Ik zette dit nieuwe jaar in met een emotionele blokkade. Dan ben ik in een staat waarin emoties voelbaar onderdrukt worden en ik geen sprankel energie bezit om interactie aan te gaan met menselijke wezens. Dan wil ik trouwens stiekem dat iedereen vergeet dat ik besta. Mijn Emo Block noem ik dat. Als die overneemt, dan is het emotioneel weer heftig geweest. Dan is het weer moeilijk binnenraken bij mij. Elke doorziet dat meteen. Zij zegt me dan dat ik de zelfzekerheid zelve lijk, terwijl ze mijn eenzaamheid van mijlenver ruikt. Ze heeft het over een energieveld, een krachtveld zoals in de Science Fictionfilms. Het is alvast geen muur meer, of een schild, wat een goede zaak is. Ik toon mezelf wel, maar dat wil niet zeggen dat je mag naderen, laat staan binnenkomen!
Mijn persoonlijkheid is er eentje van extremen. Doorschieten in extremen is mijn specialiteit. Dat is ook zo in die toegankelijkheid. Ofwel staat de deur wagenwijd open, ofwel is ze potdicht en op slot. Een kier zou geen slecht alternatief zijn. Zo belanden we weer feilloos bij ‘balans’.
Zal ik daar mijn missie van maken in 2019?
Eens je het weet, dan weet je het en kan je niet meer terug naar de tijd waarin je het nog niet wist.
Over de Liefde geraak ik maar niet uitgepraat. Klef, zeg je? Is dat niet waar alles om draait? De Liefde. Is er over iets anders al meer geschreven, gezongen en gepraat? Willen we niet allemaal liefhebben, geliefd zijn, verliefd zijn? Ik wel hoor. Noem me dan maar klef. Ik zeg wel vaker dat die plek van opname van mij een watje heeft gemaakt. Het is natuurlijk iets genuanceerder dan dat. Zij hebben eerder het watje in mij bevrijd uit een nogal hachelijke positie. Ik moest het schild wel laten zakken, want het had zich tegen mij gekeerd. Ik moest mijn kwetsbaarheid er laten zijn, en mensen binnenlaten. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik er de laatste jaren in slaagde van heel wat gezonde vriendschappen aan te gaan en op te bouwen. Maar een gezonde Liefdesrelatie, die blijft uit.
Tijdens mijn opname was één van mijn grote inzichten dat ik door mijn minderwaardigheidsgevoel en een chronisch tekort aan zelfliefde de foute mannen aantrok en toeliet. Toen dat besef insloeg zei ik, tijdens een gesprek met mijn opnamebuddy’s: Ik heb het begrepen! Ik moet mijn lat echt hoger leggen!
Waarop één van hen razendsnel en ongezouten repliceerde: ‘Jij moet je eerst nog een lat aanschaffen!’
Hilariteit alom. Maar wat had zij gelijk.
Dus ik schafte me die lat aan en legde ze bij elke ervaring die ik rijker werd, wat hoger. Tot dat logische inzicht kwam ik echter pas de voorbije week. Het inzicht werd getriggerd door de herinnering aan die anekdote over die lat. Ik zag antwoorden verschijnen op vele van mijn vragen. Kan ik echt niet meer met mannen omgaan? Geef ik ze geen kans meer? Soms is de aanzet van een belangrijk inzicht al lang gegeven, maar duurt het een tijdje vooraleer je het in zijn geheel kan aanschouwen. Je zit met een hele berg vraagtekens en puzzelstukjes. Af en toe duikt er een antwoord op, of valt er een stukje op zijn plaats, maar pas als het geheel zichtbaar wordt, dan wordt één en ander duidelijk. Die lat werkt blijkbaar in één richting. Telkens ik ze een beetje verhoog, kan ik niet meer terug. Dat is net zoals met kennis, of met een geheim. Eens je het weet, dan weet je het en kan je niet meer terug naar de tijd waarin je het nog niet wist.
