ideeën en een stroom aan woorden nooit veraf zijn in dat complexe hoofd van mij, raak ik maar moeilijk los van dat gevoel van onmacht. Dat is allesoverheersend.
Tegen de stroom in zwemmen is een hele opgave, het vergt veel van je krachten en je ondervindt heel wat tegenstand onderweg. De voorbije weken had ik het gevoel dat ik in een draaikolk was terecht gekomen en moest spartelen om niet te worden meegezogen.
Na een aantal vrijwel inspiratieloze weken heb ik er werkelijk genoeg van. Ondertussen is ook mijn gevoel voor timing, aangaande mijn interne keuken, beter afgesteld geraakt en ik acht de tijd rijp om hét beste medicijn in dit soms troosteloze bestaan aan te wenden: humor! Hoe zwarter, hoe liever. Lachen met dingen waar je, moreel gezien dan, niet mee mag lachen kan het beste zalfje op de wonde zijn. De juiste mood breekt aan… dus tijd voor Daniel Sloss. Het blijkt het beste idee van de dag te zijn. Wat is die kerel hilarisch en wat hou ik van zijn gebrek aan censuur.
Ik blijf nog liever de eeuwige vrijgezel dan mijn dagen te slijten in de gevangenis van een compleet verkeerde relatie.
In ‘Jigsaw’ breekt Sloss een lans voor het single bestaan. Hij ondermijnt de stelling dat iedereen ergens een soulmate heeft en vervloekt het feit dat je als alleenstaande door de maatschappij bestempeld wordt als ‘raar’. Dat voedt het cliché dat je onmogelijk gelukkig of ‘heel’ kan zijn zonder partner. Velen nestelen zich dan in een relatie met de verkeerde persoon. De man benadrukt dat het geen break-up show is maar eerder een liefdesbrief voor singles.
‘Ik genees slechte relaties, door te voorkomen dat ze blijven bestaan.’, zegt hij daar zelf over. Hij gelooft dat er mensen zijn die oprecht verliefd zijn en oppert dat, als het echt goed zit, zijn woorden daar geen invloed op hebben.
Hoe langer mijn singleschap duurt, hoe meer ik stil sta bij het gegeven ‘relatie’. Ik denk er meer dan ooit over na, in de breedste zin van het woord. Wat me het meeste fascineert blijft de liefdesrelatie. Niet onlogisch want dat is de enige die nog ontbreekt in mijn leven. Ik wil blijven geloven dat mijn partner in crime mijn pad ooit zal kruisen, graag zelfs, maar ik blijf nog liever de eeuwige vrijgezel dan mijn dagen te slijten in de gevangenis van een compleet verkeerde relatie.
Er is nog wel wat werk aan, dat besef ik. Maar ja, aan wie niet tegenwoordig?
Wat de andere relaties in mijn leven betreft ben ik gezegend. Ze zijn er, ze blijven, ze rennen niet gillend weg. Dat stemt me alvast een beetje gerust. Ik heb hele fijne vriendinnen: They’re the best! Ik heb hele fijne vrienden ook. Die wijs ik er trouwens wel eens op dat zij de enige mannen zijn die niet gevlucht zijn. Bedank hen daar dan lachend voor. In mijn minder toegankelijke periodes in het verleden deed ik vaak heel veel moeite om mensen, vooral mannen dan, bij de minste vorm van toenadering weg te jagen. Ik was daar geweldig in! Nog soms. Vandaag ben ik oprecht blij dat ik daar bij hen niet in geslaagd ben. Wat de relatie met mijn zoon betreft ben ik meer dan gezegend.
Hoe sta ik eigenlijk in relatie tot mezelf? Dat is misschien wel de belangrijkste vraag. Daar begint alles mee. Ik kan niet zeggen dat ik ondertussen een vat vol zelfliefde ben, maar ik sta dichter bij mezelf dan ooit. Had zelf nooit verwacht dat ik dat nog zou kunnen zeggen. Er is nog wel wat werk aan, dat besef ik. Maar ja, aan wie niet tegenwoordig?
