Hey you,
Ooit schreeuwde ik het net niet van de daken: ‘Ik ben nooit eenzaam!’
Ik plande mijn agenda zo vol met verwachtingen van mezelf, dat ik de eenzaamheid, die daarachter schuilging, niet eens herkende.
Het is geen fijne dag vandaag. Negatieve emoties gieren door mijn lijf. Ervaring leert me dat het weer een vermoeiende dag wordt om ‘mij’ te zijn.
Dat zijn meestal de interessantste. Oh ironie!
(Laat iedereen me uiteindelijk in de steek?)
De laatste dagen schrijf ik onophoudelijk. Mijn pen kan de woorden amper volgen. Het wordt weer een hele opgave om me achteraf een weg te banen door de chaos van schrijfsels allerhande.
Schrijven als de perfecte afsluiter van onverwachte situaties waar je geen vat op hebt heet dat dan.
In mijn hoofd groeit het inzicht dat het onmogelijk wat kon worden. Ik worstel met een gevoel van minderwaardigheid tegenover jou.
Het is die verdomde interne criticus, die misbruik maakt van mijn verlammende onzekerheid. Het is hij, die mij er luidkeels op wijst dat ik nooit aan jouw verwachtingen kan voldoen. Dat irritante stemmetje beweert dat het zou aanvoelen alsof ik mijn ‘Ken’ gestrikt heb, maar dat hij het maar met mij moet stellen, omdat Barbie niet meer beschikbaar was.
Jij lijkt plots wel heel ver weg.
(Was het zo moeilijk om te zeggen dat je ‘t gewoon niet voelt, zonder al die ‘bla’?)
