Het pact der ‘ontmannen’.


Ik werd genoeg gekwetst dit jaar. Ik ga in staking tot iemand in staat is om me te benaderen als een volwaardig mens, want dat ben ik. Ik heb me letterlijk ‘wegwerpmateriaal’ gevoeld. Daar bedank ik toch voor.

September en oktober waren mentaal slopende maanden. Begin september rondde ik mijn traject in dagtherapie af, na 15 maanden. Ik onderging alweer het ene afscheid na het andere. Ik zat veel te vaak doelloos alleen, alleen met mijn eigen gedachten. Geen goed idee. Het laatste wat ik kon gebruiken was dat schepje erbovenop, maar het diende zich toch aan.

Hij is 38. Dat is maar 5 jaar jonger dan ik. Toch noem ik hem steeds ‘de jongen’.

Mijn laatste avontuur, waarin een man een actieve rol speelt, dateert van oktober en is er weer eentje om in te kaderen. Een jongen uit een nabijgelegen dorp zoekt contact en vraagt of ik zin heb in een date. We kennen elkaar totaal niet maar er zijn een paar gemeenschappelijke connecties, waaronder een cafeetje in het dorp waar hij woont. Dat is het cafeetje waar mijn ex zijn leven slijt.

De jongen stuurde me ellenlange romantische epistels. Ik werd zowaar ridderlijk het hof gemaakt. Hij verlangde ernaar om mij, in levende lijve, te aanschouwen. Deze jonkvrouw was echter niet happig om op zijn uitnodiging in te gaan. De vorige ‘mangerelateerde toestanden’ waren nog niet verteerd. Ik was nog volop emoties aan het herkauwen. Stelde mezelf weer heel erg in vraag. Eén van mijn Liefste Vriendinnen, Vé liet me toch beloven de jongen een eerlijke kans te geven. Open mind. Hij is 38, dat is maar 5 jaar jonger dan ik. Toch noem ik hem steeds ‘de jongen’. Vé was een grote fan van deze knaap en al zijn sprookjesachtige vertellingen. Ze vond hem charmant, galant, lief, romantisch, niet onknap,… (vergeet vooral melig niet, Vé)

Hij beslist dat ik het zonder verklaring moet stellen. Hij gunt mij enkel de stilte.

Bij mij kwam het allemaal niet binnen. Ik zei haar meermaals: ‘Wacht maar tot hij verneemt van wie ik het ex-liefje ben. Dan vlucht hij, in daverende galop, de einder tegemoet.’
Ik kreeg gelijk. Dat denk ik tenminste.

Ik houd mijn belofte aan Vé en ga op zijn aanbod in. Na nog een hele resem berichten, de hele romantische prut inbegrepen, valt plots de stilte. Twee dagen vóór ons afspraakje: stilte, één dag ervoor: stilte. Dan reageer ik. Vraag of de date nog doorgaat. Stilte. Enkele uren later vraag ik om een beetje uitleg, ook als hij van gedachte is veranderd. Dat kan altijd, stel ik hem nog gerust. Stilte.

De dag van de date zelf houd ik het bij nog één laatste bericht. Ik stel hem beleefd de vraag of hij me op zijn minst die stilte wil verklaren. Ik nodig hem uit tot openheid. Afsluiten en verder gaan, dat is wat ik graag wil. Hij beslist dat ik het zonder verklaring moet stellen. Hij gunt mij enkel de stilte.

Wij vormden het perfecte voorbeeld van twee mensen met een totaal andere kijk op eenzelfde situatie.

Mijn voorgevoel zei me dat, mocht hij op café vragen of iemand me kent, ik daar niet zo goed zou uitkomen. Mannen zijn ook viswijven* hoor, zeker aan de toog.
In dat café was er wel eens een scène geweest tussen mijn ex-partner en mezelf (toen waren we ook al uit mekaar, maar bon). Tijdens een korte destructieve periode twee jaar geleden heb ik dingen gedaan waar ik absoluut niet trots op ben. Daar kan ik helaas niks meer aan veranderen. Die mensen daar kennen mij niet echt. Echt niet! De relatie met mijn ex, die zich in dronken toestand ferm kan misdragen, zorgt ervoor dat mensen zich een verkeerd beeld vormen van mij. En zelf geef ik ook niet meteen mijn ware ziel bloot op café. Maar die associatie die mensen blijven maken, irriteert mij ondertussen mateloos. Ik word daar nog heel vaak mee geconfronteerd. Meer dan 2,5 jaar ben ik single, meer dan 2,5 jaar weg bij hem. Hij heeft ondertussen minstens drie andere vrouwen gehad. Toch blijf ik met hem geassocieerd worden. Een plakkerig label is het.  

