Hey you,
Soms wil ik het uitschreeuwen hoe bevrijdend het kan zijn om je gevoelswereld, je kwetsbaarheid wat meer ruimte te gunnen, hoe eng dat ook lijkt.
Het laatste wat ik beoog is wijzen met een belerend vingertje en pretenderen dat mijn weg de enige juiste is. Naar alle waarschijnlijkheid heb ik me daar al onopzettelijk aan bezondigd. Ik draaf wel eens door over de wereld van de innerlijke beleving, maar dat wil niet zeggen dat ik over niks anders kan of wil praten.
Weet je, als er iemand (gloednieuw) op mijn pad verschijnt, die me echt lijkt te vatten, kan ik heel overweldigend zijn. Zeker als er heel wat beweegt in mij tijdens periodes van isolement. Dat besef ik.
(Besef jij dat je niet zo communicatief bent dan je zelf denkt?)
Mijn vertrouwenskringetje breidde uit toen ik heel wat gelijkgezinden ontmoette. Een hechte clan. Daar prijs ik mezelf gelukkig mee.
Toch groeit het verlangen naar die ene, die ene bijzondere gelijkgestemde ziel, die ene die mij aanvult, mij heel maakt.
De ene laat zich niet afschrikken door zoiets banaals als afstand. Die volgt zijn buikgevoel.
Die ene focust zich niet op de verschillen. Soms verschuilen de gelijkenissen zich achter de verschillen.
Jij bent die ene niet.