Die jonge Schotse comedian brengt wat teweeg. Er zijn zo van die dagen waarop je zegt: ‘Dat was nu net wat ik nodig had.’ Plots loop ik over van inspiratie en bezondigt mijn overdenken zich ondertussen weer gretig aan onderwerpen zoals mannen, vrouwen, het singleschap, daten, relaties, soulmates, ‘the vibe’, liefde, seks,… maar ook hartzeer, gemis en eenzaamheid. Ik kom tot het besef dat dit al heel lang speelt in mijn hoofd en dat ik hieromtrent al heel wat schrijfsels verzamelde. Natuurlijk ga ik daar meteen naar op zoek. Voor ik het weet zit ik daar, aan mijn bureautje, starend naar mijn white board, dat momenteel verstopt zit achter een hele resem A4’tjes. Dat is de enige manier om enige vorm van overzicht te verkrijgen op al die flarden tekst. De hoeveelheid aan potentieel materiaal verbaast me zelfs een beetje.
Ik had echt even nood aan mensen. ‘Mijn mensjes’. Ik had gelijk. Dat heet zelfzorg, geloof ik…
Wat is de definitie van een gezonde relatie? Over die vraag filosofeer ik al lang. Daar wil ik graag achter komen. Ik heb het gevoel dat ik nu pas onderweg ben naar mijn eerste gezonde relatie. Daarmee wil ik geen afbreuk aan mijn vorige relaties of de desbetreffende partners, maar aangezien de relaties niet meer bestaan liep het ergens mis. Toch? Dat schrijf ik niet eenzijdig toe aan de partners (op een enkele uitzondering na), want ik voel me zeker niet te beroerd om ook in eigen boezem te kijken. Zelf lijk ik ook nu pas klaar te zijn om te streven naar die heilzame relatie. Als ik zo mijn white board bekijk vraag ik me een heel klein beetje af, of dat wel echt zo is?
Ik voel een plan opkomen. White board stelselmatig bevrijden. Chaos dient geordend. Dit is weer zo’n moment waarop ik zeg tegen mezelf: Kan je nu niet een beetje meer structuur hanteren in je werkwijze? Blijkbaar niet. Dat houdt me alert en is telkens een hele uitdaging.
Inspirerende gesprekken met vrienden, de voorbije dagen, zorgden ervoor dat ik mijn deadline deze week niet haalde, maar daar zat ik niet mee. Toen ik overwoog om afspraken te verplaatsen zei iets in mij dat niet te doen. Ik had echt even nood aan mensen. ‘Mijn mensjes’. Ik had gelijk. Dat heet zelfzorg, geloof ik…
Vandaag is Vriend W., my darling gay buddy, bij mij. Hij vindt ‘Het pact der ontmannen’ maar niks. Waarom verbaast mij dat niet? Zijn visie is: ‘Terug in dat zadel, jij!’
Ik was vorig jaar inderdaad niet echt opgewassen tegen alles wat me overkwam. Dat weet hij ook. Maar de naweeën droeg ik mee, recht dit gloednieuwe jaar in. Daar mag stilaan een einde aan komen, als het van hem afhangt. Hij heeft gelijk. Ik licht hem in over mijn opzet om alles nog eens op een rijtje zetten, op mijn geheel eigen wijze dan. Ik vertel hem dat ik een reeks ga schrijven met als titel ‘Dagboek van een single mom’, waarin ik 2018 helemaal achter me laat, met uitzondering van de geleerde lessen. Die zijn eigenlijk al deel van mij, maar daar moest ik nog eens op gewezen worden. Mede dankzij vriend W. kom ik tot het besef dat ik door mijn constante honger naar levenslessen niet meer als een maagdelijk wit blad aan nieuwe avonturen begin. Ervaring vergezelt me. Ik beloof hem dat ik binnenkort dat manloze pact zal herbekijken en een nieuwe strategie zal uitwerken. ‘Mijn mensjes’ zullen mij daar graag in bijstaan met raad, daad en bemoeienissen.
Wordt vervolgd…
