Dit verhaal schreeuwt om één of andere wending.
Ik ben er klaar mee, ik moet weten wat het wordt.
Gedaan met tegenstrijdigheden.
Mijn onzekerheid bereikt een hoogtepunt (al lijkt dieptepunt een betere woordkeuze).
De antwoorden die ik nodig heb, worden niet gegeven.
De vragen, die er aan vooraf gaan, durf ik niet te stellen.
Hangt elke man aan elkaar met praatjes?
Hij beweerde nochtans anders te zijn.
Voelt toch aan als ‘praatjes’.
Is hij té hoog gegrepen?
Is hij té mooi om waar te zijn?
(Of heb IK dat van hem gemaakt?)
