(Written, never sent…)
Een hedendaags verhaal over kwetsbaarheid en een onmogelijke Liefde…
Paul van Ostaijen en Emma Clément…
Voor mij zijn zij hét toonbeeld van de ultieme soulmates, avant la lettre.
Hun romance is opmerkelijk. Er werd verondersteld dat hun allesverzengende Liefde maar drie jaar standhield en daarna ophield te bestaan.
Briefwisseling die overal opdook in de jaren negentig wierp een heel ander licht op hun ware connectie. Ze schreven elkaar tot aan de dood van Paul in 1928, hun harten voorgoed met elkaar verbonden.
Hun woorden liegen er niet om. Zij was de enige aan wie de anders zo gesloten dichter zijn gevoelens uitte.
De tristesse van hun liefdeshistorie raakt me net zo diep als hun Liefde zelf. Uit respect voor Paul en Emma treed ik uit mijn eigen schaduw en deel een stukje van mijn innerlijke leefwereld, waarin mijn eigen kwetsbaarheid zich vaak uit in een zekere onzekerheid, die met mijn gedachten aan de haal gaat.
Liefde is je kwetsbaarste vorm ooit.
‘Met haar was het eenvoudig om gelukkig te zijn’, schreef Paul achterop een foto die hij Emma gaf, ‘en minder is het dichter te zijn / dan dichter, o het / dichtst bij jou’