Hey you,
Wat was het weer fijn om je stem te horen. Je inspireert me, maakt me aan het lachen en doet me naar jou verlangen. Ik wil weten hoe het voelt om je aan te raken, me in je schoot te vleien. Ik fantaseer over de intensiteit van onze allereerste kus. Die is vast magisch… dat kan bijna niet anders.
Weet je, ik kan me best vinden in af en toe eens stevig tegen de stroom in te gaan.
Eenrichtingsverkeer ligt me wat minder. Ik blijf niet het initiatief nemen om dan moeizaam enige vorm van communicatie tot stand te brengen. De getypte dialogen beperken zich altijd tot een minimum. Daar zorg jij voor (in mijn beleving althans). Zit ik echt te wachten op een telefoontje dat alsmaar langer uitblijft. Het laatste wat ik wil is dat ik me zielig ga voelen…
Is het zo ongewoon dat het me raakt, dat jij je nooit spontaan schijnt af te vragen hoe het met mij gaat?
(Denk te veel aan jou naar mijn zin)
Vandaag deed mijn therapeut een merkwaardige uitspraak die me bij blijft.
‘Het verlangen naar de Liefde is vaak mooier dan de Liefde zelf.’
Als voorbeeld haalt hij de film ‘Titanic’ aan. Stel dat Jack niet verdronken was en zijn Liefde met Rose voortzette aan land. Ze trouwen, krijgen kinderen, belanden in de dagelijkse sleur,… (raken op mekaar uitgekeken en scheiden?)
Mijn therapeut heeft een punt en ik begrijp het perfect, maar toch…
Ik verlang naar mijn soulmate. Iemand waar ik mee kan praten, zwijgen, lachen, huilen, dansen, kussen, knuffelen, vrijen, …
(of gewoon samen een latte drinken, ergens op een terras.)