Wat aanvoelt als de juiste richting is voor sommigen onder ons nu eenmaal zich tegen de richting in begeven. Wat algemeen beschouwd wordt als tegen de stroom in, betekent dan met de stroom mee. Als je dat ingewikkeld vindt, kruip dan maar eens in dat hoofd van mij!
Uit eigen ervaring kan ik alvast meedelen dat je ertegen verzetten weinig zin heeft. Je bent wie je bent. Dat is jouw essentie.
Uitkomen voor wie je echt bent, dat uitspreken, is geen eenvoudige zaak. Het is een soort van outing. Net zoals bij elke outing, reageren degenen die je hele leven al het dichtste bij je staan, vaak het meest onbehouwen. Als je er zo lang over hebt gedaan om iets uitgesproken te krijgen en je botst dan meteen op een muur van onbegrip, dan komt dat stevig binnen. Het heeft mij al menig traantje gekost.
Meermaals werd ik aangekeken met een blik van: ‘Maar kindje toch, nu ben je het helemaal kwijt.’, terwijl ik het nu net gevonden heb. Mijn richting. Hoe dichter ik mezelf nader, hoe verder ik van hen verwijderd raak. Het wordt alsmaar moeilijker om een compromis te vinden. Ik baal van die afstand, maar overbruggen kan ik ze niet.
Steun kost nochtans niks, maar kan zo waardevol zijn.
Als je tegen voorbeeldige schaapjes zegt dat je wil gaan doen wat je graag doet, omdat het je gelukkig maakt, dan krijg je vaak als antwoord: ‘Ha! Ja! Dat wil toch iedereen, maar dat is het leven niet!’
Waarom niet? Wat is ‘het leven’ dan wel? Verwacht ‘het leven’ van jou dat je doet wat je niet graag doet omdat… ja waarom?
Als ik dan de vraag stel: Wat zou jij zo graag doen dan (mocht dat mogen van ‘het leven’)? Dan krijg je verstomming en ‘Euh…’.
Dat vind ik dan weer bizar. Soms is er uiteraard eentje die zegt: ‘Goh, ik zou het wel weten hoor!’ En dan stopt het daar weer (tenzij ‘de lotto winnen en rentenieren’ meetelt als een volwaardig antwoord).
‘Dat’ is dus ‘het leven’ niet. Wat het dan wel is? Op die vraag blijft men mij het antwoord schuldig. Leg die stelling maar eens voor aan al die muzikanten die je beroeren met hun muziek, acteurs die hun beste performances neerzetten, kunstenaars allerhande die je raken met hun prachtige creaties, of schrijvers die hun mooiste woorden met je delen. Als ik terugdenk aan mijn opname op de plek, dan kan ik je verzekeren: Nooit eerder zag ik zoveel creativiteit onder hetzelfde dak.
Een groot deel van de maatschappij bepaalt jouw label aan de hand van het aantal euro’s die je op tafel kan toveren. Blijkbaar hangt het, voor velen, daarvan af hoe au sérieux je genomen wordt. Zolang je creativiteit geen rekeningen betaalt, wordt je passie (en talent) botweg geminimaliseerd. Ben ik dan geen volwaardig mens omdat mijn woorden zich niet meteen vertalen in cash? Maakt dat mijn woorden minder waard? Ben ik als mens dan minder waard?
Steun kost nochtans niks, maar kan zo waardevol zijn.
Anders zijn is geen ziekte.
Het is waar, ik ‘bezit’ zo goed als niks. Daar zit ik niet meer zo mee. Ik voel me rijker dan ooit. Iets bereiken heeft voor mij al lang niks meer met status te maken. Ik schrijf elke dag, dat is niet nieuw. Delen wat ik schrijf was mijn grootste drempel. Jammer dat niet iedereen begrijpt wat een overwinning dat is voor mij. Eindelijk ken ik de smaak van voldoening en die smaakt naar meer. Ambitie is niet langer een wazig beeld en dat werd tijd.
Natuurlijk droom ik ervan dat mijn pen mij ooit in mijn levensonderhoud kan voorzien, maar dat is niet mijn grootste drijfveer. Ik stop mijn hart en mijn ziel in wat ik doe.
Eindeloos respect heb ik voor mensen die er voldoening uithalen om hun hele leven dezelfde job uit te oefenen en gelukkig zijn in hun vrij geordend bestaan. Blij voor hen, echt waar. Jarenlang benijdde ik hen zelfs daarvoor. Nu niet meer, omdat ik besef dat mijn geluk elders ligt, zelfs al is die toekomst onzeker. Ook ik zal mijn maatschappelijk aanvaarde taken nog op mij nemen. Van zodra het anders kan, zal ik plaats maken voor iemand anders. Is dat geen nobele daad?
