Hey you,
Wat wil je van me? Dat is me nog verre van duidelijk. Je springt van de ene hoek naar de andere. Een sluitend antwoord krijg ik nooit cadeau en je houding jegens mij verandert voortdurend.
Waar ben je bang voor? Ben je bang van mij? Volgens mij ben je eerder bang van jezelf, doodsbang om naar je binnenste te kijken.
Wil je dat ik zoiets als de moderne versie van je pennenvriendinnetje word? Wanneer het jou uitkomt dan?
Of wil je dat ik jou het beste van twee werelden schenk?
Wil je de ontbrekende stukken echt bij mij ‘ontlenen’?
Ik bewonder het lef dat je toont. Nooit gedacht dat je het in je had. Een bewijs dat het sterker is dan jezelf?
Maar ja, voor hoe lang deze keer?
Je durft. Je vraagt veel van me.
Het beste van twee werelden. Enerzijds zit je middenin in het leven dat je heel doordacht hebt opgebouwd, waarin veiligheid heerst. Die gaat gepaard met een zekere voorspelbaarheid.
Anderzijds raak je, naar eigen zeggen, zo snel verveeld en dan hunker je naar spanning en wil je toegeven aan je impulsen.
(Newsflash! Sleur is iets waar een mens uiteindelijk zelf voor kiest.)
Kan jij me verklaren waarom zoveel mannen in mij een perfecte tweede viool zien? Enig idee hoe dat voelt? Je wordt geadoreerd, je wordt verwend en ja, er wordt naar je verlangd. Klinkt niet slecht? Dat lijkt misschien wel zo, maar in realiteit stel je niks voor. Je bent niets. Nada. Niemand.
