Hey you,
‘Jij bent gevlucht. Jij hebt gekozen. Jij koos voor veiligheid.’
Ik spreek het eindelijk uit.
Dat lucht op.
Jij pleit schuldig.
We voeren een open gesprek, waarbij ik letterlijk de strijd voel die bij jou hevig woedt vanbinnen. Het is te vergelijken met luidop denken. Ik ben getuige van een debat tussen je ratio, met de controlefreak voorop, en je gut feeling, voortgestuwd door je impulsen.
Je noemt me weer gevaarlijk.
Wat geeft jou de indruk dat dit, omgekeerd dan, anders ligt voor mij?
Zeg me liever waarom je steeds opnieuw bij mij belandt.
Wilde je weten of ‘het’ er nog was?
Wel, nu weet je het.
Bijgevolg… ik ook.
Bedankt.
Je noemt me zelfstandig en laat het klinken als één of andere ‘afweging’. Ik krijg het gevoel dat het iets negatiefs is. Vreemd.
Het is best frappant hoeveel mannen er beweren op zoek te zijn naar een onafhankelijke vrouw met inhoud, diepgang, humor, passie,… ze willen allemaal een vrouw met ballen, maar missen zelf vaak een stel.
Er ontbreekt iets, zeg je? Vraag jij je nu nog altijd af wat dat kan zijn?
Jij! De ontbrekende factor in jouw leven, dat ben jij zelf, in al je gelaagdheid. Je vergat jezelf in te passen, in je eigen puzzel. In dat schoolvoorbeeld van absolute zekerheid vergat je te luisteren naar je diepere verlangens. En dan zijn er nog al die patronen. Angst, controledrang, perfectionisme,… Ze hadden hun functie, brachten je tot hier. Ze vergezelden je tot waar je staat vandaag. Maar nu werken ze je steeds meer tegen. Je worstelt met de vraag wie je bent en wat je wil.
Dat is er aan de hand.