Wat de ware toedracht is van de plotse verdwijntruc van de jongen, daar heb ik het raden naar. Gelukkig kostte hij me geen minuut slaap. Ik voelde trouwens ook weinig connectie met de knaap. We verlangden uiteindelijk wel naar dezelfde dingen en toch… hier is de Engelse uitdrukking van ‘the crossed wires’ op zijn plaats. Wij vormden het perfecte voorbeeld van twee mensen met een totaal andere kijk op eenzelfde situatie. Het waren nochtans mooie woorden en mooie beelden die hij schiep. Allemaal dingen waar ook ik naar verlang, maar ik kon me niet helemaal mee verliezen in dat beeld. Ik wil in de allereerste plaats weten hoe het zit met ‘the vibe’? Die klik die je niet kan aansturen, die vibe die je niet kan opwekken. De jongen gaf me telkens gelijk, maar schreef daarna nog langere berichten, met nog meer onvervulde verlangens, die we gemeen hadden. Het voelde alsof hij me toch wilde overtuigen. Hij stuurde mij zinnen, die woorden bevatten die ik zo graag wil horen, maar ik wist niet of ik die van hem wilde horen. Of die woorden voor jou betekenis krijgen hangt af van de persoon die ze uitspreekt, stuurt in dit geval. Je wil ze krijgen van diegene wiens woorden altijd gepaard gaan met een zalig gevoel, een instant glimlach op je gelaat als je ziet dat hij het is.

Natuurlijk wil ook ik graag ‘s avonds tegen iemand aankruipen, samen leuke dingen doen, gedeelde interesses delen, heerlijk romantisch doen, mag puberaal zijn zelfs, maar toch mekaar voldoende ademruimte laten. Soms voelde ik me een heuse spelbreker omdat ik zijn hele uiteenzettingen telkens weer terugbracht naar de realiteit van de vibe. Wat kon ik anders? Ik moest deze ridder wat temperen, want hij stelde alvast de vraag of ik een auto had, zodat ik tijdens de weekavonden dat zijn kind bij hem is, tot bij hem geraakte. Eventueel…
Tja, is het dan zo verbazingwekkend dat zij, die zich snel verstikt voelt, het al redelijk benauwd krijgt dan?

Het is beslist. Ik ga compleet manloos. ‘Ontmannen’.

Ergens bleef er toch even een wrang gevoel achter. Ik nam het deze zelfverklaarde communicatiedeskundige kwalijk dat hij mij niet eens rechtuit zegt waarom hij me negeert.

(Als er een award wordt uitgereikt voor het meest genegeerde meisje van 2018, dan kom ik in aanmerking. Op zijn minst voor een eervolle vermelding!)

Het is na het voorval met de jongen dat het pact met vriend P. tot stand komt. Dat pact houdt in dat ik mijn aandacht eventjes ga zoeken bij een publiek, waarbij een veilige afstand verzekerd is: op een podium, voor de klas (van de juf moet je afblijven!) en uiteraard via het bloggen.
Het is beslist. Ik ga compleet manloos. ‘Ontmannen’ (rijmt op ‘ontspannen’ dus dat is alvast veelbelovend.).
De duurtijd is nog onbepaald.

(P zegt dat ik mezelf af en toe wel eens mag ‘trakteren’ op een groupie. Heel grappig!)

Duidelijk (maar zijn vrienden het niet moreel verplicht om zoiets te zeggen?)

Over de jongen wil ik nog benadrukken dat ik heel mild ben geweest. Mijn gemene kantje gebiedt me dat te zeggen. Ik had hem bijvoorbeeld kunnen sturen: ‘Lees je berichten na man! Spelling, grammatica,… Weet je nog? De Nederlandse Taal? Het is ‘iMmens’ en niet ‘iNmens’. Ook met ‘d’ , ‘t’, of ‘dt’ spring je heel creatief om. Maar nee, ondanks de gemene oprispingen van het moment, niet geheel onterecht me dunkt, stuur ik het niet. Ik sta erboven. Laat het los. Ik had afscheid kunnen nemen met een lijst vol van verwijten. Doe ik niet. Mijn energie niet waard. Blokkeren doe ik hem wel. Als je weg wil van mij, vertrek dan!

Het is niet omdat ik een manloze periode inlas dat ik niet mag blijven schrijven over relaties en over mannen. Dat is mijn plicht bijna, als single vrouw. Ik heb geen pact gesloten dat zegt dat ik mannen voorgoed afzweer, maar voorlopig blijven ze maar een tijdje achter de omheining staan, een eindje weg, uit de buurt van mijn hart.

Laatst zei iemand me: ‘Laat ze verdomme eens wat moeite doen voor u! Die klootzakken zijn u niet waard.’ Duidelijk (maar zijn vrienden het niet moreel verplicht om zoiets te zeggen?). Ik neem het zeker mee.

Weet je wat ook opmerkelijk is? Sinds een aantal weken passeert er op mijn Facebook pagina nogal wat reclame voor datingsites van ‘Vrouw zoekt vrouw voor de Liefde’. Frappant. Het pact der ontmannen was nog maar net gesmeed. Heeft een mens niks privacy meer?  Hoe dan ook, ik denk niet dat ik mijn seksuele geaardheid eventjes, naar eigen believen, kan wijzigen.
Maar ik neem het zeker mee.

(Lees ook ‘Het Pact der Vriendinnen’)

Blijf op de hoogte van deze blog.
Loading