Hey you,
Je was een spiegel, een reflectie van een stuk van mezelf dat ik lang niet meer in de ogen keek.
Confronterend, fascinerend, verhelderend en frustrerend.
In omgang met anderen erken ik steeds vaker mijn vooruitgang. Eindelijk ontmoette ik nog eens een man die ‘iets’ in me teweeg bracht, zonder dat ik daar enige controle over had. Plots zat ik daar tegenover een intelligente gevoelsmens, maar eentje die nog vaak in zijn hoofd vertoeft.
Net daarin schuilt mijn vooruitgang, net daar duikt mijn frustratie op.
Ik deel iets met jou dat sowieso een keerpunt zal betekenen. Ik beschouw je al langer als ‘een onmogelijke Liefde’. Toch hangt er, in mijn beleving althans, nog een sluier van onduidelijkheid tussen ons in. De kans dat ik je na mijn openhartigheid niet meer hoor is niet onbestaande.
Berekend risico?
Na twee dagen van oorverdovende stilte, en een enorme spijt dat ik mijn hart op de helling zette, krijg ik dan toch enige vorm van reactie.
Via een mail…(?) Laat ons dat een vorm van hedendaagse briefwisseling noemen?
Je stuurt mij een banale, doch overdachte mail, vol van nooit eerder uitgesproken woorden. In die twee maanden dat wij contact hebben, is er iemand in je leven gekomen die ‘je gevoelswereld inneemt.’
Wauw! Was dat niet het vermelden waard?
(in between the sextalk?)