Ik leek persoonlijke records te breken in de categorie ‘mannen wegjagen’.
Als ik benaderd word door mannen en er zit een situatie aan te komen van potentiële jager en potentiële prooi dan loopt het ergens mis. En ik ben degene die de poort laat zakken. Maar ter mijner verdediging wil ik wel aanbrengen dat hun aanpak zo erbarmelijk slecht is, dat ik me (soms luidop) afvraag: Werkt dit ooit? Zijn er van mijn soortgenoten die zich hierdoor laten charmeren? De laatste mannen die met mij ‘flirtten’ (ik denk toch dat het dat was…) sloegen de bal behoorlijk mis en grepen er zo redelijk naast. Soms had ik zelfs last van plaatsvervangende schaamte. Niet echt sexy!
Tijdens een gesprek met Macho buurman komt dit ook ter sprake. Ik vind het zo moeilijk om er de vinger op te leggen wat dat nu precies is, de juiste aanpak. Hij maakt een interessante opmerking hieromtrent. Hij zegt: ‘Het hangt er ook van af wie sommige dingen zegt.’ Wel, dat vind ik een interessante invalshoek, want de man heeft een punt. Soms zijn het inderdaad niet de woorden die ‘het’ maken, maar ook wie ze uitspreekt. En hoe, op welke manier.
In het rijtje mannen dat ik vorig jaar leerde kennen, daar zaten slechts twee exemplaren tussen die mijn interesse wisten te wekken. Ze vertrokken vrij snel en lieten me achter met nogal wat vragen en onduidelijkheden. Ik leek persoonlijke records te breken in de categorie ‘mannen wegjagen’. Hoe dat komt? Die vraag kan ik honderd keer beantwoorden, telkens met een andere invulling. Maar in alle eerlijkheid weet ik niet of het juiste antwoord er ergens tussenzit. Als mannen van me weg willen, dan houd ik hen niet tegen. Ik kan dat jammer vinden, pijnlijk zelfs, maar ik kan niemand verplichten om met mij om te gaan.
Wat het vooruitzicht van een avondje speeddaten niet allemaal teweegbrengt in een mens. Enerzijds kijk ik ondertussen wel uit naar mijn nieuwe avontuur, wat zeker een vlucht betekent uit de sleur, anderzijds ben ik bloednerveus. Er mag best wel iets spannends gebeuren in mijn leven, of ik kan binnenkort een artikel schrijven over ‘De periode waarin ik mezelf een chocoladeverslaving aan de hand deed.’
Ik ben echt benieuwd naar het algehele publiek, zowel de mannen als de vrouwen. Hoeveel verschillende types zullen er zijn?
Sinds ik mocht proeven van een sterke mentale aantrekkingskracht kan ik daar niet meer omheen. Je vergeet die niet zo snel. Ik noem het een gretigheid naar mekaars persoonlijkheid en die kan heftig zijn. Als je daar terug afstand van moet doen en je wil die lat daarna nog hoger leggen, hoe klein wordt je vijvertje dan? De laatste keer dat het mij overkwam veranderde brainfood officieel in soulfood.
Wat aantrekken en afstoten betreft: blijf er asjeblief mee uit mijn buurt dit jaar!
Ik ben ook wel heel benieuwd wat een avondje speeddaten gaat betekenen voor mijn gevoel van minderwaardigheid. Ik heb altijd de neiging gehad om mezelf als laagste in de rang te plaatsen. Voel me dan de dikste, de lelijkste, de raarste, de meest oninteressante, enz. Mijn stelling wordt dan nog bijgetreden door de mannen, als die mijn vriendinnen vragen om een date, of hen versieren, of hen het hof maken.
