Hey you,
Mijn gedachten gaan de laatste dagen weer vaker met mij aan de haal, leiden me steeds verder weg. Ik ben nu eenmaal gevoeliger dan de doorsnee medemens en dus extra voorzichtig als het om ‘matters of the heart’ gaat.
Vier jaar geleden werd ik verrast door een verliefdheid, eentje van het soort dat ik nooit eerder proefde. Zo zoet ze was, zo bitter de nadronk. Toch scheen mijn Liefde voor Hem niet te vervagen… De zalige, liefdevolle momenten werden schaarser, in tegenstelling tot zijn vreselijke uitspattingen. De situatie werd onhoudbaar, het vertrouwen was helemaal zoek. Twee jaar na onze eerste kus liet ik hem verweesd achter. Ik moest wel. Zelf was ik een half jaar eerder compleet ingestort en verbleef toen al twee maanden in opname. Ik kon hem er gewoonweg niet meer bijhebben. Het was die ene keer teveel…
Het helen van mijn hart kostte me bijna even lang dan de duurtijd van ons samenzijn. Heel die tijd bleef dat hart van mij onaangeroerd. Vandaag resten enkel de littekens.
Wat als het me nog eens overvalt? Nog heftiger?
(Waar ben jij zo bang voor?)
(Ik kan mezelf niet nog een keer op pauze laten zetten!)