Hey you,
Mag ik je even voorstellen aan mijn interne criticus? Dat is de innerlijke marktleider in het vlotjes produceren van zelfverwijten. Dat irritante stemmetje voedde mij gretig met praatjes toen jij de vlucht nam en mij achterliet zonder het benoemen van de waarheid.
‘Zie je wel, dat jij iedereen wegjaagt?’
‘Zie je wel, dat jij niks waard bent?’
Het zijn maar enkele voorbeelden van de populairste oneliners, die de interne criticus zich eigen maakte.
Hij wilde me zelfs wijsmaken dat die klik mijn verbeelding was, terwijl mijn gezonde stuk zich bleef afvragen of dat enigszins mogelijk is? Kan je eenzijdig geloven in een klik, die toch wederzijdsheid als belangrijkste vereiste beoogt?
We hebben het niet meer gehad over de laatste keer dat je mijn leven binnenwipte, om te verkondigen dat onze bijzondere connectie nog steeds niet was vervaagd, ondanks de afstand en de tijd, en ze bestempelde als uniek. Na het droppen van dit bommetje verdween je weer. Ongegeneerd. Wat heeft mijn interne criticus ook hier weer van gesmuld. Hoezeer ik jouw terugkeer wil vervloeken, hoe vaak ik al wenste dat je me met rust liet, het is het laatste wat speelt bij het horen van je stem. Dat geef ik toe. Maar er is toch iets veranderd. Ik ben veel beter geworden in dat hele zelfzorggedoe. Jij bent een regelrechte aanslag op mijn zelfbeeld en daarnaast vruchtbare grond voor mijn interne criticus. Dat kan ik niet meer laten gebeuren.
Aan de vooravond van een stevige ingreep vraag ik me af of je aan mij denkt, of je beseft hoe bang en nerveus ik ben. Natuurlijk niet!
Je stuurt me een kort berichtje. Zo’n beleefdheidsberichtje. Bah! Morgenavond ontwaak ik ergens, in een ziekenhuisbed, helemaal alleen. Dan voel ik me weer heel even niets. Nada. Niemand.
(Ik ben geen speelgoedje, dat je even van onder het stof haalt, wanneer jij dat gedacht hebt…)