Dat liet ik me laatst ontvallen tijdens een sessie bij Elke, dat ik mij al mijn hele leven ‘second best’ voel. Haar respons was: ‘Ja, maar ofwel plaats jij jezelf op de achtergrond en wil je onzichtbaar zijn, ofwel gedraag jij je als ‘one of the guys’. Jij maakt daar ‘second best’ van, maar in werkelijkheid stel jij je onbereikbaar op. En daar ben je goed in.’
Of ik al wat stappen heb gezet in dat stuk van die minderwaardigheid zal ik aan den lijve ondervinden. Hopelijk wel, met de nabijheid van 11 andere vrouwen in het verschiet, die er zeker ook alles aan zullen doen om er op hun paasbest uit te zien. Ik ben echt benieuwd naar het algehele publiek, zowel de mannen als de vrouwen. Hoeveel verschillende types zullen er zijn?
Zal de zaal bijvoorbeeld gevuld zijn met zogenaamde zelfverklaarde ‘sapiosexuals*’? Tinder zit er in ieder geval vol mee! Ik geef toe dat ik niet wist wat het de betekenis was van de term. Toen ik dat opbiechtte aan een vriend/lotgenoot begon die te lachen en zei: ‘Ik wist dat ook niet, heb het ook opgezocht.’
Ik moest er telkens wel mee lachen als ik het ergens zag staan. Het staat ook een beetje grappig in een introductietekstje, vind ik persoonlijk. Waar ik nog harder om moest lachen waren die zelfverklaarde sapiosexuals zelf, die dus enkel een vrouw met inhoud willen, maar als het er op aan komt, zelf toch graag die inhoud bepalen. Dat vind ik hilarisch!
Schrijven doe ik niet op de tippen van mijn tenen. Sorry.
Sapiosexual… een woord waarvan ik twee jaar geleden nog nooit gehoord had blijkt een onderdeel te zijn van mijn persoonlijkheid. Ik, die daar al zo vaak zo hard om moest lachen, blijk perfect onder die noemer te plaatsen. Oh, ironie! Aanvaarden dat het op mij van toepassing is wil ik nog doen, maar ik ga het nooit in mijn persoonsbeschrijving opnemen. Dat blijf ik er een beetje over vinden. Uiteindelijk wijst dat zichzelf toch uit?
Weet je wat mij de grootste uitdaging lijkt? Niet praten over mijn website, of over mijn blog. Tegenwoordig is schrijven voor mij wat het dichtste aanleunt bij een partner. Ik vergelijk het soms zelfs met verliefd zijn. Hoe ga ik dat verzwijgen? Omdat het moet! Waarom dat perse moet? Omdat ik daar nadien over wil schrijven natuurlijk! Ik wil geen mensen kwetsen of schofferen dus vermijd ik liever dat de betrokkenen weet hebben van ‘de zaak’. Schrijven doe ik niet op de tippen van mijn tenen. Sorry.
De avond van het speeddaten komt Vriend W. me halen, of is het prins W. want hij stuurt me dat hij de koets zal voorrijden om 19u om me veilig naar mijn bestemming te begeleiden. Hij zegt nu al te weten dat ik er top uit zal zien. Zo lief van hem. Ik zeg hem alvast hoe gezegend hij is, om met nerveuze ikke in de wagen te mogen zitten. Momenteel vindt hij dat nog grappig.
Wat een ongelukkige timing betreft… ik voel de pms fase opkomen (het befaamde prémenstrueel syndroom) en dat is allesbehalve een meerwaarde bij het daten. Dan is het grote gevaar plots niet meer dat ik te veel mezelf ben, maar dat ik wel eens de ergste versie van mezelf kan zijn!
Good luck, you guys!
*Een sapioseksueel is iemand voor wie de primaire factor voor aantrekkingskracht de intelligentie van andere mensen is.
Dit betekent niet dat ze geen waarde hechten aan fysiek voorkomen, emoties, overeenkomsten of wederkerigheid, maar dat het boven alles de kwaliteit van het gesprek is, de complexiteit van andermans kennis of de specialisatie van de persoon die fungeert als een punt van interesse.