Ik blijf ‘anders’ hoor, welke woorden me ook in het gezicht worden gegooid, door wie dan ook. ‘Anders zijn’ is geen ziekte. Dat ‘anders zijn’ onderdrukken, bijna verstikken, is wat mij ziek heeft gemaakt!
Ik ben een fan van het eerste uur van het programma ‘Winteruur’ op Canvas (en ook wel beetje fan van Wim Helsen). Dit kleine programmaatje speelde in de laatste maanden van 2015, net voor de grote crash er zat aan te komen, een bijzondere rol. Bijna elke aflevering voelde ik mij zodanig verbonden met de gast van Wim, met de stukjes tekst die ze voorlazen, of met beide, dat ik dacht dat ik het echt aan het verliezen was. Ik onderging de ene openbaring na de andere. Telkens opnieuw zei ik tegen mezelf: Komaan, doe normaal. Dat zijn bekende mensen maar toch volstrekt onbekenden voor jou en jij voor hen. Ik was mijn aansluiting met de buitenwereld toen helemaal kwijt en mijn soortgenoten zou ik pas enkele maanden later ontmoeten, op de plek.
Een schrijver bestaat uit zoveel deeltjes.
Dit seizoen ben ik nog steeds fan van ‘Winteruur’ en die verbondenheid komt nog altijd voor, maar iets minder overweldigend dan toen. Dat is maar goed ook!
Graag wil ik een stukje tekst delen dat een paar weken geleden in de uitzending zat. De gast had toen een fragment meegebracht uit het boek ‘Het achterhuis’ van Anne Frank.
Dinsdag 4 april 1944
Ik ben zelf mijn scherpste en beste beoordelaar hier. Ik weet zelf wat goed en niet goed geschreven is. Niemand die niet schrijft weet hoe fijn schrijven is; vroeger betreurde ik het altijd, dat ik in het geheel niet tekenen kon, maar nu ben ik overgelukkig dat ik tenminste schrijven kan. En als ik geen talent heb om voor kranten of boeken te schrijven, wel, dan kan ik nog altijd voor mezelf schrijven.
Ik wil verder komen, ik kan me niet voorstellen, dat ik zou moeten leven zoals moeder, mevrouw Van Daan en al die vrouwen, die hun werk doen en die later vergeten zijn. Ik moet iets hebben, naast man en kinderen, waar ik me aan wijden kan!
Ik wil nog voortleven ook na mijn dood! En daarom ben ik God zo dankbaar, dat hij me bij mijn geboorte al een mogelijkheid heeft gegeven om me te ontwikkelen en om te schrijven, dus om uit te drukken alles wat in me is.
Ook hier kan ik me helemaal vinden in de woorden en voel ik een verbondenheid met iemand die ik nooit fysiek gekend heb, maar waar ik toch wel overeenkomsten mee vertoon.
Een omschrijving proberen te geven wat het is om die schrijfmicrobe in je mee te dragen, is één ding. Het overgebracht krijgen op de ander blijkt een heel andere zaak.
Een schrijver bestaat uit zoveel deeltjes. ‘Schizofrenisch’ is het bijna.
In mij huist de drammer, de betweter, het opstandige kind, de puber, maar ook de milde, de verdraagzame, de overbezorgde zorgzame, de relativerende mens, de moeder, de vrouw. Soms wil ik de humorist zijn, dan weer de dramaqueen, maar ook de feministe, de rechtschapen vrouw, de zieke geest, de scherpe tong, de sarcast, de criticaster,… Begrijp je?
Wie het voortouw neemt, of wat er op papier komt is niet altijd een bewuste keuze. Dat houdt het ook interessant.
Proud mom alert!
Mijn zoon is eveneens drager van het creatieve gen. Hij werd gezegend met een muzikaal talent. Hij schreef ondertussen al een aantal songs bij mekaar. Van eentje in het bijzonder zei hij op een dag tegen mij: ‘Ik heb een nummer geschreven, waarin jij jezelf helemaal gaat herkennen.’ De titel is ‘Monster (different than you)’. Dat ik op het einde mee de backing vocals mocht inzingen vond ik best een eer. Niet zonder enige trots voeg ik dit nummer toe, alsook de lyrics.
I am not a monster
I’m only different than you
I am not the enemy for being different
Different than you
What is it that I’m doing wrong
What do you want me to do
I’m not your puppet on a string
I don’t dance when you want me to
You keep saying that I’ve changed
That I’m becoming someone else
But the thing that you won’t see
Is that I’m finally becoming me
Leave me alone
‘cause you will never get it
I’m the one that’s losing hope
I’m not the evil in this world
I’m a voice that wants to be heard
I am not a monster
I’m only different, different than you
I am not the enemy for being different
Different than you
Aren’t we all people after all…
I am not a monster
I’m only different, different than you
I am not the enemy for being different
Different than you
Aren’t we all people after all…
(Hoezo herkenbaar?)
