Hey you,
Tijdens mijn weekje ziekenhuis verdween je naar de achtergrond, in het web van mijn gedachten. Kreeg heel wat mensen over de vloer. Mijn mensjes waren goed vertegenwoordigd. Ik was goed en warm omringd.
Met hen in het achterhoofd stel ik de meerwaarde van jouw aanwezigheid, in mijn leven, behoorlijk in vraag.
Eens thuis is het wachten op dat ene beleefdheidsbelletje, want dat komt er.
Je voldoet aan die verwachting, want beleefd, dat ben je.
En hervallen doe je, recht in die oude gewoontes van je.
Ik vraag me af wie ik aan de lijn heb. Ik baal. Je duwt me weg en ontdoet je van elke vorm van spontaniteit, waardoor ook ik mezelf niet meer kan zijn. Baal ik nog meer van. Weg spontaniteit, welkom onzekerheid.
Kan ik missen als de pest man…
‘Ik ben blij dat je nog altijd dezelfde bent.’
Dit is veruit de enige quasi spontane zin die je lippen nog ontglipt.
En zelfs die wil ik graag even nuanceren. Het verrijken van je geest lukt enkel met het lef om te leven naar je gevoel. Mijn drang om te groeien is niet gaan liggen omdat jij niet in de buurt was. Sinds jouw (eerste) vertrek, terwijl jij je volop in je veiligheid nestelde, liep ik best tegen nog wat muurtjes aan. Ik stond op en trok verder, weer wat wijzer, weer wat sterker…
Jij staat het jezelf niet eens toe om jezelf te zijn. Hoe kan je dan van de ander verwachten dat die begrijpt wie jij bent?
Blij dat ik jou niet ben…
